Κύριε διευθυντά
Είναι αναμφισβήτητο ότι οι πλημμύρες στις κατοικημένες περιοχές, και ιδίως η τελευταία φονική στη Μάνδρα, οφείλονται στα μπαζώματα των ρεμάτων και στις αυθαίρετες κατασκευές μέσα σε αυτά. Ακόμα και για όποιον δεν γνωρίζει την περιοχή, από τα πλάνα που έδειξε η τηλεόραση, φαίνεται ότι όλες οι σοβαρές ζημιές και οι θάνατοι έγιναν μέσα σε ρέματα, όπου αντί για τις κοίτες τους υπήρχαν σπίτια, μαγαζιά και αποθήκες, μέχρι και δημοτικά αμαξοστάσια! Η ευθύνη για την ύπαρξη των κατασκευών αυτών ανήκει οπωσδήποτε σε εκείνους που τις έφτιαξαν και σε εκείνους που δεν τους εμπόδισαν να τις φτιάξουν. Η μεγαλύτερη όμως και κύρια ευθύνη ανήκει σε όσους τις νομιμοποίησαν εκ των υστέρων αντί να τις γκρεμίσουν. Το θέμα της νομιμοποίησης των αυθαιρέτων είναι κατά τη γνώμη μου το μεγαλύτερο διαχρονικό έγκλημα και σκάνδαλο που έχει γίνει και εξακολουθεί να γίνεται στη χώρα μας.
Κατ’ αρχήν δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίζονται όλα τα αυθαίρετα με τον ίδιο τρόπο. Αλλο να κτίσει ή να επεκτείνει κανείς μία κατασκευή, ακόμα και χωρίς άδεια, σε ένα ιδιόκτητο οικόπεδο που είναι μέσα σε εγκεκριμένο, ή έστω υπό έγκριση, σχέδιο πόλεως, και άλλο να την κτίσει καταπατώντας δημόσια γη, ιδίως εάν αυτή είναι σε ευαίσθητα σημεία όπως ρέματα, δάσος, αιγιαλός κ.λπ., ή έστω σε ιδιόκτητη γη που όμως ανήκει στην κατηγορία αυτή. Οι πρώτες μπορούν, κακώς μεν αλλά ίσως είναι σκόπιμο, να νομιμοποιηθούν με την καταβολή κάποιου προστίμου, οπωσδήποτε υψηλού και αποτρεπτικού για το μέλλον. Οι δεύτερες όμως δεν πρέπει να νομιμοποιούνται με κανένα τρόπο, ούτε να διατηρούνται, αλλά να κατεδαφίζονται άμεσα μόλις διαπιστώνεται η ύπαρξή τους, και να επιβάλλονται και υψηλά πρόστιμα για τη ζημία που προκάλεσαν στο περιβάλλον, ή σε τρίτους, η οποία μπορεί να φθάσει μέχρι και την απώλεια ανθρωπίνων ζωών. Για τον λόγο αυτό πρέπει: α) Να σταματήσει άμεσα οποιαδήποτε τρέχουσα διαδικασία νομιμοποίησης αυθαιρέτων, β) να επανεξεταστούν όλες οι νομιμοποιήσεις και εξαιρέσεις από κατεδάφιση που έχουν γίνει και να ανακληθούν, και στη συνέχεια να κατεδαφιστούν, όσες από αυτές εμπίπτουν στην ανωτέρω ευαίσθητη κατηγορία. Το μέτρο μπορεί να φαίνεται σκληρό και απάνθρωπο, όμως εάν δεν το αναλάβουν οι μπουλντόζες θα το αναλάβει κάποτε η ίδια η φύση με τις πλημμύρες και τις πυρκαγιές. Και η φύση δεν εμποδίζεται ούτε από ενστάσεις ούτε από ρουσφέτια ούτε από κοινωνικούς λόγους, και είναι το ίδιο σκληρή σε δικαίους και αδίκους.
Και δεν είναι νοητό εκείνοι που προκάλεσαν ή συνέβαλαν στην καταστροφή να ζητούν από το κράτος να τους αποζημιώσει γιατί καταστράφηκαν και οι ίδιοι. Οπως λέγει πολύ σοφά το Ευαγγέλιο, αυτοί ανήκουν στους άφρονες οι οποίοι έκτισαν την οικίαν τους στην άμμο, «και κατέβη η βροχή και ήρθαν οι ποταμοί και έπνευσαν οι άνεμοι και προσέκοψαν τη οικία εκείνη, και έπεσε, και ην η πτώσις αυτής μεγάλη» (Ματθαίου κεφ. Ζ, 27). Και εάν αυτοί ζητούν να αποζημιωθούν, τότε τι πρέπει να ζητήσουν όσοι καταστράφηκαν, ή οι συγγενείς όσων έχασαν τη ζωή τους εξαιτίας τους, όπως ιδίως των άτυχων οδηγών των φορτηγών οι οποίοι οδηγούσαν κανονικά το όχημά τους στον δρόμο, και τον είδαν ξαφνικά να μεταβάλλεται σε ποτάμι; Εάν τώρα μεταξύ αυτών είναι και κάποιοι που έχουν πράγματι ανάγκη κοινωνικής προστασίας και βοήθειας, θα πρέπει και οφείλει το κράτος να τους συμπαρασταθεί, όχι όμως και να τους επιτρέψει να ξανακάνουν το ίδιο έγκλημα.
Ιωαννης Γ. Κουλουρης, Δρ Μηχ/γος Ηλ/γος ΕΜΠ