Κύριε διευθυντά
Ο πρωθυπουργός, κατά τη συνέντευξη Τύπου στη ΔΕΘ, σε μία ερώτηση σχετικά με τη φυγή νέων συμπολιτών μας στο εξωτερικό, απάντησε: «Ενας από τους εθνικούς, θα έλεγα, στόχους του επόμενου διαστήματος είναι να ξανακερδίσουμε τους νέους ανθρώπους που έφυγαν στο εξωτερικό ή, τουλάχιστον, να αναστρέψουμε, να σταματήσουμε αυτή τη διαρροή νέων ανθρώπων. Υψηλά εξειδικευμένων, μορφωμένων, που φεύγουν στο εξωτερικό για να κτίσουν μια καλύτερη ζωή, ένα καλύτερο μέλλον, με πολύ καλύτερες συνθήκες μισθών, αλλά δεν φαντάζομαι με καλύτερες συνθήκες ζωής». Με την απάντηση αυτή ο πρωθυπουργός αποδίδει ουσιαστικά τη σύγχρονη μετανάστευση που ζούμε αποκλειστικά και μόνο στην επιδίωξη καλύτερων οικονομικών απολαβών από την εργασία, καθώς κατά τα λοιπά θεωρεί ότι οι συνθήκες ζωής στη χώρα μας είναι καλύτερες από αυτές των χωρών όπου μετακόμισαν κατά τα χρόνια της παρούσας κρίσης πολλοί Ελληνες. Με αυτή την επισήμανση, μάλιστα, στον λόγο του, θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι –κατά κάποιο τρόπο– τους επικρίνει, επειδή φεύγουν μόνο και μόνο για έναν καλύτερο μισθό, ενώ οι συνθήκες ζωής εν γένει στη χώρα μας είναι καλύτερες. Στην ίδια συνέντευξη Τύπου, βεβαίως, είπε: «Αλλά, αν είναι κάτι το οποίο διαφοροποιεί εμάς, αυτό δεν είναι το αν είμαστε καλύτεροι ή χειρότεροι διαχειριστές κρίσης. Θα μπορούσε κανείς να κάνει κριτική ως προς αυτό. Αυτό που διαφοροποιεί εμάς είναι αυτό που εμείς ονομάζουμε ηθικό πλεονέκτημα». Ισως λοιπόν οι καλύτερες συνθήκες ζωής στη χώρα μας να συνδέονται με το (ονομαζόμενο) ηθικό πλεονέκτημα και να μην έχουν καμία σχέση με την αποτελεσματικότητα στη διαχείριση κρίσεων και καταστάσεων (στην Παιδεία, την υγεία, την ασφάλεια κ.λπ.). Ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει μπροστά του το δύσκολο έργο πώς θα προσεγγίσει τους οπαδούς αυτού του «ηθικού πλεονεκτήματος» όχι μόνο προεκλογικά, αλλά κυρίως μετεκλογικά εάν γίνει πρωθυπουργός. Αξιοσημείωτη είναι η προσέγγιση των Αμερικανών πολιτών από στέλεχος της κυβέρνησης του προέδρου των ΗΠΑ με το πρόσφατο ανώνυμο άρθρο του στους New York Times. Αρχικά στο κείμενό του αποδέχεται ότι προφανώς από την παρούσα διοίκηση έχουν γίνει και θετικά πράγματα. Εν συνεχεία επιτίθεται στον πρόεδρο για τον τρόπο λήψεως των αποφάσεων, την απρόβλεπτη συμπεριφορά του κ.λπ., αναφερόμενος σε ειδικότερα εσωτερικά ζητήματα. Τελειώνοντας γράφει: «Ολοι οι Αμερικάνοι πρέπει να απελευθερωθούν από την παγίδα των διακρίσεων μεταξύ των κοινωνικών ομάδων, με τον υψηλό (δύσκολο) στόχο να ενωθούν μέσα από τις κοινές αξίες και την αγάπη για το μεγάλο αυτό έθνος… Υπάρχει μία σιωπηλή αντίσταση μέσα στη Διοίκηση από ανθρώπους που επιλέγουν να βάλουν πρώτα την πατρίδα. Αλλά η πραγματική διαφορά θα γίνει από τους απλούς πολίτες, πέρα και πάνω από την πολιτική, με την προσέγγιση μιας κοινής θέσης, να απεκδυθούν τις διάφορες ετικέτες, υιοθετώντας μία: αυτή του Αμερικάνου». Η ευθύνη δηλαδή, λέει ο ανώνυμος, δεν είναι μόνο δική μας (των πολιτικών και των συνεργατών τους), αλλά και δική σας. Δική μας, όλων των απλών πολιτών, μαζί.
Κωνσταντινος Μ. Λιδωρικης, Αθήνα