Κύριε διευθυντά
Στα κράτη όπου τιμάται και λειτουργεί σωστά η πολεοδομία, οι πόλεις έχουν τον «επίσημο χάρτη» (Official Map), o οποίος ενημερώνεται καθημερινά στο δημαρχείο με τις νέες οικοδομές από τη στιγμή που παίρνουν άδεια λειτουργίας (Occupancy permit), αυτού που εδώ λέμε «ηλεκτροδότηση από τη ΔΕΗ». Οι μνημειώδεις προχειρότητες με τους δασικούς χάρτες (βλ. «Καθημερινή» 3/3/2017) και τα όρια των οικισμών περίτρανα αποδεικνύουν ότι πέραν των δασαρχείων και οι τοπικές δημοτικές αρχές δεν ασκούν τη συγκεκριμένη «θεωρητικά ενδεδειγμένη» καθημερινή υποχρέωσή τους, επικαλούμενες συνήθως οικονομικούς λόγους και έλλειψη «μηχανικού». Επίσης δείχνει ότι δεν υπήρξε συνεργασία μεταξύ των τοπικών αρχών (δημάρχων) και των δασαρχείων, σχετικά με τα όρια των οικισμών και των νομίμως ολοκληρωθεισών οικοδομών. Η ανώμαλη κατάσταση καλλιεργήθηκε από την εντοπιακή διαπλοκή, τις κομματικο-ψηφοθηρικές «διευκολύνσεις» δημάρχων και συνεργαζομένων ομογαλάκτων κομματικά και (οικονομικά) τοπικών εργολάβων, αλλά και των κατά τόπους εποπτευουσών αρχών, πολεοδομία, δασαρχεία κτλ. και τις κατά περιόδους «πολιτικές ομογαλαξίες».
Στο κλίμα αυτό, έχουμε σήμερα απανταχού της επικράτειας αλλοιωμένες οικοδομικές άδειες, όπου «Διώροφα μεθ’ υπογείου» γίνονται πενταώροφα όπου τρία «υπόγεια». Τα ’χω γράψει όλα αυτά εδώ και αρκετά χρόνια στο βιβλίο μου «Κατωπεριμενώματα: κριτική του μετα-Αρχιτεκτονικού χώρου». Η Υδρα στην οποία κατοικώ από το 1996 που παλιννόστησα, είναι από τους χαρακτηριστικότερους «κατωπεριμενωματικούς» οικισμούς, παρασάγγες διαφορετική από τα ολοσέλιδα εγκωμιαστικά άρθρα στον Τύπο για φανφάρες, ζωγράφους και διάφορα. Οι διακρίσεις δε σε τοπικό επίπεδο, είναι να πάνε και να μην έρθουν! Αν κάποιος «ψηφίζει» στην Αθήνα ή αλλού, όπως π.χ. ο υποφαινόμενος, καταντά Ελληνας πολίτης φορολογούμενος δεύτερης κατηγορίας.
Ιδιοκτήτες οικοδομών που χτίστηκαν και υλοποιήθηκαν νόμιμα και όπως στα σχέδια, δεν θα ’πρεπε να ταλαιπωρούνται με κανένα λόγο από την προχειρότητα των δασικών χαρτών, τη δυσχρησία των χαρτών στο Ιντερνετ, και την αδιαφορία των τοπικών δημάρχων. Στην Υδρα αυτή τη στιγμή επηρεάζονται όπως λένε τουλάχιστον 200 νόμιμα υλοποιημένες οικοδομές. Αντί να τρέχουν και να ταλαιπωρούνται όλοι αυτοί οι πολίτες, να κάτσουν κάτω οι δήμαρχοι και οι υπηρεσίες τους να δηλώσουν στις δασικές αρχές όλα τα ονόματα των ιδιοκτητών οικοδομών που έχουν χτιστεί με κανονική άδεια και πληρώνουν ήδη ΔΕΗ όλα αυτά τα χρόνια, ώστε να μη χρειαστεί να ταλαιπωρούνται και να ξοδεύονται άδικα, ιδίως οι θιγόμενοι από τις προχειρότητες ηλικιωμένοι και συνταξιούχοι.
Αντωνης Κ. Αντωνιαδης, Τέως καθηγητης Αρχιτεκτονικής UTA, Αρχιτέκτων-πολεοδόμος (συνταξιούχος), Καμίνι Υδρας
Δημ. Μυταράς, ένας ευλογημένος
Κύριε διευθυντά
Με την αποχώρηση από τη ζωή του σημαντικού Ελληνα ζωγράφου Δημήτρη Μυταρά δεχθείτε, παρακαλώ, να καταθέσω ένα πραγματικό γεγονός:
Το 1984 συνάντησα τον ζωγράφο, ως εκπρόσωπος της συντακτικής επιτροπής των βιβλίων «Η γλώσσα μου», στον πεζόδρομο της Βαλαωρίτου. Ζήτησα να του μιλήσω και με ενθάρρυνε ευγενικά.
«Θέλω να σας παρακαλέσω να δεχτείτε να εικονογραφήσετε ένα τεύχος του βιβλίου “Η γλώσσα μου” για την ΣΤ΄ Τάξη Δημοτικού, που συγγράφεται με την καθοδήγηση του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου». «Σας ευχαριστώ πολύ, αλλά δεν κάνω εικονογραφήσεις βιβλίων», είπε και μου έδωσε ευγενικά το χέρι. Κράτησα το χέρι του και του είπα: «Τις εκθέσεις σας, κ. Μυταρά, τις επισκέπτονται 50-100 χιλιάδες άτομα». «Πολλά λέτε».
«Το βιβλίο και τη ζωγραφική σας θα τη βλέπουν 110.000 παιδιά και οι οικογένειές τους για τρεις μήνες. Την ερχόμενη χρονιά και τις επόμενες, άλλες 110.000 για τουλάχιστον 10 χρόνια. Δεν αξίζει να είστε μαζί με τον Κοψίδη, τον Χουλιαρά, τον Φασιανό; Φυσικά θα πληρωθείτε, όπως όλοι».
Ετσι ο ζωγράφος Μυταράς, για 21 χρόνια, πέρασε στα μάτια 2.200.000 παιδιών. Αξιζε να τον βλέπουν. Γιατί ο Δημήτρης Μυταράς ήταν ως ζωγράφος ευλογημένος του πνεύματος.
Κωστας Καλαπανιδας, Πρ. σχολικός σύμβουλος, ποιητής
Aς μιμηθούμε τα πρότυπα
Κύριε διευθυντά
Η εφημερίδα «Πράβντα» συνηθίζει στο άνω δεξιό μέρος να τοποθετεί τη φωτογραφία κάποιου ταλέντου που διαπρέπει στις επιστήμες, στο μπαλέτο, στον χορό, στην κλασική μουσική, στην όπερα. Μια κοινωνία χρειάζεται πρότυπα για να προοδεύσει. Δυστυχώς στη χώρα μας ανατράφηκαν δύο γενιές με πρότυπα τους Τσε Γκεβάρα, Βελουχιώτη κ.ά., χωρίς να έχουν φραγμούς στις υποχρεώσεις και στα δικαιώματα. Αποτέλεσμα ήταν να εκτραχυνθεί η νεολαία, φτιάχνοντας μολότοφ, καίγοντας τρόλεϊ, σπάζοντας ακυρωτικά μηχανήματα και όλα αυτά με ανύπαρκτη ποινική καταστολή. Αλίμονο εάν το όραμα του νέου είναι ο αναξιοκρατικός διορισμός στο Δημόσιο, η τεμπελιά και η λούφα. Εάν η νεολαία δεν μπορεί να ζήσει χωρίς το κινητό, η πρόκληση είναι: να το κατασκευάσει! Χρειαζόμαστε λοιπόν επειγόντως αλλαγή προτύπων και νοοτροπίας για να μπορέσει να ορθοποδήσει η Ελλάδα. Φωτεινό παράδειγμα αποτελεί η Κατερίνα Στεφανίδη, η οποία κατέκτησε στο Βελιγράδι το χρυσό στο επί κοντώ. Δήλωσε χαρακτηριστικά: «Ελπίζω ότι η καριέρα μου θα βοηθήσει τα μικρά παιδιά να ασχοληθούν με τον αθλητισμό. Για να σπουδάσω πήγα στις ΗΠΑ και επέλεξα ένα από τα καλύτερα πανεπιστήμια, το Στάνφορντ, όπου πρέπει να έχεις καλούς βαθμούς στα μαθήματα για να κρατήσεις την υποτροφία σου». Αριστος συνδυασμός επιστήμης και στίβου.
Γεωργιος Τρανταλιδης, Δικηγόρος – Πειραιάς
Ο άλλος εμφύλιος των εθνικών οδών
Κύριε διευθυντά
Σε πρόσφατη δήλωσή του, ο υπουργός Προστασίας του Πολίτη Νίκος Τόσκας δήλωσε ότι δεν υπάρχουν διαθέσιμα κονδύλια για να λειτουργήσουν οι κάμερες ελέγχου ταχύτητας στους εθνικούς δρόμους. Ετσι, όλοι έχουν την άνεση να τρέχουν και να σκοτώνουν ή να σκοτώνονται. Πρωταθλητές στα τροχαία οι Ελληνες! Ενας συνεχιζόμενος εμφύλιος 40 και πλέον ετών μεταπολιτευτικώς, όταν άρχισε να ρέει το δανεικό χρήμα.
Ελλειψη κοινής λογικής, ωχαδερφισμός, κομματοκρατία και ψηφοθηρία με παράλληλη πλήρη αδιαφορία, των κυβερνώντων για την εθνική αιμορραγία, πραγματική και οικονομική. Τα παραδείγματα που εφαρμόζουν οι πολιτισμένες χώρες, δεκαετίες τώρα, δεν αρέσουν στους διοικούντες. Αυστηρός έλεγχος ταχύτητας στους δρόμους, κάμερες παντού και κυρίως στις κατοικημένες περιοχές όπου συμβαίνουν τα περισσότερα τροχαία, αυστηρή τήρηση υποχρεωτικών ζώνης – κράνους, είναι το τρίπτυχο που θα έσωζε χιλιάδες αθώους αλλά και «παράφρονες» ελληναράδες.
Διότι οι ίδιοι, στο εξωτερικό όπου ο φόβος φυλάει τα έρμα, οδηγούν σύμφωνα με τους κανόνες. Ενώ εδώ, στη χώρα της ασυδοσίας, παρανομούν με άνεση και πλήρη ατιμωρησία. Είναι, τέλος, επιεικώς απαράδεκτη η δήλωση του αρμόδιου υπουργού.
Ας βρει, επιτέλους, χρήματα να λειτουργήσουν οι κάμερες. Είναι απολύτως αναγκαίο. Ελπίζω πως θα βρεθούν περικόπτοντας ένα αεροπλάνο της Πολεμικής Αεροπορίας από όσα πρόκειται να αγοραστούν. Σχετικό ήταν και το πολύ καλό σκίτσο του Πετρουλάκη την Κυριακή 5 Μαρτίου.
Δημητρης Γεωργαντας, Χειρουργός – Μαρούσι
Η παράνοια με τον ΕΦΚΑ
Κύριε διευθυντά
Μετά 36 χρόνια εργασίας πήρα πριν από οκτώ χρόνια την κανονική σύνταξή μου από το ΤΣΜΕΔΕ. Για να συνεχίσω όμως να είμαι μέτοχος στην εταιρεία μου, ήμουν υποχρεωμένος να πληρώνω (μη ανταποδοτικές) εισφορές στον ΟΑΕΕ. Με τον ΕΦΚΑ τώρα καλούμαι να καταβάλω εξαπλάσιες (επαναλαμβάνω: μη ανταποδοτικές) εισφορές. Εχω δύο ερωτήματα για όποιον ξέρει να μου απαντήσει:
1. Με ποιο σκεπτικό πρέπει ένας συνταξιούχος να καταβάλλει ασφαλιστικές εισφορές;
2. Με τον νέο νόμο, οι ασφαλιστικές εισφορές είναι ανάλογες του εισοδήματος, δηλαδή αποτελούν έναν επιπλέον φόρο. Με ποιο σκεπτικό ο συνταξιούχος πρέπει να καταβάλλει εισφορές 50% υψηλότερες από έναν κανονικό ασφαλισμένο με ίδιο εισόδημα;
Αλεξανδρος Περτσινιδης