Κύριε διευθυντά
Πολύ σωστά και νηφάλια αντικρούει ο κ. Ι. Ιωσήφ («Καθημερινή» 14/12/2017) ένα ακόμη παράδειγμα του ακατάπαυστου «πολέμου» εναντίον του Ισραήλ από την «προοδευτική» διανόηση του τόπου μας. Βρήκαμε λοιπόν πάλι δικαιολογία: Την ανακήρυξη της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας, για να τρέξουμε ξανά να υπερασπιστούμε το γνωστό θύμα – τους «μάρτυρες» Παλαιστίνιους, οι οποίοι συνεχίζουν την αέναη προσπάθειά τους να κατακτήσουν την (αυτο) καταστροφή τους. Ας το ομολογήσουμε: Η μνησίκακη καταδίκη κάθε επιτυχίας του Ισραήλ (όταν η σιωπή και η απόκρυψη δεν αρκούν) δεν είναι απόρροια αποκλειστικά και μόνον αντικαπιταλιστικών και αντιαμερικανικών ψυχώσεων. Υπάρχει και το σαράκι μειονεξίας που κατατρώει τα σωθικά της χριστιανικής Ευρώπης εδώ και κάποιους αιώνες: ο αντισημιτισμός.
Με περισσή αξιοπρέπεια μας θύμισε ο Λεόν Σαλτιέλ («Καθημερινή» 6/12/2017) τα αντισημιτικά, κατοχικά αίσχη στη Θεσσαλονίκη (σε συνεργασία με τους ναζί). Εγώ ντρέπομαι σαν Ελληνας και Χριστιανός για αυτά που έκαναν (κι έκρυψαν…) οι δικοί μας και αισθάνομαι υπόλογος, κι ας μην είχα ακόμη τότε γεννηθεί. Μα ας διαλέξουμε τέλος πάντων με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε: Θέλουμε τα μισαλλόδοξα συνέδρια στην Τεχεράνη που αρνούνται το Ολοκαύτωμα; Ποθούμε το Ισλαμικό Κράτος και τους αποκεφαλισμούς; Την μπούργκα και την κλειτοριδεκτομή; Δεν θα προτιμήσουμε επιτέλους τα επιτεύγματα ζωής των Ισραηλινών; Την επιστημονική και καλλιτεχνική δημιουργία, την οικονομική και τεχνολογική ανάπτυξη, τον πιο αποτελεσματικό δημοκρατικό στρατό στην ιστορία χωρίς φανφάρες, παρελάσεις και γελοία… πηλήκια;
Δεν θα έπρεπε να διδάξουμε στα παιδιά μας φέρ’ ειπείν την εποποιία του Εντεμπε; Τότε, Ιούνιο του 1976, το Ισραήλ υπερασπίστηκε νικηφόρα με τόλμη και χειρουργική ακρίβεια τη μεγαλύτερη ίσως αξία του δυτικού πολιτισμού, την ελευθερία – απελευθερώνοντας τους 100 ομήρους από τα νύχια της τρομοκρατίας και του αιμοσταγούς Αμίν Νταντά.
Ας μνημονεύσουμε εδώ έναν από τους μεγάλους απόντες, τον αδελφό του πρωθυπουργού Νετανιάχου, τον Γιονατάν «Γιόνι» Νετανιάχου. Μόνο εκείνος δεν γύρισε ζωντανός από το Εντεμπε έχοντας δώσει τη ζωή του για την απελευθέρωση των συμπατριωτών του. Τιμή και δόξα σε όσους θυσιάζονται στους αγώνες για ελεύθερες ανοιχτές κοινωνίες!
Δημητρης Κωνσταντινιδης
Αρχιτέκτων