Κύριε διευθυντά
Ο θεσμός της δικηγορίας ανάγεται στους μυθολογικούς χρόνους, όταν ο Ορέστης, υιός του Αγαμέμνονος και της Κλυταιμνήστρας, εισήχθη σε δίκη, ως μητροκτόνος, ενώπιον του «Αρείου Πάγου», όπως ονομάσθηκε αργότερα το δικαστήριο της αρχαιότητος επί του Βράχου της Ακροπόλεως. Την υπεράσπιση του Ορέστη, κατά την πρώτη αυτή δίκη της Ιστορίας, ανέλαβε ο Απόλλων, ο θεός του φωτός, της μουσικής και της αρμονίας, ο οποίος και «κέρδισε» τη δίκη, με την ψήφο της Αθηνάς. Εκτοτε ο θεσμός της δικηγορίας διήλθε από πολλά στάδια. Ομως ο δικηγόρος, ως ενεργό μέλος της κοινωνίας, βίωσε και βιώνει τις αγωνίες του μέσου πολίτη, υπερασπιζόμενος τα δικαιώματα και τις θεμελιώδεις ελευθερίες του. Και ο χρυσός κανόνας για τον προικισμένο νομικό παραστάτη είναι αυτός τον οποίο με επιγραμματικότητα διατύπωσε ο Κάιζερ Μαξιμιλιανός Α΄ …«Tene mensuram e respice finem», δηλαδή κράτησε το μέτρο και σκέψου το τέλος, το αποτέλεσμα. Οπλα του δε πρέπει να έχει την πειθώ και τον νόμο.
Παρ’ όλον ότι οι νομικοί αποτελούσαν και αποτελούν σχεδόν τη «σπονδυλική στήλη» της νομοθετικής και εκτελεστικής εξουσίας, εντούτοις με χαρακτηριστική καθυστέρηση άσκησαν αποτελεσματικώς το δικαίωμα του συνεταιρίζεσθαι, το οποίο κατοχυρώθηκε συνταγματικώς το 1864. Ετσι ο νόμος ΓΤΙΖ (3317) περί δικηγορικών συλλόγων, ο οποίος συντάχθηκε το έτος 1896, τελικώς ψηφίσθηκε το έτος 1908. Σήμερα στην Ελληνική Επικράτεια λειτουργούν 63 Δικηγορικοί Σύλλογοι. Το δικηγορικό λειτούργημα είναι αρρήκτως συνδεδεμένο με τα ιδεώδη της Δημοκρατίας, αλλά και της Δικαιοσύνης, δεδομένου ότι πρώτιστη αρετή του επιστήμονα είναι η τήρηση των νόμων, του «αγνού άνακτος αθανάτων και θνητών», όπως μας διδάσκει η ορφική παράδοση. Επομένως οι Δικηγορικοί Σύλλογοι δεν αποτελούν «κλειστές συντεχνίες», αλλά «επαγγελματικές ομάδες», οι οποίες κατά ρητή διάταξη του Κώδικα περί Δικηγόρων (άρθρο 199) επιβάλλεται να προβαίνουν στη λήψη αποφάσεων, όχι μόνο για την επαγγελματική τους τάξη, αλλά και επί παντός ζητήματος εθνικού ή κοινωνικού περιεχομένου. Ετσι τα όργανα των Δικηγορικών Συλλόγων έχουν υποχρέωση να λαμβάνουν τα αναγκαία μέτρα για την αναβάθμιση και βελτίωση της «καθημερινότητας» του δικηγορικού λειτουργήματος, για τη βελτίωση του ασφαλιστικού και της υπερφορολόγησης και λοιπών σοβαρών ζητημάτων του κλάδου. Και όλα αυτά μακράν της πολιτικής αντιπαλότητας και ιδίως των «κομματικών ιδεοληψιών». Αποτελεί παρήγορο φαινόμενο και μήνυμα, προς την «Πολιτική Τάξη», το ότι σε αρκετούς Δικηγορικούς Συλλόγους των επαρχιών οι «υποψήφιοι» δεν παρουσιάζουν πολιτικές αντιπαλότητες και εμμονές σε ιδεολογικά δόγματα. Αλλά και στον πρώτο επιστημονικό σύλλογο της χώρας, στον Δικηγορικό Σύλλογο Αθηνών, εξ όσων είμαι σε θέση να γνωρίζω, υπάρχει ενιαίο ανεξάρτητο, υπερκομματικό και πολυσυλλεκτικό ψηφοδέλτιο, ελπίζω δε και εύχομαι να υπάρχουν και άλλα.
Απευθυνόμενος προς τους δικηγόρους, οι οποίοι θα προσέλθουν στις «κάλπες» της 26ης και 27ης Νοεμβρίου 2017, θα ήθελα να τονίσω ότι πρώτιστον καθήκον τους είναι να διαφυλάξουν τον θεσμικό ρόλο των Δικηγορικών Συλλόγων, ο οποίος είναι η προάσπιση των δικαιωμάτων του πολίτη και των δημοκρατικών διαδικασιών.
Δημητριος Κων. Ριζος, Εφέτης ε.τ., τ. Δικηγόρος παρ’ Α.Π.