Κύριε διευθυντά
Η ιστορία της κυρίας Μαργαρίτας Πουρνάρα με τον πατέρα της («Καθημερινή» 27/10/18) με συγκίνησε πολύ και με παρακίνησε να θυμηθώ κι εγώ τον δικό μου πατέρα και να σας γράψω λίγα λόγια για αυτόν.
Ο πατέρας μου το 1921, σε ηλικία 24 ετών, έλαβε μέρος ως απλός οπλίτης στον ελληνοτουρκικό πόλεμο και στη μάχη του Καλέ Γκρότο της Μ. Ασίας τραυματίστηκε στο πόδι. Από εκεί γύρισε με τα πόδια (!), μαζί με πολλούς άλλους, και μέσα από την Αλμυρά Ερημο στη Σμύρνη και μετά με πλοίο στον Πειραιά. Στον πόλεμο του 1940-41 επιστρατεύτηκε και πάλι ως ανθυπολοχαγός τούτη τη φορά και πολέμησε «εις την ζώνην των πρόσω». Εκεί τραυματίστηκε, και πάλι, στην Κορυτσά, στο χέρι, και με την κατάρρευση του μετώπου γύρισε με τα πόδια στην Αθήνα (άλλοι γύρισαν και χωρίς πόδια από τα κρυοπαγήματα) και από εκεί με ποδήλατο στην Πάτρα, που ήμασταν εμείς.
Για τα δύο αυτά «κατορθώματά» του, η πολιτεία τον τίμησε με το «Αργυρούν Αριστείον Ανδρείας» από τον πρώτο πόλεμο και με τον «Αργυρούν Σταυρόν του Τάγματος του Φοίνικος μετά Ξιφών» από τον δεύτερο.
Τα δύο αυτά παράσημα ο πατέρας μου τα έβαλε σε ένα συρτάρι και τα ξέχασε. Οπως τον ξέχασαν αμέσως και αυτοί που του τα απένειμαν, και δεν ήταν ο μόνος. Υπήρχαν όμως και πολλοί άλλοι, που δεν πήραν παράσημα, αλλά πήραν τόσες και τέτοιες θέσεις στην ελληνική κοινωνία, ώστε ήταν σε θέση να απονέμουν παράσημα.
Ο πατέρας μου ήταν γεωπόνος – φυτοπαθολόγος, σπουδαίος επιστήμων, κατά τη μαρτυρία πολλών, αλλά χαμηλών τόνων, απλός και ταπεινός. Υπηρέτησε το Δημόσιο 48 χρόνια και ποτέ δεν ζήτησε τίποτα παραπάνω από αυτό που εδικαιούτο. Συχνά, μου έλεγε να μη μεγαλοπιάνομαι, για να κοιμάμαι ήσυχα τα βράδια, όπως έκανε και εκείνος μέχρι που κοιμήθηκε, σε ηλικία 85 ετών, πολύ ήσυχα για πάντα.
Καμιά φορά βγάζω τα παράσημα από το συρτάρι, τα γυαλίζω επιμελώς, τα χαϊδεύω λίγο, τον θυμάμαι τρυφερά και θαμπώνουν τα μάτια μου. Οπως αναθυμόταν και αυτός τις περιπέτειές του, όταν άλλαζε ο καιρός και του πονούσαν λιγάκι τα παλιά του τραύματα. Τα έτριβε με λίγο οινόπνευμα, ενώ χαμογελούσε κάπως μελαγχολικά και απόκοσμα, χωρίς να διαμαρτύρεται καθόλου…
Γιωργος Α. Κουρμουσης