Κύριε διευθυντά
Το πρωτογενές πλεόνασμα που πέτυχε ο κ. Τσίπρας το ρούφηξε από το αίμα μας. Το δικό μου και χιλιάδων άλλων αναπήρων και συνταξιούχων. Από το 1996 που έκανα τριπλό μπαϊπάς στο Ωνάσειο, μέχρι το 2015, είχα 67% αναπηρία. Το 2014, μετά από επείγον καρδιολογικό επεισόδιο, μου έγινε αγγειοπλαστική επέμβαση με τοποθέτηση στεντ. Τον Ιανουάριο του 2016 λόγω θετικού τεστ κοπώσεως, έκανα στεφανιογραφία η οποία έδειξε ότι προς το παρόν το στεντ λειτουργεί καλά. Για τον λόγο αυτό η πρόεδρος της επιτροπής (ΚΕΠΑ) έκρινε ότι η αναπηρία μου (όχι συνταξιοδοτική) από 67% έγινε 50%, χωρίς να λάβει υπόψη της ότι τα φάρμακα που μου συνταγογραφεί ο καρδιολόγος μου αυτόν τον σκοπό έχουν, αλλιώς ας μου δώσει εντολή να τα διακόψω (1.500 ευρώ το χρόνο ιατροφαρμακευτικά έξοδα), γιατί αν παύσει να λειτουργεί καλά το στεντ και δεν το εντοπίσει εγκαίρως ο καρδιολόγος μου, θα το ξεβουλώσει ο Αγιος Πέτρος.
Απορώ πώς αυτοί οι γιατροί (γιατί δεν είναι οι μόνοι) δέχονται να εκτελούν εντολές άνωθεν χωρίς να σέβονται το λειτούργημά τους και τον όρκο του Ιπποκράτη. Μάλιστα δεν αρκέστηκαν στη Βεβαίωση του Ωνασείου, αλλά μου ζήτησαν να δουν την τομή που έχω στο στήθος μου…
Αρης Κουζελλης
Η διοίκηση και τα στελέχη
Κύριε διευθυντά
Με αφορμή πρόσφατο δημοσίευμα της εφημερίδας «Καθημερινή» (2-4-2017) διαπιστώσαμε με έκπληξη ότι η λύση στο όντως υπαρκτό πρόβλημα δυσλειτουργίας του ελληνικού Δημοσίου είναι απλή και θα μπορούσε να συνοψισθεί ως εξής: «Εισαγωγή και μεταφύτευση επιτελικών στελεχών από το εξωτερικό». Θα ήταν όντως λαμπρή η ιδέα αυτή, αν δεν βασιζόταν σε μία εξ ολοκλήρου εσφαλμένη παραδοχή: ότι το ελληνικό κράτος στερείται του απαιτούμενου στελεχικού δυναμικού που θα αναλάβει αυτόν τον κρίσιμο μεταρρυθμιστικό ρόλο.
Κάτι τέτοιο όμως αποτελεί στρεβλωτική απλούστευση της πραγματικότητας. Το στελεχικό δυναμικό που έχει ανάγκη η ελληνική δημόσια διοίκηση είναι υπαρκτό, είναι παρόν, και δεν είναι άλλο από τις 2.000 και πλέον αποφοίτων της Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης και Αυτοδιοίκησης (ΕΣΔΔΑ). Πρόκειται για την παραγωγική σχολή του ελληνικού Δημοσίου, η οποία ιδρύθηκε το 1983 με την ψήφο όλων των κομμάτων κατά το πρότυπο της γαλλικής École Nationale d’ Administration (ΕΝΑ), οι σπουδαστές της οποίας εισάγονται μέσω του πλέον απαιτητικού και ανταγωνιστικού διαγωνισμού, με αυξημένες εγγυήσεις διαφάνειας και αξιοκρατίας και αποφοιτούν ύστερα από 18μηνη εντατική εκπαίδευση. Σημειώνεται ότι οι περισσότεροι απόφοιτοι της ΕΣΔΔΑ είναι κάτοχοι μεταπτυχιακών ή και διδακτορικών τίτλων σπουδών, καθώς και γνώστες δύο ή περισσοτέρων ξένων γλωσσών.
Το πρόβλημα λοιπόν δεν συνίσταται στην έλλειψη επιτελικών στελεχών, αλλά στη μη ικανοποιητική αξιοποίησή τους. Εάν αυτή η παθογένεια συνδεθεί με τη δυσκολία προώθησης μεταρρυθμίσεων στη χώρα μας, είναι αντιληπτό ότι οι απόφοιτοι της ΕΣΔΔΑ παραγωγής επιτελικών στελεχών του Δημοσίου διαπιστώνουν καθημερινά ότι οι κόποι τόσο ετών –πολυετών σπουδών και κατάρτισης αλλά και διαρκούς επαγγελματικής προσπάθειας– τουλάχιστον αγνοούνται, με ελάχιστες μόνο εξαιρέσεις.
Θα έπρεπε να αποτελεί υποχρέωση του υπογράφοντος το εν λόγω άρθρο, η αναφορά στην ύπαρξη του συγκεκριμένου στελεχικού δυναμικού καθώς και στην εκπαίδευσή του, για την οποία το ελληνικό κράτος αλλά και η Ε.Ε. έχουν επενδύσει τεράστιο κεφάλαιο. Συνεχίζουν δε να το πράττουν διά της ετήσιας διεξαγωγής του σχετικού εισαγωγικού διαγωνισμού με αδιάβλητες και εξαιρετικά απαιτητικές διαδικασίες επιλογής των αρίστων.
Από την άλλη πλευρά, «μεταφυτεύσεις» του τύπου της αναφερόμενης πρότασης στο εν λόγω άρθρο εγκυμονούν προφανείς κινδύνους αποτυχίας, καθώς τα προτεινόμενα στελέχη –αν και κατά τα προσόντα τους είναι ευλόγως άξια και προερχόμενα από ελληνικές ρίζες– θα αποτελέσουν ενδεχομένως ξένο σώμα σε άγνωστο εσωτερικό κι εξωτερικό διοικητικό, αλλά και κοινωνικό περιβάλλον. Αυτό όμως δεν ισχύει για τους αποφοίτους της ΕΣΔΔΑ, που εκπαιδεύονται κατά εκπαιδευτική σειρά από το 1988 έως σήμερα (29 έτη), με γνώση –κι επικαιροποίησή της– όσον αφορά τις παθογένειες του ελληνικού διοικητικού συστήματος και παράλληλη συστηματική εκπαίδευση, βάσει καλών πρακτικών του ευρωπαϊκού κι ευρύτερα διεθνούς διοικητικού περιβάλλοντος.
Η αξιοποίηση των συγκεκριμένων επαγγελματιών της διοίκησης ως επιτελικών στελεχών έχει θεσμοθετηθεί προ πολλού, αλλά παραμένει δυστυχώς μέχρι σήμερα στα χαρτιά. Χαρακτηριστικό πρόσφατο παράδειγμα αποτελεί η μη εφαρμογή του ν. 4369/2016, ιδίως σε ό,τι αφορά το Μητρώο Επιτελικών Στελεχών και το νέο σύστημα επιλογής προϊσταμένων. Λύσεις στα προβλήματα υπάρχουν. Το πραγματικό ερώτημα είναι: είναι η κοινωνία μας έτοιμη και διατεθειμένη να τις υιοθετήσει; Και τουλάχιστον, ας τις έχουμε όλοι μας υπόψη, πριν επιδιώξουμε να προκαλέσουμε τον δημόσιο διάλογο.
Για το Δ.Σ. της Ενωσης Αποφοίτων της ΕΣΔΔΑ
Ο πρόεδρος Βασιλειος Σαλτερης
Η γενική γραμματέας Παρασκευη Δραμαλιωτη
Η αξιοποίηση των ξενοδοχείων
Κύριε διευθυντά
Διάβασα στην «Οικονομική Καθημερινή» της 17ης Μαρτίου 2017 ότι τρία ξενοδοχεία του κέντρου της Αθήνας βρίσκονται σε τροχιά αξιοποίησης. Και αυτά είναι: το «Εσπέρια» στη γωνία των οδών Σταδίου και Εδουάρδου Λω, το επί των οδών Πανεπιστημίου και Κριεζώτου τέως «King’s Palace» και το «Mirage» στην πλατεία Ομονοίας. Ολα τα πιο πάνω ξενοδοχεία παραμένουν κλειστά «επί μακρά σειρά ετών». Ιδιοκτήτες τους, τα τότε ασφαλιστικά ταμεία εργαζομένων και ήδη το ενιαίο στο οποίο υπήχθησαν.
Αντλώντας την εμπειρία μου ως τελευταίος πρόεδρος του Ταμείου Νομικών στην ιδιοκτησία του οποίου ανήκε το «Εσπέρια», θεωρώ ως αίτιο της πολυετούς αχρησίας την παράλογη νομοθετική αξίωση καθορισμού ως ελάχιστης μισθωτικής αξίας ίσης με το 6% της τότε αλλά και σήμερα δυσθεώρητης και παράλογης αντικειμενικής αξίας, η οποία προσδιοριζόταν από ποικίλους πρόσθετους παράγοντες (γωνιακό, επί πλατείας κ.λπ.). Τελικά, όλ’ αυτά ήταν αντίθετα με την τότε, αλλά και ήδη ραγδαία καθοδική πορεία της κτηματαγοράς.
Το καταστροφικό για την οικονομία, για τον τουρισμό της πρωτεύουσας, αλλά και για το Ταμείο αποτέλεσμα ελπίζω ότι μέσα από τους πλειοδοτικούς διαγωνισμούς που θα πρέπει να προκηρυχθούν ταχύτατα να μην επαναληφθεί. Αντιθέτως, να αποτελέσει μοχλό επαναφοράς στην κανονικότητα, επ’ ωφελεία του Ταμείου, αλλά και του τουρισμού της πρωτεύουσας, σε μια εποχή στην οποία «ξεφυτρώνουν» διαρκώς καινούργια, ανταγωνιστικά ξενοδοχεία. «Οι καιροί ου μενετοί» ή όπερ εν προκειμένω το αυτό: «Στερνή μου γνώση, να σ’ είχα πρώτα».
Νικος Κουτρουμπης, Επίτιμος δικηγόρος – τέως πρόεδρος Ταμείου Νομικών
Οι άγαμες και οι συντάξεις
Κύριε διευθυντά
Πριν από μερικές ημέρες διάβασα στην εφημερίδα σας επιστολή που αισθάνομαι ότι πρέπει να σχολιασθεί. Αφορούσε τις συντάξεις των άγαμων θυγατέρων. Ο επιστολογράφος ανέφερε με κυνική αφέλεια ότι εκείνος και η γυναίκα του απέτρεψαν την κόρη τους από το να εργασθεί ή να παντρευτεί, για να τους φροντίζει. Δηλαδή, οι γονείς αγόρασαν τη ζωή της κόρης με αντίτιμο μια σύνταξη! Και εκείνη συμφώνησε! Τόσο ωραία και απλά!
Βασω Δεληγιαννη, Συνταξιούχος ιατρός