Κύριε διευθυντά
Ο κ. Δημήτρης Μακροδημόπουλος στην ενδιαφέρουσα επιστολή του («Κ» 2.12.2017), με τίτλο «Το μέρισμα της παρακμής», αναφέρεται και στον Μαρξ, ο οποίος «θαύμαζε την αστική τάξη, λόγω της επαναστατικοποίησης των μέσων παραγωγής, που είχαν εκτοξεύσει την παραγωγή».
Επιτρέψτε μου να προσθέσω ότι ο Μαρξ δεν αρνήθηκε ποτέ ότι ο καπιταλισμός είναι το δυναμικότερο, παραγωγικότερο και επαναστατικότερο σύστημα στην ιστορία του ανθρώπου. Ο ίδιος, στη «Συμβολή στην κριτική της Πολιτικής Οικονομίας» (Πρόλογος, σελ. 31-32), τονίζει σχετικώς με τον καπιταλισμό: «Ουδέποτε εξαφανίζεται ένας κοινωνικός σχηματισμός πριν να αναπτυχθούν μέσα του όλες οι παραγωγικές δυνάμεις που έχει τη δυνατότητα να αναπτύξει».
Επί 170 χρόνια τώρα αποδεικνύεται πράγματι ότι ο καπιταλισμός, που τόσο βάλλεται σε περιόδους ύφεσής του, έχει απεριόριστες παραγωγικές δυνάμεις για προσαρμογή και ανάπτυξη. Απόδειξη, η επικράτηση της παγκοσμιοποίησης σε όλο τον πλανήτη, με μόνη θλιβερή εξαίρεση τη Βόρεια Κορέα!
Επίσης, οι Μαρξ και Ενγκελς γράφουν σχετικώς στο «Κομμουνιστικό Μανιφέστο» (Θεμέλιο, 2004, σελ. 50): «Με την εκμετάλλευση της παγκόσμιας αγοράς, η αστική τάξη έχει διαμορφώσει πανομοιότυπα την παραγωγή και την κατανάλωση σε όλες τις χώρες. Εχει εξαλείψει, προς μεγάλη λύπη των αντιδραστικών, τον εθνικό χαρακτήρα της βιομηχανίας. Οι πανάρχαιες εθνικές βιομηχανίες εκμηδενίστηκαν και εξακολουθούν καθημερινά να εκμηδενίζονται. Εκτοπίζονται από νέες βιομηχανίες, που η εισαγωγή τους γίνεται ζήτημα ζωής και θανάτου για όλα τα πολιτισμένα έθνη. Από βιομηχανίες που δεν επεξεργάζονται πια εγχώριες πρώτες ύλες, αλλά πρώτες ύλες που έρχονται από τις πιο απομακρυσμένες ζώνες. Από βιομηχανίες που τα προϊόντα τους καταναλώνονται όχι μόνο στην ίδια τη χώρα, αλλά ταυτόχρονα σε όλα τα μέρη του κόσμου. Στη θέση των παλιών αναγκών που ικανοποιούνται από εγχώρια προϊόντα, εμφανίζονται νέες ανάγκες, που για την ικανοποίησή τους απαιτούνται προϊόντα από τις πιο απομακρυσμένες χώρες και από τα πιο διαφορετικά κλίματα. Στη θέση της παλιάς τοπικής και εθνικής αυτάρκειας και απομόνωσης εμφανίζεται η ολόπλευρη συναλλαγή, η ολόπλευρη αλληλεξάρτηση των εθνών».
Αναλογίζεται κανείς τι θα έγραφαν οι ίδιοι αν ζούσαν μετά την κατάρρευση του κομμουνισμού –με τις τόσες μετονομασίες του– σε παγκόσμιο επίπεδο!
Ομως, ο νεομαρξισμός στην Ελλάδα έχει γαλουχηθεί με τις «αλάθητες αλήθειες» των Λένιν και Τρότσκι, και λειτουργεί σαν θρησκεία, με θεούς τούς Στάλιν, Μάο κ.λπ. και πάθος για όμοια, αυταρχική – δικτατορική εξουσία. Δυστυχώς!
ΓΡΗΓΟΡΗΣ Γ. ΒΑΡΕΛΑΣ
Θρακομακεδόνες Αττικής