Κύριε διευθυντά
Δεν είναι η πρώτη φορά που η πατρίδα μας αντιμετωπίζει καταστάσεις κρίσεως (προσφυγικό, σεισμούς, πλημμύρες, πυρκαγιές, πείνα) κ.λπ. Ολες τις ξεπεράσαμε με επιτυχία και πάντα με τη συνδρομή της ελληνικής κοινωνίας, ομάδων εθελοντών, αλλά και την οικονομική συνδρομή ξένων.
Ενδεικτικά αναφέρω κάποια γεγονότα από το παρελθόν:
Το 1945 από τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό (ΔΕΣ) και το 1948 από τη βρετανική στρατιωτική αποστολή (ΒΣΑ) ανατέθηκαν στην Αγροτική Τράπεζα της Ελλάδος (ΑΤΕ):
– Η παραλαβή με ζύγισμα των εφοδίων που εστέλλοντο από το εξωτερικό με πλοία (67 πλοία έφτασαν στον Πειραιά με εφόδια).
– Η αποθήκευση των παραλαμβανομένων εφοδίων.
– Η παράδοση των αναγκαίων ποσοτήτων στις επιτροπές των συσσιτίων Αθηνών, Πειραιώς και η φροντίδα αποστολής τους στην επαρχία.
– Κάθε πληρωμή για λογαριασμό της επιτροπής του ΔΕΣ.
Τα εφόδια προωθήθηκαν σύμφωνα με τις απαιτήσεις κάθε περιοχής στα 220 καταστήματα της τράπεζας και ακολούθησαν οι διαθέσεις αυτών.
Οι δυσκολίες που αντιμετωπίστηκαν ήταν πολλές. Οι υπαλληλοι της τράπεζας ανέλαβαν όλο το έργο και πολλοί από αυτούς συνόδευαν τα μεταφερόμενα εφόδια με αυτοκίνητα και τρένα.
Ηταν μια εποχή που η πείνα λύγιζε την ηθική των ανθρώπων.
Οι υπάλληλοι της τράπεζας στο σύνολό τους έκαναν τη δουλειά τους χωρίς καμία καθυστέρηση ή ζημιά. Αυτό πολλές φορές έγινε με κίνδυνο της ζωής τους (δρόμοι με λακκούβες και γέφυρες κατεστραμμένες, ναρκοπέδια, εμφύλιες συγκρούσεις κ.λπ.).
Συνολικά η ΑΤΕ διαχειρίστηκε 4.300.000 τόνους εφοδίων (σιτάρι, αλεύρι, ζάχαρη, ρύζι, όσπρια, άλλα τρόφιμα). Κατά μέσον όρο τα ελλείμματα ήταν 0,05% έναντι 0,50% αποδεκτών από το εμπόριο.
Σε έκθεση του Διεθνούς Ερυθρού Σταυρού σχετικά με τη διαχείριση των εφοδίων αναφέρονται τα ακόλουθα:
«Διά του πυκνού δικτύου των καταστημάτων της και του ειδικευμένου προσωπικού της, η ΑΤΕ κατόρθωσε να φέρει σε πέρας, με άριστη επιτυχία, το τεράστιο έργο που ανέλαβε».
Αυτά ήταν τα πιστοποιητικά του παρελθόντος…
Χρηστος Ριτσος, Παπάγου
Πείρα και γνώση δεν αγοράζονται
Κύριε διευθυντά
Εξ αφορμής του in memoriam λογυδρίου: «Κατά δυναστών και υπέρ παρόντων ζώντων δικτατόρων και εκλιπόντος δυνάστου!», εκφωνηθέντος στη Κούβα από τον Ελληνα πρωθυπουργό όταν οι Ελληνες πνίγονταν στα βράχια των μνημονίων, επιτρέψτε μου να εκθέσω κάποιες απόψεις. Κατά τη διατύπωση του Πιττακού: «Η διαχείριση της εξουσίας δείχνει το ποιόν του ανθρώπου», ενώ, εξάλλου, κατά θυμόσοφη έκφραση: «Η εξουσία και ο μουρλός κάνουν ό,τι θέλουν».
Το πρώτο δείχνει τον ηγέτη πώς πρέπει να πορεύεται (με δικαιοσύνη και φρόνηση), το δεύτερο τι πρέπει να αποφεύγει (αδικία και αλαζονεία).
Στην πρώτη, σπάνια περίπτωση, έχουμε έναν ηδύφωτο (με φως ψυχής) ηγέτη με χαρίσματα άξια για τον ρόλο του, που έφτασε με μόχθο στην κορυφή, που έκανε, καθώς λέει ο λαός «γούμενος και κελλάρης», που απέκτησε δηλαδή πείρα και γνώση για να διαχειρίζεται την εξουσία.
Στη δεύτερη περίπτωση, έχουμε ηγεμόνα που επιβάλλει την αυθαίρετη βούλησή του με κυνισμό, που αλαζονικά αδιαφορεί για τη θέληση των άλλων.
Αυτή η αλαζονεία είναι το ιδεοληπτικό DNA των άκρων, στο οποίο θεμελιώνουν ουσιαστικούς δεσμούς συγγενείας, αφού στόχος τους είναι η επιβολή δικτατορίας, διαφοροποιούμενης μόνον ως προς το είδος (δεξιάς ή αριστεράς), καθώς η δικτατορία της όποιας απόχρωσης είναι μία και αδιαίρετη. Επιβάλλει τα ίδια ανελεύθερα μέτρα καταπίεσης και προσβολής θεμελιωδών δικαιωμάτων.
Επομένως, το ύστατο χαίρε του Ελληνα πρωθυπουργού για το πολιτικό ίνδαλμά του, πρότυπο αποφυγής για τη δημοκρατική πλειονότητα των Ελλήνων, υπήρξε επιπόλαια και ασύνετη ενέργεια, αλλά και βαρύτατη προσβολή του ίδιου του κουβανικού λαού, που αμήχανος και άναυδος άκουγε τον πρωθυπουργό της χώρας στην οποία γεννήθηκε η δημοκρατία να κατευοδώνει με ύμνους τον καταπιεστή του.
Αν, όμως, η επιθυμία του πρωθυπουργού υπαγορεύθηκε από την καταρρακωμένη επαναστατική του ελπίδα, ας μας επιτρέψει να του πούμε: Ενα είναι το πρότυπο και ο ορισμός του ηγέτη: ο Ιησούς Χριστός, ο αληθινός επαναστάτης της ειρήνης και της αγάπης, που διέρρηξε για πάντα τη σχέση Του με τους ηγέτες του κόσμου τούτου, λέγοντας: «Ξέρετε ότι οι άρχοντες των εθνών φέρνονται δεσποτικά (…) σαν απόλυτοι κυρίαρχοί τους (…) ασκούν ανεξέλεγκτη τυραννική κυριαρχία στους ανθρώπους σαν να είναι δούλοι τους και δένουν φορτία δυσβάστακτα στους ώμους τους» (Ματθ. Κ 25, Κ Γ 4).
Επομένως, υπάρχει αληθινός ηγέτης – επαναστάτης που μπορεί να σώσει την ελπίδα του πρωθυπουργού μας, υπό μία προϋπόθεση: Αν κατανικήσει πρώτα την αλαζονεία, αφού αυτή γεννάει τυράννους: «Υβρις (αλαζονεία) φυτεύει τύραννον». Και αν υπερπληρωθεί από ματαιότητα με άκαιρα και ανώφελα πράγματα, και στην πιο ψηλή κορυφή αν ανέβει θα πέσει μέσα σε γκρεμό», όπως λέει ο Σοφοκλής στον «Οιδίποδα Τύραννο».
Μέχρι, όμως, να γίνει αυτό που ευχόμαστε και που φαίνεται απίθανο, δυνατό ωστόσο για τον Θεό, οι σώφρονες Ελληνες θα θυμίζουν στον εκάστοτε ηγέτη τους, με την ψήφο τους, την παροιμία: «Αδοκίμαστα κρασιά μόνο οι παλαβοί αγοράζουν».
Αναστασιος Γ. Λεκκας, Συντ/χος δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω
Ας μιλήσουμε για την ενδόρρηξη
Κύριε διευθυντά
Την πρώτη φορά που συνάντησα την «ενδόρρηξη» του κ. Ν. Ξυδάκη, με την έννοια της κατάρρευσης της κοινωνίας προς τα έσω, αιτίες της πιθανολογούνταν, μεταξύ άλλων, η αναβολή δράσεων, τα ημίμετρα και τα λάθη της Ευρώπης. Υπήρχε όμως η ελπίδα ότι η κοινωνική έκρηξη θα υπερτερήσει της παράλυσης της κοινωνίας και της αυτοεγκατάλειψής της, και η ενδόρρηξη θα αποφευχθεί («Καθημερινή» 16.12.2012 και εν συνεχεία άλλα τέσσερα κείμενά του περί ενδόρρηξης, το τελευταίο στις 31.11.2013). Ο κ. Ξυδάκης αρχικά πίστευε ή ήλπιζε ότι έστω κι αν απειλούμαστε από την παραίτηση («αυτοί είμαστε, δεν αλλάζουμε») και τον διχασμό («φταίει ο άλλος»), δεν είχαμε φτάσει τα όρια της σιγής. Στην πορεία όμως φαίνεται να πίστεψε ότι, στη μάχη της μνησικακίας με την ψυχική ενότητα, μπορεί να επικρατήσει η πρώτη, που θα οδηγούσε τελικά σε δομική κατάθλιψη και ενδόρρηξη, υπόκωφα, σχεδόν βουβά. Δύο χρόνια μετά, στο φύλλο της 6ης Ιανουαρίου 2016, ξαναβρήκα την «ενδόρρηξη», του Τάκη Θεοδωρόπουλου αυτή τη φορά («Ελληνικό Ονειρο»). Οφείλεται στην ακινησία, την αδράνεια, όχι όμως ως μοναχικές έννοιες, αλλά σε αντιπαράθεση με την (ανεπιθύμητη από πολλούς) αξιολόγηση. Ο κ. Θεοδωρόπουλος, θεωρώντας ότι η αντιμετώπιση του φαινομένου απαιτεί συλλογική ψυχανάλυση, κρίνει απαραίτητο να εντοπιστεί πρώτα το πού, πώς και πότε δημιουργήθηκε το σύνδρομο της ακινησίας, ελπίζοντας (μάλλον απαισιόδοξος) ότι θα εμφανιστούν κάποιοι (στον πληθυντικό) με θάρρος, δύναμη και ικανότητες να αναλάβουν το έργο. Στο φύλλο της 9ης Δεκεμβρίου 2016 ο κ. Θεοδωρόπουλος επανέρχεται: «Με τις μεσαίες τάξεις αποδεκατισμένες σε κίνδυνο ενδόρρηξης, με το μεταναστευτικό να απειλεί ανά πάσα στιγμή την κοινωνική συνοχή τους…». Δεν ξέρει κάνεις εάν υπάρχει χρόνος (στις ΗΠΑ, το TIME τόλμησε και έγραψε: «Τραμπ, Πρόεδρος των Διχασμένων Πολιτειών της Αμερικής»), επειδή όμως, εάν υπάρχει, είναι πια λίγος, διάγνωση και θεραπεία πρέπει να γίνουν παράλληλα και ο «αλγόριθμος» για την αποτροπή της ενδόρρηξης θα μπορούσε να βρεθεί στο πέρασμα από την ατομικότητα στην ουσιαστική συναίνεση, σε αυτήν, που σύμφωνα με τον Ράμφο, «δεν συμβιβαζόμαστε απλώς∙ γινόμαστε τμήμα της ολότητος την οποία προηγουμένως απορρίπταμε, επικοινωνούμε στο αίσθημα της ευθύνης και αλλάζουμε». Για την ιστορία, σύμφωνα με το μικρό λεξικό του Πάπυρου (από τα λίγα που συναντάμε τη λέξη), η ενδόρρηξη (αγγλ. και γαλλ. implosion) είναι ένα φυσικό φαινόμενο εξαιτίας του οποίου ένα στερεό μέσο ή ένα κοίλο σώμα, υπό την επίδραση εξωτερικής πίεσης που υπερβαίνει τη μηχανική του αντοχή, συνθλίβεται βίαια και τείνει να καταρρεύσει σε μικρότερο όγκο.
Κωνσταντινος Μ. Λιδωρικης, Αθήνα
Από δημοκόπους χορτάσαμε
Κύριε διευθυντά
Να συγχαρώ θέλω τον συνεργάτη σας κ. Παντελή Μπουκάλα για το σχόλιό του στην πρώτη σελίδα της «Κ» της 13ης Δεκεμβρίου, με τίτλο «Ευλογημένη μα αστήριχτη η σιγουριά τους». Οπως πάντα, ο αρθρογράφος, μακριά από οποιονδήποτε έμμονο ή και εμπαθή τρόπο αντιμετώπισης της πολιτικής κατάστασης, στοιχειοθετεί με σαφήνεια, αντικειμενικότητα αλλά και πικρό χιούμορ τη θέση των αρχηγών του πολιτικού φάσματος. Σε μια εποχή που περισσεύουν οι φανατισμοί, οι δογματισμοί και οι υπερβολές, ευτυχώς ακούγονται και κάποιες καθαρές φωνές που δίνουν μια απάντηση στους ηγέτες μας που δυστυχώς συνεχίζουν να δημοκοπούν, αλλά κυρίως, με μια ανάγλυφη περιγραφή, βοηθούν τους αναγνώστες να προσγειωθούν στη σκληρή πραγματικότητα που βιώνει η χώρα.
Ευαγγελος Ασημακοπουλος, Αθήνα