Κύριε διευθυντά
Για κάθε συλλογικό εγχείρημα απαιτείται εμπιστοσύνη. Από τα παιχνίδια μέχρι τους σύνθετους κοινωνικούς θεσμούς, οι άνθρωποι δεν μπορούν να συνεργαστούν για το κοινό καλό αν δεν αδρανοποιήσουν τη μεταξύ τους καχυποψία. Οι άνθρωποι εμπιστεύονται τους ομοίους τους περισσότερο, αν έχουν πολλά κοινά μεταξύ τους: θρησκεία, γλώσσα, εισόδημα. Πρέπει να τονιστεί ότι όσο πιο ίση είναι μια κοινωνία, τόσο περισσότερο εμπιστοσύνη υπάρχει.
Σε μια δημοκρατική χώρα οι εκπρόσωποι του λαού στο Κοινοβούλιο είναι αυτοί που καθορίζουν την πορεία της σε όλους τους τομείς της κρατικής οντότητας. Το γεγονός αυτό σηματοδοτεί τον ρόλο της εμπιστοσύνης μεταξύ των μελών του Κοινοβουλίου, γιατί ο πλουραλισμός των απόψεων και η σύνθεση οδηγούν σε αποφάσεις μικρότερου κινδύνου. Αντίθετα, η απουσία εμπιστοσύνης βαίνει σαφώς ενάντια στην εύρυθμη λειτουργία μιας κοινωνίας. Τι συμβαίνει στη χώρα μας;
Η χώρα μας έχει εκείνα τα χαρακτηριστικά που θα περίμενε κανείς να ανθεί, σε μεγάλο βαθμό, η εμπιστοσύνη. Η ανωριμότητα, όμως, του πολιτικού μας συστήματος ακυρώνει αυτή την προοπτική.
Την τοιχογραφία της σπαραζόμενης πατρίδας μας μπορούμε να τη διαμορφώσουμε αν συναρμολογήσουμε εικόνες και λόγο από τις συνεδριάσεις του Κοινοβουλίου: οξύτατες αντιπαραθέσεις χωρίς νόημα, χαμηλής ποιότητας επιχειρηματολογία, απρεπείς συμπεριφορές, αντιμετώπιση του αντιπάλου ως εχθρού, μονοπώληση της γνώσης και της αλήθειας, ναι στη διαφθορά, αλλά διεφθαρμένος ο αντίπαλος, για όλα φταίνε οι προηγούμενοι…
Οι εκπρόσωποί μας στο Κοινοβούλιο δεν γνωρίζουν ότι το πρωταρχικό τους μέλημα είναι η ευημερία του λαού που εκπροσωπούν; Η όποια αντιπαλότητα οφείλει να περιορίζεται στις διαφορετικές προσεγγίσεις των προβλημάτων. Η σύνθεση και η κοινή προσπάθεια για το κοινό καλό είναι ο τελικός στόχος. Η ευθύνη για την πορεία της χώρας είναι της κυβέρνησης, που έχει τον κύριο ρόλο για την υλοποίηση των αποφάσεων του Κοινοβουλίου, αλλά και της αντιπολίτευσης, που είναι επιφορτισμένη με τον έλεγχο των κυβερνώντων.
Στην πρόσφατη «παράσταση» του Κοινοβουλίου οι πολίτες έγιναν μάρτυρες όλων όσα προαναφέρθηκαν και προπαντός της έλλειψης ευαισθησίας τόσο για τον διασυρμό λειτουργών κύρους, όσο και απρεπών στάσεων και αποστροφών…
Αλήθεια, πώς είναι δυνατό να επιβιώσει μια χώρα όταν χάσει την ψυχή της; Πώς θα συγκροτήσει αρραγές μέτωπο για την αντιμετώπιση εξωτερικών κινδύνων; Πώς θα αντιμετωπίσει την παρακμή;
Κλείνοντας θέλω να απευθυνθώ στον ευπατρίδη κ. Πικραμμένο, δανειζόμενος μια σκέψη του φίλου μου καθηγητή Λευτέρη Οικονόμου: Στην πατρίδα μας «καμιά καλή πράξη δεν μένει ατιμώρητη».
Χρηστος Β. Μασσαλας, Πρ. πρύτανης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, ομότιμος καθηγητής