Κύριε διευθυντά
Ο υπουργός Παιδείας επέλεξε την κλήρωση για τους σημαιοφόρους στις σχολικές παρελάσεις. Ο υπουργός νομίζει ότι η κλήρωση είναι πράξη ανθρωπιστική, ενώ στην πραγματικότητα, αν γενικευθεί, είναι τραγικά επικίνδυνη.
Στη ζωή ο σκληρός ανταγωνισμός είναι ο παγκόσμιος κανόνας. Από την πρώτη στιγμή της δημιουργίας της ζωής το ωάριο δεν γονιμοποιείται με… κλήρο αλλά ύστερα από σκληρό ανταγωνισμό μεταξύ των σπερματοζωαρίων. Η θεωρία της εξέλιξης διδάσκει ότι, αν ένα ζωικό είδος εγκαταλείψει αυτόν τον ανταγωνισμό, αργά ή γρήγορα θα εξαφανισθεί. To ίδιο ισχύει και στις ανθρώπινες κοινωνίες – μικρό παράδειγμα οι Συβαρίτες, που επαναπαύθηκαν στην τρυφηλή διαβίωση. Οι νεότερες γενεές πρέπει εξ απαλών ονύχων να εθισθούν στη συμπεριφορά του αναπόφευκτου ανταγωνισμού και την επιδίωξη της αριστείας. Κάθε γενιά μπορεί να έχει το δικό της «αφήγημα» (μοντέρνα επέκταση νοήματος της λέξης) με διαφορετικά κριτήρια. Για τους σημαιοφόρους κριτήρια επιλογής θα μπορούσαν να είναι η ωραία κορμοστασιά, η επιμέλεια στα μαθήματα, η εθελοντική κοινωνική προσφορά κ.λπ.
Πίσω από την απόφαση του υπουργού Παιδείας υποκρύπτεται η μαρξιστική αντίληψη για την ανθρώπινη συμπεριφορά όπως συνοψίζεται από τον ίδιο τον Μαρξ στην διαβόητη Λίστα των Παραθέσεων για τον Φόιερμπαχ, όπου καθορίζει τον ρόλο της φιλοσοφίας (σε ελεύθερη απόδοση του Σεργκέι Προκόφιεφ!): «Οι φιλόσοφοι μέχρι τώρα περιγράφουν τον κόσμο. Εμείς θέλουμε η φιλοσοφία να αλλάξει τον κόσμο». Νομίζω ότι ο Μαρξ θέλει υπεροπτικά να δημιουργήσει ένα καινούργιο ανθρώπινο είδος με μονοδιάστατη οικονομική υπόσταση. Η θέση του είναι ουτοπική και θα μπορούσε να ισχύσει σε ένα ιδανικό παράλληλο σύμπαν όπου οι «άνθρωποι» θα ήταν διαφορετικοί από τους σημερινούς. Η συμπεριφορά των κοινωνιών δείχνει ότι αλλάζει πράγματι από γενιά σε γενιά. Αυτό είναι αληθές για τα επιφανειακά χαρακτηριστικά (ντύσιμο, συνήθειες, απόκτηση γνώσεων, επικοινωνία και Internet). Οι υπαρξιακές όμως καταβολές των κοινωνιών και τα ανθρώπινα ένστικτα δεν ακολουθούν τον ίδιο ρυθμό αλλαγής. Τέτοιες πολύπλοκες τεκτονικές μεταλλάξεις του DNA επέρχονται ύστερα από εκατοντάδες χρόνια ή και χιλιετίες και δεν ξέρουμε ποιες ανθρώπινες δράσεις μπορούν να τις επηρεάσουν. Η αιματηρή ιστορία του εικοστού αιώνα ακόμα και τα σημερινά ακατανόητα (για τον δυτικό άνθρωπο) τρομοκρατικά γεγονότα το επιβεβαιώνουν. Στην εποχή του Μαρξ τα επιστημονικά δεδομένα της φυσικής και κυρίως της βιολογίας δεν ήταν γνωστά. Επομένως τα μαρξιστικά προγράμματα αλλαγής της κοινωνίας καταντούν απλά ευχολόγια για το απώτατο και ακαθόριστο μέλλον του ανθρώπου.
Σπυρος Παπαγεωργιου
Δρ φυσικός, ομότιμος διευθυντής Ερευνών, ΕΚΕΦΕ «Δημόκριτος»
Βούλα Αττικής