Κύριε διευθυντά
Συγκάτοικοι, με τις οικογένειές τους, σε μια πολύ όμορφη και άνετη πολυκατοικία· σε καλή γειτονιά. Παραμονή Καθαράς Δευτέρας. Συζητήσεις επί συζητήσεων για πρόγραμμα κοινού πανηγυρισμού των ημερών. Δεν κατέληξαν· διαφώνησαν στον προορισμό. Για την Κούβα ο ένας, σε ευρωπαϊκή χώρα ο άλλος. Η συνεννόηση απέτυχε.
Ανά διαστήματα ανακύπτει κατά την πολιτική διαδρομή της χώρας θέμα «εθνικής συνεννόησης» για την αντιμετώπιση της υπαρξιακής κρίσεως που αποσαθρώνει τα θεμέλια της κοινωνίας μας. (Σκέφτεται ο φιλύποπτος: Μήπως πρόκειται για σχεδιασμό; Η εξαθλίωση δεν ξέρεις πού μπορεί να οδηγήσει. Αλλιώς, πώς εξηγείται η επανάληψη της ίδιας τακτικής και των ίδιων κακουργηματικών λαθών;) Ας είναι. Για να υπάρξει συναίνεση πρέπει να υπάρχει τουλάχιστον κοινός στόχος των δυνάμει συντελεστών της συνεννοήσεως· των πιο σημαντικών. Του ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Δημοκρατίας στη σημερινή πολιτική και κοινωνική συγκυρία. Με κατάληξη βέβαια την από κοινού ευθύνη της διακυβερνήσεως που θα στηρίζεται στην ψήφο εμπιστοσύνης των δύο κομμάτων.
Τούτο μπορεί να επιτευχθεί κατά δύο τρόπους. Ο πρώτος: Με τον σχηματισμό κυβερνήσεως, της οποίας ο πρόεδρος και τα μέλη είναι πρόσωπα εκτός πολιτικής. Πρόεδρος, ας πούμε, ο κ. Παναγιώτης Πικραμμένος· ή ο κ. Λουκάς Παπαδήμος ή ο κ. Νικηφόρος Διαμαντούρος. (Αποκλείεται a priori η κυρία Βασιλική Θάνου.) Μέλη ο κ. Αλφα καθηγητής πανεπιστημίου, η κυρία Βήτα, επιχειρηματίας, ο κ. Γάμα, αγρότης, κ.ο.κ.
Είμαι βέβαιος πως δεν θα την υπερψήφιζαν οι συριζαίοι. Διότι συγκρούεται με την πρωταρχική τους επιδίωξη. Που δεν είναι άλλη από τη διαμόρφωση στη χώρα μορφής ΕΑΜο-λατινοαμερικανικού καθεστώτος. Γράφει ο Αγγελος Στάγκος στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ (5 Μαρτίου): «Ταυτόχρονα [η κυβέρνηση] προωθεί το σχέδιο της εγκαθίδρυσης δικού της καθεστώτος, από το οποίο ποτέ δεν παραιτήθηκε». Και αυτό, αν φύγουν από την κυβέρνηση, αποκλείεται να πραγματοποιηθεί. Ετσι δεν έχει σημασία η οποιαδήποτε άποψη του άλλου μέρους της συνεννοήσεως.
Δεύτερη περίπτωση είναι η συγκυβέρνηση των δύο κομμάτων. Πρωθυπουργός ο Αλέξης Τσίπρας, ως αρχηγός του μεγαλύτερου κόμματος. Αλλιώς έχουμε εκλογές. Θα πρέπει να προηγηθεί συνεννόηση για συμφωνία στον καθορισμό τι είναι αλήθεια. Δεν θα καταλήξει πουθενά. Εν συνεχεία: Οταν ορκιστεί ο πρωθυπουργός θα πάει να καταθέσει κόκκινα άνθη στο μνημείο των εκτελεσθέντων στην Καισαριανή. Θα πάει να καταθέσει και μερικά λευκά τριαντάφυλλα στην προτομή του Κώστα Περρίκου (στην οδό Γλάδστωνος, εκτελέστηκε στο Σκοπευτήριο της Καισαριανής με τους συμμαχητές του της ΠΕΑΝ); Θα δεχτεί να φορέσει τη γραβάτα που του χάρισε ο φίλος του, πρωθυπουργός τότε της Ιταλίας, Ματέο Ρέντσι; Θα διατάξει τον υπουργό του Σπίρτζη να κατεβάσει από το υπουργικό του γραφείο το πορτρέτο του Αρη Βελουχιώτη; Θα τακτοποιήσει συνειδησιακά τον Κατρούγκαλο, να μην αισθάνεται δύο φορές ταξικός αποστάτης; Θα απολύσει τον υπουργό που θα κηρύξει αρχαιολογικούς χώρους τις αμμουδιές μας, για να μη γίνουν αντικείμενα ιδιωτικής εκμετάλλευσης; Ο Σκουρλέτης θα υπογράψει πρόταση για απονομή παρασήμου στον πρόεδρο της «Ελληνικός Χρυσός Α.Ε.» για τις επενδύσεις του στις Σκουριές της Χαλκιδικής; Ευκατάληπτοι συμβολισμοί.
Με λίγα λόγια, θα συμφωνήσει σε υποχωρήσεις για ένα πρόγραμμα αντιμετωπίσεως των υπαρξιακών προβλημάτων της χώρας; Και θα δεχτεί να ορκιστεί (ενώπιον εικόνας του Φιντέλ Κάστρο, του θεού του, φαντάζομαι) ότι το συμφωνητικό που θα υπογράψει με τον κυβερνητικό εταίρο του θα το εκτελέσει ώς την τελευταία του υποσημείωση;
Και για να τελειώνουμε. Αν με την «εθνική συνεννόηση» νοείται απλώς η παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στη μετά-την-αλήθεια (post-truth) πολιτική της κυβερνήσεως των συριζανέλων, τότε η δράση αλλάζει πεδίο. Παίζουμε τις κουμπάρες.
Νικ. Λ. Γ. Λιναρδατος
Αναξιόπιστοι και αλαζόνες
Κύριε διευθυντά
Η Ελλάδα βιώνει μια μακρόχρονη πολιτικοκοινωνική κρίση με χαρακτηριστικά λιτότητας, βαθύτατης οικονομικής ύφεσης και φτωχοποίησης των Ελλήνων, εξαιτίας των χρονιζουσών παθογενειών του μεταχουντικά πολιτικού συστήματος, από τις εφαρμοζόμενες ανορθολογικές πολιτικές τακτικές κρατικοδίαιτων επαγγελματιών πολιτικών, οι οποίες συνεχίζονται ακάθεκτες μέχρι και σήμερα με καταστρεπτικές επιπτώσεις για την Ελλάδα και τους Ελληνες. Εχει αποδειχθεί ότι οι διάδοχες κυβερνήσεις είναι η μία χειρότερη της προηγούμενης, ασκούσες μια αλαζονική πολιτική τακτική ζημιογόνα για τη χώρα.
Η σημερινή κυβέρνηση, μετά τις παραπλανητικές προεκλογικές διακηρύξεις, έκανε έναρξη της δικής της διαπραγμάτευσης με τους θεσμούς της Ε.Ε. την άνοιξη του 2015, ακολουθούσα μια ναρκισσιστική τακτική διαπραγμάτευσης, που προκάλεσε αρνητικό κλίμα στην Ευρώπη για την Ελλάδα, με τελικό αποτέλεσμα η σημερινή κυβέρνηση να δεσμεύσει τη χώρα με ένα τρίτο μνημόνιο.
Στην ελληνική πολιτική σκηνή απουσιάζει παντελώς η πολιτική συναίνεση. Στις τρέχουσες δυσμενείς συγκυρίες για την Ελλάδα, αντί τα κόμματα που κυβερνούν σήμερα και τα κόμματα που κυβέρνησαν στο παρελθόν να σταθούν προ των ευθυνών τους, να συντονιστούν, να συνεργαστούν και να ακολουθήσουν μια ενιαία εθνική στρατηγική για την αντιμετώπιση της πολυδιάστατης κοινωνικοοικονομικής κρίσης και τη σταδιακή απεξάρτηση από τα μνημόνια, αναλώνονται σε μια επίμονη και ατελείωτη τακτική αλληλοκατηγοριών και αντιπαραθέσεων, παντελώς ανώφελη αλλά και επιζήμια για τη χώρα.
Οι αποδεδειγμένα λαοπλάνοι, παλινωδούντες και ιδιοτελείς πολιτικοί αποβλέπουν μόνο στην ικανοποίηση προσωπικών φιλοδοξιών και συμφερόντων, απολαμβάνοντες τίτλους και προνόμια, αθετώντας την ουσιαστική υποχρέωσή τους που είναι η υπηρέτηση της Ελλάδας και των Ελλήνων. Ετσι οι μεν κυβερνώντες ενδιαφέρονται για τη διαιώνιση της παραμονής τους στην εξουσία, οι δε αντιπολιτευόμενοι επιδιώκουν με κάθε τρόπο να τους εκτοπίσουν για να τους διαδεχθούν στην εξουσία.
Στη σημερινή Ελλάδα όλα υπολειτουργούν. Οι πολίτες αισθάνονται ανασφάλεια λόγω της ανύπαρκτης αστυνόμευσης, με την εγκληματικότητα στο αποκορύφωμα. Η τροχαία είναι επίσης εξαφανισμένη, με την Ελλάδα να πρωταγωνιστεί στα αυτοκινητικά ατυχήματα. Η Παιδεία είναι υποβαθμισμένη, το δε πανεπιστημιακό άσυλο έχει μετατραπεί σε άσυλο ανομίας και παραβατικότητας. Ενα της ντροπής δημόσιο σύστημα υγείας, με ανεπαρκέστατο ιατρονοσηλευτικό προσωπικό και σημαντικές ελλείψεις νοσοκομειακού εξοπλισμού. Οι νόμοι δεν εφαρμόζονται όπως π.χ. ο αντικαπνιστικός νόμος, που επί χρόνια δεν έχει ουσιαστική εφαρμογή, λόγω των ανύπαρκτων ελέγχων και της αδιαφορίας της πολιτείας.
Η συνεχιζόμενη αυτή παθογένεια του πολιτικού συστήματος προβληματίζει τους δεινοπαθούντες και απογοητευμένους Ελληνες πολίτες, οι οποίοι διερωτώνται τι είναι τελικά η πολιτική; Είναι κάτι σαν πεπρωμένο; Είναι ένα βρώμικο παιχνίδι συμφερόντων; Είναι ένα αναγκαίο κακό; Το βέβαιο είναι ότι ζημιώνει αδιάκοπα και υποβαθμίζει τη χώρα προσδίδοντάς της τριτοκοσμικά χαρακτηριστικά, προκαλούσα έτσι την αποστροφή των πολιτών για την πολιτική…
Γεωργιος Θαλασσινος, Κηφισιά