Kύριε διευθυντά
Η κυβέρνηση παραπαίει. Γρηγορότερα ίσως από ό,τι φαινόταν μέχρι προσφάτως, μα συμβαίνει. Η φετινή ΔΕΘ, τόπος αδυσώπητης σύγκρισης των δύο εκδοχών της Αριστεράς και του πρωθυπουργού, της ανάμνησης μιας επελαύνουσας αντιπολίτευσης των λόγων, σε αντίθεση με μια κατατροπωμένη κυβέρνηση των έργων, έγειρε τη ζυγαριά καταλυτικά. Ο καταλύτης, πέρα από τις εμφανίσεις των πολιτικών αρχηγών, ένας αστάθμητος παράγοντας. Αστάθμητος, για όσους βιάστηκαν. Aλλοι, πολιτικοί και επιστήμονες με γνώση αλλά και γειωμένοι στην πραγματικότητα, τα είχαν επισημάνει μήνες πριν. Οι τηλεοπτικές άδειες και η απόπειρα της κυβέρνησης να ελέγξει άγαρμπα το τοπίο. Μια φαινομενική επικοινωνιακή επιτυχία γυρίζει «μπούμερανγκ» από τον ερασιτεχνισμό αλλά και την αλαζονεία που εκπέμπει ο σχεδιασμός της. Ακριβώς γιατί βασίστηκε στον αποκλειστικό στόχο κάθε κυβερνητικής πρωτοβουλίας όλους αυτούς τους μήνες. Την επικοινωνία. Και γιατί, όσο και αν η προπαγάνδα έπιασε από νωρίς δουλειά, δεν κατόρθωσε να κρύψει τα πραγματικά κίνητρα της προσπάθειας. Τα αρχικά χαρακτηριστικά φάρσας, με το σκηνικό «Big Brother», προσφορά στο φιλοθέαμον κοινό, κατέληξαν σε μια όζουσα κατάσταση. «Διαπλοκή» την έχουν πει και εναντίον αυτής ξιφουλκούσαν, ως άλλοι σταυροφόροι, οι νυν θιασώτες της. Αν και αυτό μένει να αποδειχθεί. Το πρόβλημα όμως στην πολιτική είναι πως ακόμα χειρότερη της αντικειμενικής κριτικής είναι η άποψη που εμπεδώνει για μια κατάσταση η κοινωνία. Και αυτό το ξέρουν οι νυν κυβερνώντες, μετρ της δημιουργίας «αφηγημάτων», ακόμα και πολύ απόμακρων της πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας, που παρά τις προειδοποιήσεις, τώρα τους «στοιχειώνει» και τους οδηγεί σε αλλεπάλληλες ήττες (να τις θυμίσουμε;), στον… δρόμο για τον «σοσιαλισμό».
Το θέμα, με «τρύπες» παντού, δεν μπορεί πια να σταθεί και ας μην έχει ακόμα «λαλήσει ο πετεινός», η πολυαναμενόμενη απόφαση του ΣτΕ που καλείται να αποφανθεί για σωρεία εννόμων αγαθών. Αφήνουμε το δικαστήριο να κάνει τη δουλειά που ξέρει να κάνει εδώ και 87 χρόνια, πιστό στην παρακαταθήκη του ιδρυτή του Ελευθερίου Βενιζέλου που, όπως είπε, η ύπαρξή του «θα είναι η αρχή ίσως περισσοτέρας προσοχής εκ μέρους των κυβερνώντων όπως αποφεύγουν παρανόμους πράξεις» και ότι θα συνέχαιρε τα μέλη του συμβουλίου κάθε φορά που θα θύμιζαν στην κυβέρνηση πως δεν έχει δικαίωμα να παρανομεί. Το ξέφτισμα όμως της κυβερνητικής εικόνας από μια απαυδισμένη κοινωνία δεν είναι αιτία χαράς για την αξιωματική αντιπολίτευση. Αν καθ’ όλη τη μεταπολίτευση η ομαλή διαδοχή των κομμάτων στην εξουσία ήταν ο κανόνας και αυτό αρκούσε για την όποια διανομή –τότε– των πόρων της δοτής ευμάρειας, στις ισχνές αγελάδες της 8ετούς ήδη ύφεσης, αυτό έληξε. Η απαξία ελλοχεύει ως πανδημία και αποσαθρώνει το σύνολο των θεσμών. Πολιτική, δημοκρατία, κοινωνική συμβίωση. Και όλα αυτά, σε συνθήκες οριακά διαχειρίσιμες, μιας οικονομίας «διασωληνωμένης» και μιας κοινωνίας χωρίς κατεύθυνση, αιμορραγούσας προς το εξωτερικό και έτοιμης, άλλη μία φορά, για άλογες επιλογές απελπισίας. Oχι, αυτή τη φορά δεν αρκεί μια απλή εναλλαγή στην εξουσία! Oποιος το πιστεύει, και απλά «σιδερώνει» την καλή φορεσιά του, βρίσκεται αλλού. Ο χρόνος ανοχής σε μια κυβέρνηση παλαιάς κοπής θα είναι ελάχιστος. Το έργο μέγα, σχεδόν υπεράνθρωπο, αφού η φθορά δεν αφορά μόνο μεγέθη, αλλά και δομές, αντιλήψεις, νοοτροπίες. Την αίσθηση ότι όλα επιτρέπονται, όλα είναι το ίδιο και ότι πια τίποτα δεν αλλάζει. Αυτό που χρειάζεται ο τόπος είναι η αλλαγή υποδείγματος. Η έμπρακτη υπέρβαση προτύπων και εαυτών. Από όλους! Ναι βέβαια τεχνική επάρκεια, σχέδιο, αλλά κυρίως ψυχική και διανοητική ετοιμότητα. Από την εμπάθεια της «φατρίας», στον ενθουσιασμό της κοινής προσπάθειας.
Επιστράτευση ικανότητας και αληθινής φιλοπατρίας, ειλικρίνεια και στοχοθεσία, θεσμική λειτουργία και λογοδοσία, από τους πρόθυμους και ικανούς. Σαν τον έφηβο Ηρακλή, στέκουμε στο σταυροδρόμι, και πάλι εμείς θα διαλέξουμε. Συλλογική προκοπή ή οριστική μιζέρια. Το αύριο της τελικής επιλογής ήρθε ήδη. Οι εναλλακτικές εμπειρικά γνωστές.
Τι απαντάμε;
Νικος Κασκαβελης – Δικηγόρος Αθηνών
Περί φαρμάκων και ελπίδας
Κύριε διευθυντά
Αναφέρομαι στο δημοσίευμα της 18/9/16 που αφορά συνέντευξη διευθυντού φαρμακευτικής εταιρείας σχετικά με «Νέο φάρμακο που δίνει ελπίδα σε ασθενείς με Αλτσχάιμερ», όπου ο ίδιος, μεταξύ άλλων, αναφέρει για την έγκρισή του από τον FDA «αν όλα πάνε καλά»! Δηλαδή αν δεν πάνε καλά;
Και ακόμα, αφού υπάρχει η αμφιβολία γιατί το αναφέρει; Επίσης, ο ίδιος λέει ότι τα αποτελέσματα «αναμένονται σε 2-3 χρόνια, το νωρίτερο το 2020».
Δυστυχώς, τέτοιου είδους πρώιμες ανακοινώσεις για φάρμακα στα ΜΜΕ βλέπουμε συχνά, και ιδίως για τις πιο σοβαρές ασθένειες, όπως καρκίνος, κατά πλάκας σκλήρυνση και Αλτσχάιμερ, που ταλαιπωρούν πολύ κόσμο.
Τέτοιου είδους ανακοινώσεις προκαλούν στιγμιαία αισιοδοξία που γρήγορα μετατρέπεται σε οδυνηρή απαισιοδοξία για τον πάσχοντα και την οικογένεια, ιδίως όταν γίνεται γνωστό ότι η πραγματοποίηση είναι χρόνια μακριά. Πολύ μακριά για τον ασθενή!
Παρόμοιες περιπτώσεις έχουν παρουσιαστεί και στο παρελθόν για φάρμακα που βρίσκονταν σε πολύ πρωτογενές στάδιο, με χαρακτηριστική την περίπτωση της νεαρής Ελληνίδας, μεταπτυχιακής ερευνήτριας σε πανεπιστήμιο της Αυστραλίας, που μας ανακοίνωσε ότι βρήκε τη θεραπεία του καρκίνου του μαστού, και το φάρμακο θα κυκλοφορούσε σε ένα χρόνο!
Η ανακοίνωση έγινε σε συγκέντρωση στο Χίλτον, παρουσία του τότε υπουργού Υγείας και του προέδρου του ΕΟΦ. Φυσικά, από τότε κανείς δεν ξανάκουσε τίποτα!
Επομένως θέλω να συστήσω, όπως τέτοιου είδους ανακοινώσεις να ελέγχονται αυστηρά και να επικρατεί η δέουσα σύνεση, να γίνονται δε από τις εταιρείες φαρμάκων, μετά την τελική έγκριση του προϊόντος από τις αρμόδιες αρχές (ΕΟΦ), και μάλιστα πρώτα στους γιατρούς ως πλέον αρμόδιους και στη συνέχεια στους φαρμακοποιούς.
Νικολαος Χουλης – Ομότιμος Καθηγητής Φαρμακευτικής ΕΚΠΑ
Φαντασιώσεις κατά ρεαλισμού
Κύριε διευθυντά
Οι εξαγγελίες της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης είναι μία tabula rasa, ανάκατη με ιδεοληπτικές ασυναρτησίες, όπου φαίνεται μελάνι, που δίνουν τελειωτική βολή στην όποια αξιοπιστία τής είχε απομείνει. Το έλλειμμα αξιοπιστίας έγινε προφανέστατο πια κατά τη διάρκεια των ομιλιών των πολιτικών αρχηγών στη Διεθνή Eκθεση Θεσσαλονίκης. Πάλευε ο πρωθυπουργός να περισώσει το κύρος του, χάνοντας ακόμα και την ψυχραιμία του όταν είχε να αντιμετωπίσει δημοσιογράφους που του έθεταν «οδυνηρές» ερωτήσεις. Απαντήσεις δεν είχε να δώσει. Μα τι απαντήσεις να δώσει; Η κυβέρνησή του έχει εφαρμόσει τη χειρότερη οικονομική πολιτική που έχει ποτέ εφαρμοστεί μεταπολεμικά. Αυξήσεις φόρων, σπατάλη δημόσιου χρήματος, προσλήψεις κουμπάρων και γενικευμένη διαφθορά, με δωροδοκίες δημοσίων υπαλλήλων και ρόλο θησαυροφύλακα από τον Φλαμπουράρη, συνθέτουν το πακέτο οικονομικής πολιτικής της «τελευταία φορά» Αριστεράς. Το θέαμα της αποσυντεθειμένης κυβέρνησης ας το αντιπαραθέσουμε με την παρουσία του και τον λόγο του Κυριάκου Μητσοτάκη στη Θεσσαλονίκη. Καμένη γη θα παραλάβει, το γνωρίζει, και για αυτό τον λόγο ακολουθεί τον δρόμο του ρεαλισμού και της σύνεσης. Μείωση των δαπανών, αναδιάρθρωση και μείωση του υδροκέφαλου κράτους. Αυτός είναι ο δρόμος. Στο χέρι των ψηφοφόρων είναι να καταλάβουν ότι η αρχή και το τέλος του κακού είναι ο κρατισμός και το σοβιετικού τύπου μοντέλο ανάπτυξης που ακολούθησαν όλες οι κυβερνήσεις ανεξαιρέτως μετά τον πόλεμο. Οι φαντασιώσεις των αυτοαποκαλούμενων αριστερών (στην τσέπη των άλλων), όμως, τελείωσαν εδώ. Μετά τη Θεσσαλονίκη. Γιατί μία εικόνα ήταν όσο χίλιες λέξεις. Ο οικονομικά δυσλεξικός πρωθυπουργός δίπλα στον με την ξεκάθαρη οικονομική σκέψη αρχηγό της αντιπολίτευσης. Διαλέξτε!
Νικος Ψαροπουλος