Κύριε διευθυντά
Τείνει να καταστεί σε μόνιμη επωδό όλων των εμπλεκομένων στο ΕΣΥ ότι η μόνη λύση για τη βελτίωσή του είναι η διάθεση πακτωλού χρημάτων για προσλήψεις, εφημερίες, αναλώσιμα, φάρμακα και αντιδραστήρια… Ταυτόχρονα, η μοιρολατρική αυτή άποψη αποτελεί και το μόνιμο άλλοθι του εκάστοτε υπουργού Υγείας για να μην πράξει τίποτε περισσότερο από μια διαχείριση της… μιζέριας! Διαχείριση που μόνος της στόχος είναι να «ρολάρει» το σύστημα, προκειμένου, με τους ελάχιστους κατά το δυνατόν κλυδωνισμούς, να παραδοθεί η ηλεκτρική καρέκλα του υπουργείου «ζεστή» στον επόμενο τυχερό-άτυχο που θα υπουργοποιηθεί!
Ετσι βλέπουμε:
– Να ενοικιάζονται εγκαταστάσεις για στέγαση υπηρεσιών ενώ υπάρχουν αχρησιμοποίητα κρατικά κτίρια, όπως γίνεται με την επί χρόνια εμμονή παραμονής της 3ης και 4ης ΥΠΕ στην Αριστοτέλους, ενώ το Λοιμωδών και το Δερματολογικό παραμένουν πρακτικά στην ελάχιστη δυνατή χρήση…
– Προσωπικό της νοσηλευτικής υπηρεσίας να αξιοποιείται εκεί που λείπουν διοικητικοί υπάλληλοι ενώ παραδίπλα ένας νοσηλευτής με… πατίνια πασχίζει να εξυπηρετήσει σαράντα ασθενείς…
– Κλινικές παρόμοιας δυναμικής ως προς τις κλίνες να λειτουργούν με δύο έως τρία άτομα στην πρωινή βάρδια και έξι στο κυκλικό, την ώρα που απέναντι, με ανάλογη πληρότητα, βρίσκει κανείς, στην πρωινή μόνο βάρδια, πέντε νοσηλευτές στη χειρότερη περίπτωση…
– Ομοειδείς κλινικές που συστεγάζονται στα ίδια κρεβάτια, με διπλάσιους ειδικευόμενους και ειδικούς, με δύο διευθυντές, ενίοτε και με δύο προϊσταμένες για το… ίδιο προσωπικό.
– Κλινικές που δεν δικαιολογούν τις κλίνες τους βάσει της πληρότητάς τους, αλλά με τους ελάχιστους μοιρασμένους εργαζόμενους υφίστανται για να λέει μια χάλκινη ταμπελίτσα στο παράνομο (;) ιατρείο «Διευθυντής Χν κλινικής».
– Ιατρούς που πληρώνονται για να εφημερεύσουν εντός του νοσοκομείου και βρίσκονται μόνο on call (η εφημερία ετοιμότητας ισχύει αλλά με χαμηλότερη αμοιβή, γιατί όχι επίσημα και με όρους ειλικρινείς;).
– Κάπου πληθωρισμό ιατρών ειδικών και ειδικευομένων κι αλλού ένδεια και ανάγκη για… πασαλείμματα με πρόσληψη επικουρικών.
– Εργαζομένους απλήρωτους για υπερωρίες, νυχτερινά, εξαιρέσιμα, που όμως αντιδρούν στη χρήση ηλεκτρονικής κάρτας παρουσίας, που θα δώσει τη δυνατότητα στο δευτερόλεπτο, με το πάτημα ενός κουμπιού, να εξάγονται όλες οι πληροφορίες για την αμοιβή τους.
– Ασθενοφόρα που κάνουν χιλιάδες χιλιόμετρα αλλά περιέργως επιλέγουν όλο και συχνότερα το πιο μακρινό από τα εφημερεύοντα νοσοκομεία.
– Μηχανήματα που κάνουν πλήθος διαγνωστικών και επεμβατικών πράξεων ανά ημέρα, ενώ κάπου αλλού, αν δεν είναι «χαλασμένα», δεν συμπληρώνουν διψήφιο αριθμό ημερησίως (αναρωτιέμαι αν χαλούν από τη σκουριά τελικά…).
– Γενόσημα, που, μέχρι τη μέρα που στοίχιζαν όσο τα πρωτότυπα, τα συνταγογραφούσαν άπαντες περιχαρείς και, ξαφνικά, όταν μειώνοντας τις τιμές τους μειώθηκε το περιθώριο κέρδους και άρα και τα δωράκια, έγιναν σε μια νύχτα «αλευρόνερο», «γύψος», «αλλεργιογόνα», «επικίνδυνα», «σιωπηλοί δολοφόνοι».
Οντας στο σύστημα ικανό διάστημα, μάλιστα σε ένα από τα αποδοτικότερα νοσοκομεία της χώρας, μένω να αναρωτιέμαι πότε θα αρχίσουμε να σεβόμαστε τον αέναα φορολογούμενο πολίτη, που μία φορά στη ζωή του μπορεί να βρεθεί στην ανάγκη να χρησιμοποιήσει αυτά που εκών άκων πληρώνει, και δικαιολογημένα ξεσπάει, δυστυχώς όμως προς λάθος αποδέκτη…
Παναγιωτης Τουχτιδης
Νοσηλευτής Msc, Μονάδα Εμφραγμάτων, ΓΝΘ Παπαγεωργίου