Κύριε διευθυντά
Διαβάζοντας προσφάτως την ανακοίνωση της ΕΛΜΕ Ρεθύμνου με αφορμή τη δίκη μαθητών του 1ου Γυμνασίου που συντόνιζαν την κατάληψη του σχολείου τους, τράβηξε την προσοχή μου η παρακάτω παράγραφος: «Η ανεξαρτησία του μαθητικού κινήματος πρέπει να είναι σεβαστή από όλους. Το μαθητικό κίνημα έχει τη δική του ιστορία, τις δικές του δομές, και η επιλογή των μορφών πάλης είναι υπόθεση των ίδιων των μαθητών». Οι συντάκτες της ανακοίνωσης αναφέρονται εν προκειμένω σε μαθητές γυμνασίου, οι οποίοι, κατά τον ισχυρισμό τους, έχουν ήδη κατακτήσει σε αυτή τη νεαρή ηλικία την κορυφή της σοφίας και της ωριμότητας· έτσι που μπροστά τους οφείλουν να στέκονται με δέος η οικογένεια, το σχολείο και οι θεσμικοί παράγοντες όσο ψηλά και αν βρίσκονται. Επειδή στον πεπερασμένο κόσμο μας είναι αδύνατο να έχει συμβεί κάτι τέτοιο, πρέπει να υποθέσω ότι οι 13χρονοι και 14χρονοι μαθητές κατέχουν αυτή τη σοφία ως πλατωνική ανάμνηση από κάποια προηγούμενη ζωή.
Αλλά μια και μιλάμε για «επιλογή μορφών πάλης», να θυμίσω ότι για χρόνια ολόκληρα οι μαθητές κινητοποιούνταν από τη μιαν άκρη της Ελλάδας ώς την άλλη σε συγκεκριμένες περιόδους και με προφανή στόχο να γλιτώσουν ώρες διδασκαλίας είτε για το φροντιστήριο είτε γιατί το σχολείο είναι βαρετό;
Από την ανακοίνωση συνάγεται –κατά λογική ή αναγκαία ακολουθία, όπως θα έλεγε ο Αριστοτέλης– ότι οι συντάκτες της ανακοίνωσης δεν εξήγησαν ποτέ στους μαθητές τους πως η κατάληψη είναι παράνομη πράξη και πως αλίμονο αν σε μια κοινωνία νόμος ήταν αυτό που αρέσει στον καθένα· ότι οι καταληψίες καταπατούν τα δικαιώματα όσων σωστά επιθυμούν ένα ανοικτό σχολείο· και κυρίως ότι υπάρχουν δεκάδες άλλοι σύννομοι τρόποι να προβάλουν οι μαθητές ένα αίτημά τους ή να διαμαρτυρηθούν, χωρίς να παρεμποδίζεται η λειτουργία του σχολείου.
Για να γίνω σαφέστερος, οι καταλήψεις πραγματοποιούνται και τα πράγματα οδηγούνται, όπως δεν θα έπρεπε, στα δικαστήρια, επειδή ορισμένοι καθηγητές έχουν απεμπολήσει, υπερήφανα και από πεποίθηση, την υποχρέωση που έχουν ως παιδαγωγοί να νουθετούν τους μαθητές για όλο το διάστημα της φοίτησής τους. Αναρωτιέμαι λοιπόν τι νόημα ύπαρξης έχει το σχολείο. Και μάλιστα, όταν συμβαίνει το αντίθετο, να καθοδηγούν δηλαδή οι μαθητές τους καθηγητές τους. Φταίνε άραγε οι μαθητές, επειδή οι δάσκαλοί τους έχουν επιλέξει να κολακεύουν τον νεανικό εγωισμό τους, μιλώντας για την «ανεξαρτησία του μαθητικού κινήματος», αντί να τους διαπαιδαγωγούν; Φυσικά όχι! Αν κάτι επιβεβαίωσε η ανακοίνωση της ΕΛΜΕ Ρεθύμνου (θα μπορούσε να την είχε εκδώσει οποιαδήποτε άλλη ΕΛΜΕ) είναι ότι αρκετοί εκπαιδευτικοί τελούν σε πλήρη σύγχυση ως προς την αποστολή τους και ότι θύματα αυτής της σύγχυσης είναι οι μαθητές τους.
Μιχαηλ Πασχαλης, Ομότιμος καθηγητής Κλασικής Φιλολογίας Πανεπιστημίου Κρήτης, Τμήμα Φιλολογίας