Κύριε διευθυντά
«Οι γυναίκες γεγόνασιν άνδρες». Η βασίλισσα της Αλικαρνασσού Αρτεμισία είναι ευρέως γνωστή για την παραπάνω φράση που είπε γι’ αυτήν ο Ξέρξης μετά τη Ναυμαχία της Σαλαμίνος. Λιγότερο γνωστό είναι ότι στη συνέλευση (πολεμικό συμβούλιο) που προηγήθηκε είχε εισηγηθεί στον Μαρδόνιο να αποφύγουν ναυμαχία με τους Αθηναίους, διότι υστερούσαν στη θάλασσα. Εάν δε επεξέτειναν την κυριαρχία τους στην ξηρά, θα εξουδετέρωναν και την όποια υπεροχή του στόλου των Ελλήνων. Η άποψή της αγνοήθηκε! Μετά τη ναυμαχία ο Μαρδόνιος συνεβούλευσε τον Ξέρξη να τεθεί επικεφαλής του στρατού του και να εκστρατεύσει κατά της Πελοποννήσου. Και πάλιν μόνη η Αρτεμισία υπεστήριξε ότι ο Ξέρξης έπρεπε να φύγει με την οικογένειά του, διότι αν ηττάτο και στην ξηρά, η ζημία θα ήταν ανεπανόρθωτη, ενώ αν ηττάτο ένα δούλος του, δεν θα είχε ιδιαίτερη επίπτωση στον θρόνο του. Αυτήν τη φορά ο Ξέρξης ασπάσθηκε τη συμβουλή της και διέσωσε το κύρος του.
Πώς μπορούν όμως αυτές οι ιστορικές πληροφορίες να αποβούν χρήσιμες και ωφέλιμες για τα τεκταινόμενα στην Κύπρο; Λίαν προσφάτως, εβιώσαμε την τραυματική εμπειρία να δούμε σχεδόν καθολικήν υποταγή των δύο μειζόνων κομματικών σχηματισμών στις επιταγές του εγκάθετου της Τουρκίας, στο προαλειφόμενο ισότιμο συνιστών κράτος, της οψέποτε συμφωνηθείσης «ενωμένης ομόσπονδης Κύπρου». Φωτεινή εξαίρεση απετέλεσαν δύο βουλευτές, εκ των οποίων η μία γυναίκα, στην οποία μάλιστα ασκήθηκαν αφόρητες πιέσεις… Η τραγωδία όμως συνεχίζεται, διότι ο ζηλώσας ρόλον Μαρδονίου διακηρύσσει, ως μη ώφειλε εκ των προτέρων, ότι δεν πρέπει να διακόψουμε τις συνομιλίες επ’ ουδενί λόγω, όσες παλινωδίες, απρέπειες ή προκλήσεις κι αν κάνουν οι απέναντι. Οποία ανάλγητη και ανιστόρητη πλάνη! Δεν ξέρω αν υπάρχει αντίστοιχη Αρτεμισία να συμπαρασταθεί στον πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά αυτήν τη στιγμή, θα πρέπει να αντιληφθεί ότι ο ίδιος είναι η εσχάτη γραμμή αμύνης της εθνικής μας αξιοπρέπειας. Ας μην αφήσει τους ηττοπαθείς και μικρόνοες να καθορίσουν τη δική του πολιτική πορεία και κυρίως την επιβίωση του ελληνισμού της Κύπρου.
Νικος Ερρ. Ιωαννου, Καρδιολόγος
Tsipras the Greek
Κύριε διευθυντά
Διάβασα ότι υπό τους ήχους του «Ζορμπά» του Θεοδωράκη υποδέχτηκαν τον πρωθυπουργό σε πανεπιστήμιο στην Κίνα. Τι «τραγική ειρωνεία» θα μπορούσε να πει κανείς, αυτός που δηλώνεις ότι θαυμάζεις και νυν σφοδρός κατήγορός σου να σε ακολουθεί ως η φωνή της συνείδησής σου τόσο μακριά, εάν έχεις συνείδηση βέβαια. Και τι κρίμα που δεν υπάρχει ένας Αριστοφάνης ή ένας Αισχύλος να αποτυπώσει αυτό το δράμα, κωμωδία ή τραγωδία δεν ξέρω, τα όρια στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι συγκεχυμένα. Ο τελευταίος μεγάλος ήταν ο Καβάφης και ευτυχώς που η ιστορική συγκυρία δεν τους έλαχε να ασχολούνται με «αυτόν». Δεν τους πρέπει ένα τέτοιο μικρό μέγεθος. Σε ό,τι αφορά όμως εμάς, μας πρέπει ή δεν μας πρέπει; Δυστυχώς, μας πρέπει.
ΥΓ.: Πάντως, εάν επρόκειτο για (φαρσο)κωμωδία, τότε αυτή θα έκλεινε με τον καλύτερο τρόπο με την αναγόρευσή του σε διδάκτορα υπό τους ήχους του «Αξιον Εστί». Δεν ξέρω όμως εάν οι Κινέζοι είναι τόσο σαδιστές.
Σπυρος Λιτινας, Δικηγόρος Αθηνών
Εμπαζε νερά από παλιά
Κύριε διευθυντά
Η Ελλάδα του 1980 μου θυμίζει καράβι που το παρέλαβε από τη Δεξιά η αμφιλεγόμενη Αριστερά (ΠΑΣΟΚ) σε πολύ καλή κατάσταση. Ανοιξε μια τρύπα επί Ανδρέα στο for peak, έμπαιναν τα νερά, αλλά οι αντλίες προλάβαιναν να τα βγάζουν· φωνάξαμε κι ένα ρυμουλκό (ΕΟΚ) να βοηθήσει, γιατί άνοιξε κι άλλη τρύπα στο αμπάρι. Επί Σημίτη τα νερά έμπαιναν όλο και περισσότερο, οι επιβάτες (ο λαός) χαμπάρι δεν έπαιρνε, τραγούδια και χοροί, αστακομακαρονάδες και εξωτικές διακοπές με ξένα λεφτά, μας έδωσαν και δάνεια οι Ευρωπαίοι για να αγοράσουμε κι άλλες αντλίες να βγάζουμε τα νερά.
Αναλαμβάνει καπετάνιος ο Κώστας Καραμανλής, βλέπει την κατάσταση, λέει ότι «πρέπει να αλλάξω όλο το πλήρωμα» (αναδιάρθρωση του κράτους το ονόμασε), δεν τελείωσε ή δεν τον άφησαν να κάνει την αναδιάρθρωση, τα νερά συνέχιζαν να μπαίνουν, πάει να στρίψει πορεία, αναλαμβάνει ο ΓΑΠ, καλός αθλητής, κακός καπετάνιος, φωνάζει το ΔΝΤ και λέει «παιδιά τα νερά όλο και πληθαίνουν, ελάτε με την Ευρωπαϊκή Ενωση να μας σώσετε με ό,τι ανταλλάγματα θέλετε», το καράβι συνέχιζε να βουλιάζει, μπαίνει καπετάνιος ο Σαμαράς που ήταν δόκιμος πλοίαρχος επί Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, όμως όχι μόνο δεν έμαθε τίποτα, αλλά τον έριξε κι όλας (να μην ξεχνάμε, Αντώνη). Ο Σαμαράς, σαν μισοχιώτης που ήταν, κάτι πήγε να κάνει με το καλό του πλήρωμα, όμως οι δανειστές του πλοίου είδαν ότι θα έχαναν τα λεφτά τους αν το πλοίο βούλιαζε και αποφάσισαν να αλλάξουν καπετάνιο γιατί τα μέτρα που έπρεπε να πάρουν για να σώσουν το καράβι μόνο ο ψευτοσοσιαλιστής Τσίπρας μπορούσε να πάρει, το καράβι είχε σχεδόν βουλιάξει. Εδώ είμαστε τώρα. Μπορεί η κυβέρνηση Τσίπρα να είναι ανίκανη, μπορεί να είναι δημαγωγική και αλαζονική, μπορεί να είναι αναξιόπιστη, μπορεί να είναι ψεύτες και αιθεροβάμονες όπως θα έλεγε ο μέγας λαοπλάνος Ανδρέας Παπανδρέου, που ξεχαρβάλωσε τη χώρα, όμως μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ μπορούσε να πάρει τα μέτρα που πάρθηκαν, με σχεδόν μηδενικές αντιδράσεις.Θα βρεθεί άραγε ο σωτήρας του πλοίου ή θα πάμε «σούμπιτο» στον πάτο;
Μαριος Χριστοφοριδης, Εμποροπλοίαρχος, Χίος
Η ονειρική μαγεία του Φραντς Κάφκα
Kύριε διευθυντά
Αρκετά διαφωτιστικό ήταν το άρθρο του Ηλία Μαγκλίνη της 22ας Απριλίου «Η ονειρική ωμότητα του Φραντς Κάφκα», χαρακτηρισμός που περιγράφει εύστοχα μια σημαντική πλευρά του έργου του μεγάλου συγγραφέα. Για να σχηματίσει και ο βιαστικός αναγνώστης μια πρώτη εικόνα, ας μου επιτραπεί να παραθέσω εδώ, σε δική μου μετάφραση από τα γερμανικά, το σύντομο διήγημα «Παράτα τα». ΠΑΡΑΤΑ ΤΑ! Ηταν πολύ νωρίς το πρωί, οι δρόμοι καθαροί και άδειοι, πήγαινα στο σταθμό. Οταν σύγκρινα την ώρα στον πύργο του ρολογιού με το ρολόι μου, είδα πως ήταν πολύ πιο αργά απ’ ό,τι νόμιζα, έπρεπε να βιαστώ πολύ, η αγωνία απ’ αυτή την ανακάλυψη με έκανε να μην είμαι πια σίγουρος για το δρόμο, δεν γνώριζα ακόμα πολύ καλά αυτήν την πόλη, ευτυχώς ήταν εκεί κοντά ένας αστυφύλακας, έτρεξα προς το μέρος του και τον ρώτησα λαχανιασμένος για το δρόμο. Χαμογέλασε και είπε: «Από μένα θέλεις να μάθεις το δρόμο;». «Ναι», είπα, «αφού δεν μπορώ να τον βρω ο ίδιος». «Παράτα τα! Παράτα τα!», είπε και μου γύρισε απότομα την πλάτη, όπως κάνουν οι άνθρωποι που θέλουν να είναι μόνοι με το γέλιο τους.
Gerhard Blümlein, Διδάκτωρ Κλασικής Φιλολογίας – μεταφραστής