Κύριε διευθυντά
Μια προσεκτική ματιά στη σ. 19 της «Κ» του Πάσχα γεννά στον αναγνώστη μια εύλογη παραλληλία. Αφού δακρύσει με τον τραγικό σαρκασμό του σκίτσου του Ανδρέα Πετρουλάκη καθώς ο Ρωμαίος εκατόνταρχος απευθύνεται καθησυχαστικά στον Εσταυρωμένο, θα συμφωνήσει με την παρατιθέμενη εκτίμηση του David Brooks στους New York Times ότι ο πρόεδρος Πούτιν επιβάλλεται στις διεθνείς σχέσεις όχι επειδή είναι δίκαιος ή ισχυρός ή δημοφιλής, ούτε επειδή το ΑΕΠ στη Ρωσία (η οποία παραμένει μια φτωχή οικονομία) έχει ανέβει σημαντικά, αλλά κυρίως επειδή είναι ηγέτης, επειδή ξέρει να κυβερνά και να εμπνέει ως ηγέτης ταυτισμένος με τα πολιτιστικά και ιδεολογικά δεδομένα της χώρας του. Το ποσοστό του δεν πέφτει πότε κάτω από το 70% των Ρώσων ψηφοφόρων.
Δίπλα στη ρεαλιστική αυτή εκτίμηση των ΝΥΤ, παρατίθεται η εξίσου ρεαλιστική εκτίμηση του καθηγητή Στάθη Καλύβα για τα αξιόλογα ποσοστά που διατηρεί ο ΣΥΡΙΖΑ στη χώρα μας μετά τρία χρόνια άθλιας διακυβέρνησης – 20% σχεδόν ακατέβατα, ίσως και 23% στις επόμενες εκλογές, μετά τις ήδη εξαγγελθείσες παροχές και τις θριαμβολογίες. Ο Τσίπρας σίγουρα δεν είναι Πούτιν. Αλλά και βεβαίως η ταπεινωμένη, αδύναμη, μνημονιακή Ελλάδα δεν είναι Ρωσία.
Πού οφείλεται λοιπόν η εύνοια ενός στους πέντε ψηφοφόρους στον ΣΥΡΙΖΑ; Οχι βέβαια στις ηγετικές ικανότητες του πρωθυπουργού Τσίπρα, στην πολιτιστική και ιδεολογική ταύτισή του με τον ελληνικό λαό. Η οικονομία της χώρας σίγουρα δεν τον έχει ευνοήσει. Δεν μου φαίνεται αβάσιμη η εκτίμηση ότι το σταθερό 20% οφείλεται κυρίως στην ανικανότητα της Νέας Δημοκρατίας. Δεν επιθυμώ να κρίνω προσωπικά τον Κυριάκο Μητσοτάκη – όλοι ελπίζουμε ότι θα τα καταφέρει. Αλλά έχουμε όλοι κουραστεί να ακούμε οξείες και ατελέσφορες αντιπαραθέσεις στη Βουλή και στον δημόσιο βίο γενικότερα. Οι άξιοι και σοβαροί της Νέας Δημοκρατίας πρέπει να μιλήσουν ελεύθερα, εθνικά, με επίγνωση και ευθύνη! Οχι μια-δυο φωνές μόνο – πολλές φωνές, με όραμα, βούληση, φαντασία, δημιουργικότητα, εθνική υπερηφάνεια, συνεργατικότητα, αξιοκρατία και αξιοπρέπεια. Οχι τι θέλει το κόμμα, αλλά τι χρειάζεται η χώρα! Επιτέλους, πώς είναι δυνατόν να ακούμε καθημερινά μόνο ψέματα και καβγάδες; Πού είναι η Ελλάδα του μέλλοντος, η Ελλάδα των παιδιών μας;
Μιχαλης Μοσχος, Λονδίνο