Κύριε διευθυντά
Είναι η πρώτη φορά που στέλνω επιστολή στον Tύπο, διότι θεώρησα το θέμα που θίγω σοβαρότατο για τη δημοκρατία και προτίμησα την «Καθημερινή» για την εν γένει αξιοκρατική στάση της. Κάποια στιγμή η αγωνία υπερβαίνει τα όρια, και η αγωνία μου είναι για το κύρος του ΣτΕ, γι’ αυτό και το παρόν στοιχειώδες σημείωμα-ερωτηματολόγιο.
Ερωτήματα προς το ΣτΕ [πρόεδρο και συμβούλους]:
Θεωρεί εαυτόν ευτυχή ο πρόεδρος του ΣτΕ και οι σύμβουλοι με αυτά που έγιναν με τον τραγικό πλειστηριασμό για τις τηλεοπτικές άδειες; Θεωρούν εαυτούς οι σύμβουλοι του ΣτΕ ευτυχείς όταν επέτρεψαν να γίνει ο ως άνω πλειστηριασμός με μόνο κριτήριο το οικονομικό; Αρκεί κατ’ αυτούς το κριτήριο αυτό για ένα τόσο σοβαρό θέμα που αφορά τον πυρήνα λειτουργίας της δημοκρατίας; Είναι ευτυχείς όταν οι υποψήφιοι καναλάρχες διώκονται ποινικά ή, από ανώτατο κυβερνητικό στέλεχος, έχει κατηγορηθεί υποψήφιος για «μαύρο χρήμα» χωρίς στοιχειώδη προηγούμενη διερεύνηση; Είναι ευτυχείς οι σύμβουλοι Επικρατείας όταν ο εξ αρχής αυθαιρέτως επιλεγείς αριθμός αδειών δικαιολογήθηκε με μόνο κριτήριο τη βιωσιμότητα, αριθμός ο οποίος «κατά τύχη» συνέπεσε με τον αριθμό της μελέτης του αστείου Ινστιτούτου της Φλωρεντίας;
Είναι βιώσιμα λοιπόν τα 2 νέα «κανάλια» εάν ληφθεί υπόψη το ποσό που έδωσαν για τις άδειες και το ποσό που πρέπει να δαπανήσουν για την ίδρυση ενός λειτουργικού καναλιού; (εδώ επιτείνεται το πρόβλημα από τον σταλινικής νοοτροπίας προσδιορισμό και ελάχιστου αριθμού εργαζομένων). Ακόμη και ελάχιστης μορφώσεως λογιστής θα έλεγε ότι δεν είναι βιώσιμα. Αλλά τότε τι γίνεται με το ανεπιτήδειο και επικίνδυνο αυτό κριτήριο, και προ πάντων με τι και με ποια χρήματα θα χρηματοδοτηθούν τα ελλείμματα; Oλα αυτά τα αυτονόητα δεν ήταν αρκετά ώστε τουλάχιστον να ανασταλεί η προσβλητική εξάλλου και για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια διαγωνιστική διαδικασία; Τι και σε ποιον θα προκαλούσε ζημία μια καθυστέρηση 2-3 μηνών; Ποιος δεν ήθελε την καθυστέρηση και ποια πολιτικά συμφέροντα θα ήταν ευτυχή εάν δεν διεκόπτετο η διαδικασία;
Από τη μέχρι σήμερα στάση του ΣτΕ έχω σχηματίσει προσωπικά τη γνώμη (μπορεί και να κάνω αυθαίρετη ερμηνεία των γεγονότων, το εύχομαι) ότι θα κριθεί συνταγματικός ο νόμος με ίσως εξαίρεση σε κάποια επουσιώδη. Εύχομαι να διαψευσθώ. Δεν πιστεύω όμως ότι θα διαψευσθώ. Το μέλλον θα δείξει εάν πραγματοποιήθηκε η ευχή μου ή η σχηματισθείσα γνώμη μου. Αλλά και στην περίπτωση που κριθεί αντισυνταγματικός ο νόμος έπρεπε να προηγηθεί όλο αυτό το «χάλι» που προηγήθηκε, αντί μιας αναβολής; Τα ερωτήματα που διατυπώθηκαν στο παρόν σημείωμα θα παραμείνουν και θα πρέπει να βαρύνουν τη συνείδηση των μελών του ΣτΕ, ανεξαρτήτως της θετικής ή αρνητικής τελικής αποφάσεως και θα μείνουν, διότι το ΣτΕ δεν εμπόδισε τη λειτουργία μιας εξευτελιστικής για τη δημοκρατία μας διαδικασίας και ενός επίσης εξευτελιστικού αποτελέσματος.
Αθανασιος Θανοπουλος – Δικηγόρος
«Οι αλήθειες πληγώνουν»
Κύριε διευθυντά
Συμπληρώθηκαν 94 έτη από την αποφράδα εκείνη ημέρα της 27ης Αυγούστου 1922, όταν εισήλθε στη Σμύρνη σώμα Τούρκων ανταρτών, οι οποίοι άρχιζαν να σφάζουν τους Eλληνες της πόλης, στη συνέχεια δε έθεσαν πυρ στην ελληνική και στην αρμένικη συνοικία. Oπως μάλιστα αναφέρει ο Στυλιανός Γονατάς στα απομνημονεύματά του «Το όλο πρόγραμμα των Τούρκων ήτο η εξαφάνισις παντός του Ελληνικού στοιχείου από την Σμύρνην». Αλλά και ο τότε Αμερικανός πρόξενος στη Σμύρνη Τζορτζ Χόρτον γράφει στο ημερολόγιό του, «Χιλιάδες υποφέρουν και πεθαίνουν στη Σμύρνη. Η κατάσταση των ανθρώπων αυτών ξεπερνά κάθε περιγραφή. Δεν θυμάμαι επεισόδιο στην ιστορία παρόμοιων ανθρώπινων συμπεριφορών». Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι η Μικρασιατική Καταστροφή αποτελεί τον μεγαλύτερο εξευτελισμό που υπέστη το νεότερο ελληνικό κράτος με τουλάχιστον 150.000 νεκρούς και ξερίζωμα 1,5 εκατομμυρίου Ελλήνων από τα πατρογονικά εδάφη τους. Και όχι μόνο αυτό. Ουδέποτε από τότε μπόρεσε η ελληνική πολιτεία να επιτύχει κατά των Τούρκων οιανδήποτε επιτυχία είτε στον στρατιωτικό είτε στο διπλωματικό τομέα. Οι σφαγές Ελλήνων στην Κωνσταντινούπολη και ο ξεριζωμός όσων απέμειναν τον Σεπτέμβριο του 1955, καθώς και η κατοχή από τους Τούρκους του 40% της Κύπρου συμπληρώνουν το κάδρο της ελληνικής ντροπής.Το ερώτημα είναι αμείλικτο: Δεν υπάρχει ίχνος φιλοτιμίας στους Eλληνες πολιτικούς και στρατιωτικούς; Και δεν ομιλώ περί στρατιωτικής επιχείρησης. Αλλά τουλάχιστον βαρεθήκαμε να βλέπουμε Eλληνες πολιτικούς να «προσκυνάνε» τους Τούρκους ομολόγους τους.
Και ας σταματήσουν να τους διαβεβαιώνουν ότι η έκδοση των Τούρκων στρατιωτικών, που ζήτησαν πολιτικό άσυλο στην Ελλάδα, είναι θέμα «τυπικών διαδικασιών». Απέναντι σε έναν Τούρκο πρόεδρο που προαναγγέλλει την επαναφορά της θανατικής ποινής στη χώρα του!!!
Στυλιανος Παπαγεωργιου – Γονατας – Αν. Καθηγητής Ποινικού Δικαίου – Δικηγόρος