Κύριε διευθυντά
Ο ελληνικός λαός επί σχεδόν είκοσι πέντε χρόνια αναμένει εναγωνίως να πληροφορηθεί, από τα επίσημα χείλη της πολιτικής τάξεως, για το θέμα του ονόματος του κράτους των Σκοπίων. Ενα θέμα το οποίο ταλανίζει τον ελληνικό λαό, αλλά και του δημιουργεί συναισθήματα οργής από την επαίσχυντη πρόταση και στάση τόσο του Νίμιτς όσο και του Μπερνς, προ περίπου δεκαπέντε χρόνων, αλλά και η προ δεκαπενθημέρου πρόταση του Νίμιτς.
Ετσι οι επίσημες συνομιλίες οδηγούνται από καιρού εις καιρόν στις «διπλωματικές καλένδες» στο όνομα της «φιλίας» και της αλόγιστης διαχυτικότητας προς το γειτονικό κρατίδιο των Σκοπίων. Και εάν η διελκυστίνδα αυτή των αργών ρυθμών «ευνοεί» τους Σκοπιανούς, οι οποίοι «βήμα προς βήμα» κατοχυρώνουν, έστω και ανεπισήμως, το όνομα, εντούτοις όμως γιγαντώνουν και τη θέληση του ελληνικού λαού, ο οποίος αρνείται να δεχθεί «τετελεσμένα γεγονότα». Η φωνή της Ιστορίας δεν είναι δυνατόν να τιγήσει από τον «θόρυβο των Σκοπίων». Οι βασιλικοί τάφοι της Βεργίνας και ο περίτεχνος διάκοσμος του τύμβου Καστά επιβεβαιώνουν ότι η Μακεδονία υφίσταται «εν λίθοις φθεγγομένοις και μνημείοις σωζομένοις». Και η Μακεδονία είναι μία και ενιαία. Είναι η Ελλάδα.
Αποτελεί δε ολίσθημα να εκφεύγει το έρκος των οδόντων, μάλιστα δε και μερικών κοινοβουλευτικών ανδρών, η φράση ότι «δεν είναι ή δεν είμαστε οι μόνοι κληρονόμοι». Αλλωστε είναι ιστορικώς, εθνολογικώς και γλωσσολογικώς βεβαιωμένο, αλλά και στατιστικώς διαπιστωμένο και καταγεγραμμένο, ότι δεν υφίσταται «μακεδονικό έθνος», ούτε και «μακεδονική γλώσσα». Τούτο το μαρτυρούν αφ’ ενός με τα λόγια του ιδίου του βασιλιά των Μακεδόνων Αλεξάνδρου του Α΄, υιού του Αμύντα, όταν το 496 π.Χ. στην Ολυμπία ανεφώνησε «αυτός τε γαρ Ελλην γένος ειμί τὠρχαίον και αντ’ ελευθέρης δεδουλωμένην ουκ αν εθέλοιμι οράν την Ελλάδα» (Ηρόδοτος ΙΧ, 54, 2), αφ’ ετέρου δε η διακήρυξη του πατέρα της γεωγραφίας Στράβωνος: «Εστι μεν ουν Ελλάς και η Μακεδονία». Ισως διαφεύγει του εύρους της ιστορικής ενημερότητας της πολιτικής τάξεως του γειτονικού κρατιδίου, ότι κατά την απογραφή του πληθυσμού της ευρωπαϊκής Τουρκίας, επί Χιλμή Πασά, κατά το έτος 1904-1905, κατά την οποία υπήρχε και το ερώτημα «ποίας εθνικότητος είστε πολίτης», απεγράφησαν κατά εθνότητες 1.823.500 Τούρκοι, 1.613.300 Ελληνες, 455.000 Βούλγαροι, 151.235 Εβραίοι, 95.350 Αρμένιοι, 16.550 Σέρβοι, 13.750 Κουτσόβλαχοι και 8.890 Αθίγγανοι. Ουδείς, ναι, ουδείς απογράφηκε ως «Μακεδών» (τα στοιχεία αυτά μου γνωστοποίησε με επιστολή του ο αείμνηστος αντιπρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων Ισαάκ Λαυρεντίδης). Επομένως, η πολιτική τάξη των Σκοπίων εκκινεί από ανύπαρκτη προϋπόθεση για τη δημιουργία δήθεν μακεδονικής εθνότητας και μακεδονικής γλώσσας.
Δημητριος Κων. Ριζος, Εφέτης επί τιμή