Κύριε διευθυντά
Ο αείμνηστος Κ. Τσάτσος στο βιβλίο του «Η Πολιτική: Δοκίμιον πολιτικής δεοντολογίας», αναφέρει: «Η πολιτική είναι, κατά τη βάση της, φιλοσοφία και καθ’ όλα τα άλλα της μέρη τεχνική» και «τεχνική ανάλογη με εκείνην που ασχολείται με την κατασκευή ενός οποιουδήποτε υλικού τεχνικού έργου…».
Στον Μπίσμαρκ αποδίδεται η ρήση «καθηγητές τρεις, εχάθη η πατρίς». Κατά τη θεωριά του Μπεργκσόν, «η μάθηση είναι προϊόν της βιωματικής επαφής με το αντικείμενον, με διαίσθηση και ενόραση».
Ο πανεπιστημιακός καθηγητής έχει κάνει ζωή του την έρευνα και τη διδασκαλία. Δεν έχει βιωματική επαφή με την πολιτική πράξη.
Εμείς είχαμε πρωθυπουργό έναν πανεπιστημιακό καθηγητή, δεν χρειάζονταν τρεις… Ο λόγος του από του βήματος της Βουλής, ως αιτία των δυσκολιών του, «αυτή είναι η Ελλάδα», πρόσθετη απόδειξη του «μη ευ άγοντος». Εχουμε και πανεπιστημιακό καθηγητή, βουλευτή. Σε όλους μας αγαπητός για τον οξύ του λόγο, διανθισμένο με αποσπάσματα –τονίζοντας παραγράφους και υποπαραγράφους– από έργα του Αριστοτέλη. Στην πολιτική πράξη εφάνη βραδύς. Ακτίνα φωτός στον κομματικό χώρο που επέλεξε, σβηστό λυχνάρι στη συμφωνία των Πρεσπών…
Σήμερα έχουμε πρωθυπουργό, πολιτικό μηχανικό. Ο μηχανικός είναι ο κατ’ εξοχήν κατασκευαστής υλικού τεχνικού έργου. Δόγμα του, «η μεθοδικότητα αυξάνει την απόδοση του έργου και η αυστηρή τήρηση (εφαρμογή) των τεχνικών προδιαγραφών το διασφαλίζει».
Σχεδιάζει, μελετά, προγραμματίζει, επιλέγει τους επικεφαλής των επιμέρους εκτελεστέων εργασιών, συντονίζει, διευθύνει, αποκλειστικά υπεύθυνος για την αρτιότητα του έργου. Το «κατασκευάζειν και χαίρειν», τίτλος βιβλίου του αειμνήστου καθηγητή ΕΜΠ Αθανασίου Ρουσόπουλου.
Ο πρωθυπουργός μας, από πολύ νέος, αρχηγός κόμματος της Αριστεράς. Κριτήριον της επιλογής του, το θυμοειδές του χαρακτήρα του, εκφραζόμενο με τολμηρή αγωνιστική πράξη, στις κομματικές δραστηριότητες, σε χώρους πάλης. Η θεώρηση της φιλοσοφίας του επί της πολιτικής, από μπροσούρες και τσιτάτα, δεν τον στερέωσε στη θέση για την οποία επελέγη να υπηρετήσει. Η βιωματική του επαφή με την κατασκευή υλικού τεχνικού έργου κρίνεται λειψή. Την απόδοσή του θα κρίνουν οι πολίτες.
Στις τελευταίες εκλογές οι ψηφοφόροι, αποβλέποντες σε κάτι καλύτερο από τους προηγηθέντες και με όσα προεκλογικά υποσχόταν –ως αρχηγός της Αριστεράς–, του έδωσαν την πλειοψηφία στη Βουλή. Η συνεργασία του με ένα μικρό αστικό κόμμα τον έφερε, πολύ σύντομα, στην πρωθυπουργία. Η εξουσία –ως θεωρεί ότι κατέχει– και ως κυρίαρχη δύναμη, τον μέθυσε. Δεν απεμπόλησε μόνον τα προεκλογικώς υποσχεθέντα, αλλά έπραξε τα αντίθετα. Οι επιλέξαντές τον τον απεκήρυξαν. Στενοί συνεργάτες του, υπουργοί, τον εγκατέλειψαν. Τα δεινά του λαού μας συσσωρεύονται.
Είναι ευφυής, όπως και συνεργάτες του. Μια ευφυΐα αλληλένδετη με την πανουργία και «τούτων της πανουργίας και κακονοίας η πόλις έγνωκεν» (Λυσ. 22,26).
Οι πολίτες εγνώρισαν… Η λύση θα επέλθει για την βελτίωση των συνθηκών, από τις οποίες σήμερα τελούν, με τις εκλογές, και εφόσον –«κατ’ αυτάς»– εκπληρωθεί η «αναγκαία και ικανή συνθήκη». Αναγκαία συνθήκη. Οι ψηφοφόροι να ψηφίσουν συνειδητά τους άξιους. Ικανή συνθήκη. Οι εκλεγόμενοι άξιοι να συμφωνούν στα ζωτικά για τη χώρα μας θέματα. Δεν αρκεί να διακηρύττουν ότι ανήκουν στο «δημοκρατικό τόξο», αλλά να ακολουθούν και την επιταγήν «δημοκρατήσασθαί τε και ομονοείν». (Θουκ. 8,75).
Αλλως, θα δικαιωθεί ο Ισοκράτης, ο οποίος στον «Πανηγυρικόν» του, 16, λέγει: «Οποιος νομίζει ότι οι Ελληνες, αν συνεργασθούν, θα επιτύχουν κάτι αξιόλογον χωρίς να συμφιλιωθούν αυτοί που τους διευθύνουν, είναι πολύ αφελής και ζει έξω από την πολιτική πραγματικότητα» (και πόρρω των πραγμάτων εστίν).
Οι καιροί για τη χώρα μας είναι πολύ κρίσιμοι. Δεν πρέπει κάθε φορά να μας βρίσκουν τα «Τελειωμένα» του Κ.Π. Καβάφη «…κι ανέτοιμους –πού πια καιρός– μας συνεπαίρνει»!
Χαρ. Π. Παναγιωταρεας, Ταξ/χος ε.α., Παπάγου