Κύριε διευθυντά
Στην επιφυλλίδα του ο κ. Χρήστος Γιανναράς, στο φύλλο της 30/7 της «Καθημερινής», με τίτλο «Ακρισία και αλογία: δεν μας τρομάζουν;», απευθυνόμενος στον λαό προφανώς, για άλλη μια φορά κατακεραυνώνει το πολιτικό προσωπικό και χαρακτηρίζοντας τον κ. Τσίπρα εκπρόσωπο του απόλυτου αμοραλισμού και τον κ. Μητσοτάκη εκπρόσωπο της απόλυτης ανεπάρκειας, τους θέτει μια σειρά κοινότοπων ερωτημάτων, που αποτελούν και καθημερινό άλλοθι του λαού μας για να αποφύγει την επώδυνη αυτοκριτική.
Κι αφού ο επιφυλλιδογράφος θεωρεί δεδομένο ότι κανείς απ’ τους δυο τους δεν θα απαντούσε έστω σε ένα απ’ τα «γιατί» του, επικαλείται αφενός «τα φωτεινά μυαλά της ομογένειας» (κανένα εντός επικράτειας) και κάπως συνδέοντάς τα με το πανάρχαιο κλέος της φυλής, καταλήγει να στρέφει το ερώτημα στους δύο σημερινούς πρωταγωνιστές της πολιτικής σκηνής, σε ενικό πατρικής (;) οικειότητας: «Τόσος πρωτογονισμός, Αλέξη, Κυριάκο, και σεις κολλημένοι στο φτηνιάρικο μαλλιοτράβηγμα;».
Είναι σύνηθες για τον κ. Γιανναρά να απαξιώνει τους πάντες και τα πάντα και με γενικό του στόχο το «πολιτικό προσωπικό», να ρίχνει νερό στον μύλο μιας υποβόσκουσας απολυταρχίας ή, στην καλύτερη περίπτωση, να αναζητεί έναν Μεσσία (κατά προτίμηση απ’ το εξωτερικό), ο οποίος θα πέσει από τον ουρανό, χωρίς κόμμα, χωρίς πολιτικό παρελθόν, χωρίς πολιτική εμπλοκή με ιθαγενείς και με έναν μαγικό τρόπο θα μας σώσει απ’ τα δεινά (δυσλειτουργικό κράτος, διαφθορά, παραλυσία, ανομία και χίλια άλλα – και τα ελαττώματα της φυλής, υποθέτω, αλλά αυτά δεν αναφέρονται εδώ).
Γενικότερα, ο τακτικός σας συνεργάτης, με όχι ακριβώς καθημερινή γλώσσα και συχνά δυσνόητα σχήματα, συνηθίζει να αναδεικνύει γνωστά προβλήματα, ξεκινώντας από την πλεονεκτική θέση του «ορθού λόγου», για να ενσταλάξει στις συνειδήσεις των αναγνωστών του το δηλητήριο της αμφισβήτησης, συλλήβδην του πολιτικού συστήματος. Σε απάντηση στα ερωτήματα του κ. Γιανναρά, έχω να πω ότι σκοπίμως παραβλέπει πως σε όλα έχει απαντήσει ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Εκτός από τις επιδόσεις του στο «μαλλιοτράβηγμα» με τον κ. Τσίπρα, έχει εκθέσει πλήρως τις θέσεις του και το πρόγραμμά του για την αντιμετώπιση των προβλημάτων που αντιμετωπίζει ο τόπος. Και δείγμα γραφής για τις προθέσεις του έχει δείξει ήδη επί υπουργίας του, στην τελευταία κυβέρνηση της Ν.Δ. Επιπλέον, ως αντιπολίτευση, δεν «μαλλιοτραβιέται», αλλά ασκεί αυστηρή και εποικοδομητική πολιτική, σε κοινοβουλευτικό επίπεδο και όχι στο πεζοδρόμιο.
Πέραν αυτών, εκείνο που με ανησυχεί στα κείμενα του κ. Γιανναρά είναι ο υποκρυπτόμενος και «λουστραρισμένος» λαϊκισμός. Ο μηδενισμός, που συνειδητά ή ασυνείδητα, προσθέτει σ΄ ένα πανταχόθεν καλλιεργούμενο κλίμα μίσους προς το πολιτικό προσωπικό, που, σ’ εμάς τους παλιούς, θυμίζει έντονα τα αμέσως πριν από τη δικτατορία του ’67 χρόνια. Μόνα παρήγορα σημεία, ότι μέσω «Καθημερινής» απευθύνεται σε κατά τεκμήριο νοήμον κοινό και ότι τα κείμενα αυτά δεν διεκδικούν πάντα δάφνες σαφήνειας.
Θεμης Κεσισογλου, Αγία Παρασκευή
Απάντηση
Είμαι πραγματικά υπόχρεως στον κ. Κεσίσογλου, που κατόρθωσε να δώσει, μέσα σε λίγες γραμμές, εναργές το σκιαγράφημα του βασικότερου συμπτώματος της παρακμής μας: Αποτύπωσε την εθελούσια τυφλότητα που παρακάμπτει τον τρόμο της συντελεσμένης καταστροφής στη χώρα μας. Την πεισματική (αλλά αφελή) άρνηση να αναγνωρίσουμε τους φυσικούς αυτουργούς της καταστροφής. Την εμμονική εκδοχή της πολιτικής κριτικής ως επίφοβου «μηδενισμού» που ευνοεί μια πιθανή δικτατορία!
Ευτυχώς παρέλειψε την υποστήριξη και του πελατειακού κράτους, της κυρίαρχης αναξιοκρατίας, της διαπλοκής και της φαυλότητας. Εριξε όμως και μπόλικο μελάνι συκοφαντικών υπαινιγμών για να υπερασπίσει τις προτιμήσεις του. Ολοκλήρωσε επομένως το κομματικό του καθήκον.
Χρήστος Γιανναράς