Κύριε διευθυντά
Η αρχή της αξιοκρατίας συνιστά θεμελιώδη πτυχή οργάνωσης και λειτουργίας ενός δημοκρατικού πολιτεύματος. Υπηρετεί το δικαίωμα της ισότητας πρόσβασης των πολιτών στα όργανα διοίκησης της Πολιτείας.
Η αντίληψη ότι «δεν υπάρχει αξιοκρατία» εμφανίζεται διάχυτη στην κοινωνία μας. Μερίδα πολιτών θεωρεί ότι οι ευκαιρίες πρόσβασης στο Δημόσιο δεν είναι ίσες για όλους. Ως παραδείγματα αντλούνται διορισμοί στη δημόσια διοίκηση (και σε πολιτειακούς θεσμούς) χωρίς αξιοκρατικά κριτήρια. Πράγματι, κατά το παρελθόν διάφορα πελατειακά δίκτυα επιδίωξαν συναλλαγές («ρουσφέτια») στη βάση σύναψης διαφόρων συμβάσεων με την –εκ των υστέρων– μετατροπή τους σε τακτικές θέσεις εργασίας. Ακόμη και μετά τη θέσπιση του ΑΣΕΠ (1994) συντηρήθηκαν μολονότι θα έπρεπε να εκλείψουν. Δίχως να παραγνωρίζεται η πρόσληψη άξιου δυναμικού εκτός τυπικών διαδικασιών, το γεγονός δεν αίρει την παθογένεια της διαδικασίας που, επιπλέον, αφαιρεί το δικαίωμα αξιοκρατικής πρόσληψης συνυποψηφίων στη βάση ζητούμενων αναγκών αντί προσφερόμενων «αιτημάτων». Πρακτικά, η χώρα μας έχει στερηθεί τη συγκρότηση επαγγελματικής δημοσιοϋπαλληλίας, στοιχείο που ερμηνεύει αδυναμίες της διοίκησης. Το ΑΣΕΠ και άλλες παραγωγικές σχολές (π.χ. Εθνική Σχολή Δημόσιας Διοίκησης και Αυτοδιοίκησης) υπηρετούν από συστάσεως τις αρχές της αξιοκρατίας και της διαφάνειας στις διαδικασίες πρόσληψης. Η λογική ότι «παντού υπάρχει φαυλότητα» εκεί αποτυγχάνει ολικά. Εμπεδωμένες νοοτροπίες αναξιοκρατίας προφανώς δεν αισθάνονται βολικά με την ύπαρξη αντίστοιχων θεσμών, καθώς η σύγκριση αποκαλύπτει ποιότητες. Η αξιοκρατία υπηρετείται από θεσμούς (και) στην πατρίδα μας και αυτό είναι υγιές. Αν «τα σταφύλια είναι ψηλά» οφείλουμε να προσπαθούμε περισσότερο για να τα φτάσουμε αντί να κατηγορούμε «το αμπέλι».
Γιωργος Οικονομου– Υπ. Διδ. ΕΚΠΑ
Ο «αδύναμος κρίκος» και το προσφυγικό
Κύριε διευθυντά
«Οι παππούδες μας πρόσφυγες, οι γονείς μας μετανάστες, εμείς;» Το παραπάνω δεν αποτελεί δική μου έμπνευση. Ισως κάποιοι να το έχετε ξανασυναντήσει, μιας και πρόκειται για μία από τις φράσεις που συναντάμε κατά καιρούς γραμμένες σε τοίχους με σκοπό την αφύπνισή μας. Το ερώτημα, βέβαια, που τίθεται ακολουθείται από ένα επιπλέον «εμείς ρατσιστές;». Και ήρθε στο μυαλό μου τις τελευταίες ημέρες –όχι τυχαία– με αφορμή τις αντιδράσεις που έχουν εκδηλωθεί σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας λόγω της ένταξης προσφυγόπουλων στα σχολεία. Σε καμία περίπτωση δεν έχω πρόθεση να υποστηρίξω τις ακραίες εκδηλώσεις που υπήρξαν και υπάρχουν καθ’ όλο αυτό το διάστημα που η χώρα μας έχει έρθει αντιμέτωπη με την προσφυγική κρίση. Ωστόσο, σκεφτόμουν με τι κριτήρια χαρακτηρίζεις μια αντίδραση ως ρατσιστική ή μη και μάλιστα εν μέσω μιας τέτοιας κρίσης.
Τον τελευταίο χρόνο η ελληνική κοινωνία φαίνεται να έχει διχαστεί με αφορμή την αθρόα εισροή προσφύγων και μεταναστών στη χώρα μας. Από τη μια, ένα μέρος της κοινωνίας μας φαίνεται να δείχνει μηδενική ανοχή στην εγκατάσταση αυτού του μεγάλου αριθμού προσφύγων στην Ελλάδα, ενώ, από την άλλη, ένα εξίσου μεγάλο μέρος τείνει να εξαντλήσει τα όρια της αλληλεγγύης και της ευαισθησίας της, προασπιζόμενη τα δικαιώματα των προσφύγων χωρίς κανένα κριτήριο και όριο. Ισως η αλήθεια να βρίσκεται για άλλη μία φορά κάπου στη μέση είναι η πιο νηφάλια σκέψη που θα έκανε κάποιος. Υπάρχει μεγάλη ευκολία, θέλω να πω, στο να προσφέρουμε την αλληλεγγύη μας και τη στήριξή μας ακόμα και σε αμφιβόλου προελεύσεως και κινήτρων ΜΚΟ, αλλά μόλις κάποιος ψελλίσει οποιονδήποτε προβληματισμό για την παραμονή και την εισροή προσφύγων στην Ελλάδα αυτόματα φέρει το στίγμα του ρατσιστή.
Ο συριακός λαός χωρίς καμία αμφιβολία βιώνει μια πραγματική τραγωδία, αναγκασμένος να εγκαταλείψει τη χώρα του, μια χώρα που είχε συγκρίσιμη ποιότητα ζωής με τη δική μας πριν από λίγα χρόνια, βλέποντάς την να καταστρέφεται σχεδόν εν μια νυκτί. Και όταν τα μέτωπα που πολεμούν στη χώρα σου δεν ενδιαφέρονται ούτε για τη χώρα ούτε για εσένα, τότε είναι φυσικό η μόνη ουσιαστική και βιώσιμη επιλογή που έχεις να είναι η φυγή. Το πρόβλημα για εμάς ξεκινάει από το γεγονός ότι η χώρα μας είναι ο αδύναμος κρίκος που έχει κληθεί να σηκώσει το βάρος ενός πολύ μεγάλου αριθμού από αυτόν τον κόσμο. Μόνο στο νησί μας, αυτή τη στιγμή, φιλοξενούνται άνω των 1.000 ατόμων στο κέντρο φιλοξενίας και ο αριθμός αυτός δεν αντικατοπτρίζει σε καμία περίπτωση τον αριθμό όσων πέρασαν αλλά και παρέμειναν για ένα διάστημα όλον τον προηγούμενο χρόνο και μάλιστα χωρίς να έχει τότε δημιουργηθεί το κέντρο φιλοξενίας. Tο κόστος από το γεγονός αυτό το πλήρωσε ακριβά η τοπική κοινωνία με μείωση στην προσέλευση τουριστών ακόμα και της τάξης του 40%. Για μια οικονομία σαν της Κω, που βασίζεται επί της ουσίας στον τουρισμό της, ξέρουμε πολύ καλά πόσο καταστροφικό είναι κάτι τέτοιο.
Θέλω να καταλήξω στο ότι η αλληλεγγύη έχει προϋποθέσεις. Οι ακραίες απόψεις πολλές φορές μπορεί να αποτελούν απότοκο της μη εφαρμογής αυτών των προϋποθέσεων. Νομίζω ότι κάθε νοήμων άνθρωπος αντιλαμβάνεται ότι η μόνη οριστική λύση της προσφυγικής κρίσης είναι η αποκατάσταση της ειρήνης στη Συρία. Μέχρι όμως να συμβεί αυτό είναι παραπάνω από αναγκαίο να ψηλαφήσουμε, πάντα σε συνεργασία με τους τοπικούς θεσμικούς φορείς, τις προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες μπορεί η εκάστοτε κοινωνία να υποστηρίξει και να αντιμετωπίσει τέτοιου είδους κρίσεις. Πρέπει να αποφασιστεί με συγκεκριμένα κριτήρια το κάθε κράτος-μέλος της Ε.Ε. τι αριθμό προσφύγων μπορεί να υποδεχθεί και να υποστηρίξει ώστε να υπάρξει μια λογική κατανομή, αλλά και να τεθούν κριτήρια για τον τρόπο και τους τόπους στους οποίους οι άνθρωποι αυτοί παραμένουν. Ουτοπικό το πλάνο θα πει κανείς… Ομως, δανειζόμενος τα λόγια ενός μεγάλου φιλοσόφου, θα δώσω επίλογο σε αυτό το άρθρο λέγοντας «μια χαμένη μάχη είναι μια μάχη που νομίζεις ότι έχασες».
Ιωαννης Καμπανης – Ιατρός, περιφερειακός σύμβουλος Ν. Αιγαίου, αντιπρόεδρος Ιατρικού Συλλόγου Κω
Δημιουργία και Εξέλιξη
Κύριε διευθυντά
Ο κ. Σωκράτης Τσιχλιάς, στο «Σχόλιό» του στην «Κ» της 5/11/2016, αναφερόμενος στην, κατ’ αυτόν, επιρροή της Εκκλησίας στη διακυβέρνηση της χώρας, έγραψε προς το τέλος του άρθρου του: «…η ιεραρχία έχει δώσει, για παράδειγμα, λυσσώδεις μάχες στο παρασκήνιο για να μπλοκάρει τη διδασκαλία της δαρβινικής Θεωρίας της Εξέλιξης στο σχολείο καθώς, βλακωδώς, θεωρεί ότι αντιμάχεται τη δική της διδασκαλία για τη δημιουργία του κόσμου».
Θα μου επιτρέψει ο κ. Τσιχλιάς να επισημάνω ότι Δημιουργία και Εξέλιξη δεν είναι ταυτόσημες έννοιες. Προηγείται η Δημιουργία και ακολουθεί η Εξέλιξη. Ο Δαρβίνος (1809-1882) στο βιβλίο του «Η καταγωγή των ειδών» (1859) ασχολείται με την εξέλιξη των εμβίων όντων και όχι με τη δημιουργία τους. Δημιουργία και Εξέλιξη δεν αντιμάχονται γιατί ποτέ δεν συναντώνται. Συνεπώς, η διακυβέρνηση κάθε χώρας έχει σχέση με την εξέλιξή της και όχι με τη δημιουργία της. Στην πορεία, καθώς και στην εξέλιξη, της πατρίδας μας η Εκκλησία έχει συμβάλει τα μέγιστα.
Γεωργιος Τολης – Καρδιοχειρουργός
Ο Θουκυδίδης και οι πολιτικοί
Κύριε διευθυντά
Αν προσέξουν όλοι οι πολιτικοί, έχει ενδιαφέρον να δουν τον ορισμό που δίνει ο μεγάλος Ιστορικός Θουκυδίδης (ο οποίος πέθανε στην εξορία 64 ετών το 396 π.Χ.). Θα παρατηρήσουν ότι έχει πλήρη εφαρμογή στα σημερινά δρώμενα – «προδότης δεν είναι μόνον αυτός που φανερώνει τα μυστικά της πατρίδος στους εχθρούς, αλλά είναι κι εκείνος που ενώ κατέχει δημόσιο αξίωμα, εν γνώσει του δεν προβαίνει στις απαραίτητες ενέργειες για να βελτιώσει το βιοτικό επίπεδο των ανθρώπων πάνω στους οποίους άρχει».
Να προσθέσω ότι προδοσία είναι επίσης και έναντι των ψηφοφόρων των, που αφού πάρουν την ψήφον τους, φεύγουν και πηγαίνουν σε άλλο κόμμα. Δεν υπάρχει πολιτική συνείδηση (ευτυχώς όχι από όλους), αλλά προσωπικά συμφέροντα και από τις δύο πλευρές (πολιτικών και ψηφοφόρων) – όλοι διακηρύσσουν ότι ενδιαφέρονται για τον λαό και το καλό της πατρίδος, μεγάλο ψέμα και υποκρισία. Δυστυχώς την Ελλάδα την έχουν καταστρέψει όλες οι κυβερνήσεις πολλών ετών πίσω, αλλά ακόμη χειρότεροι οι σημερινοί, ψευδοκομμουνισταί – ψευδομαρξισταί κλπ. που θέλουν να ελέγχουν τα πάντα και να εφαρμόσουν δικό τους καθεστώς περίπου «Βορείου Κορέας». Δυστυχώς τα Εξάρχεια κυβερνούν τη χώρα και δεν υπάρχει ελπίδα ανάκαμψης και προόδου για πολλά χρόνια.
Δημητρης Σκεπαρνιας – Γενεύη