Κύριε διευθυντά
Εχει δίκιο ο σεβαστός κ. Παναγής Βουρλούμης («Καθημερινή», Σάββατο 2 Μαρτίου 2019) όταν υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει κίνδυνος δικτατορίας στην Ελλάδα. Πράγματι, ούτε στην Ελλάδα ούτε σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες υπάρχει κίνδυνος απροκάλυπτης δικτατορίας. Ο κίνδυνος όμως συγκεκαλυμμένης δικτατορίας είναι παρών και μεγάλος. Σε τουλάχιστον μία χώρα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, στην Ουγγαρία του Ορμπαν, υπάρχει εν τοις πράγμασι δικτατορία. Στην Ουγγαρία, όλα τα μέσα μαζικής επικοινωνίας είναι υπό τον έλεγχο της πλειοψηφούσας κομματικής μερίδας. Και τούτο, ενώ η ελευθερία εκφράσεως, η πολυφωνία, είναι ακριβώς η ουσία του δημοκρατικού πολιτεύματος.
Η θανάσιμη αδυναμία των δημοκρατικών πολιτευμάτων είναι ότι μόνον μικρό ποσοστό των πολιτών έχει την άνεση, οικονομική και διανοητική, που χρειάζεται για να συμμετάσχει στον διάλογο που γίνεται για να ληφθούν αποφάσεις για τα κοινά του, πολιτικά, προβλήματα. Και από όσους έχουν τη δυνατότητα, πάλι λίγοι έχουν τη διάθεση.
Συνεπώς, η ελευθερία της έκφρασης και του διαλόγου ενδιαφέρει πολύ ολίγους. Αυτούς τους ολίγους είναι εύκολο να στιγματίσει, να συκοφαντήσει, ο κάθε Καμμένος και Σώρρας ως «ελίτ», «ολιγαρχία», «προδότες», «ξενόδουλους» και τα παρόμοια. Και να προβάλει εαυτόν ως σωτήρα και φίλο του χειμαζομένου λαού.
Φυσικά, άπαξ και λάβει την εξουσία, μπορεί να φιμώσει τους επικριτές του και να λεηλατήσει, μαζί με την κλίκα του, τα κοινά αγαθά, αλλά και τα ιδιωτικά, απερίσπαστος από φωνές διαμαρτυρίας. Και αν υπάρξει και διαμαρτυρία, ένα επίδομα, συνήθως, φθάνει για να την καταπνίξη, κι ας είναι ψίχουλα. Για τους λίγους ασυμβίβαστους, υπάρχει και η διέξοδος της μετανάστευσης.
Χωρίς, λοιπόν, ευρεία και ουσιαστική συμμετοχή των πολιτών, με τον χρόνο, το μυαλό τους και το χρήμα τους, στον δημόσιο διάλογο, έχουμε επισφαλή δημοκρατία, δημοκρατία μόνον κατά τους τύπους. Δεν δικαιούμεθα, συνεπώς, να αυταπατώμεθα πανηγυρίζοντας για την τάχα σταθερότητα της μεταπολιτευτικής μας δημοκρατίας και των «θεσμών». Διότι τη σταθερότητα αυτήν την αγοράσαμε χτίζοντας ένα πελατειακό, παρασιτικό παρακράτος, το οποίο έσπευδε να ικανοποιήσει κάθε παράλογο, λαϊκό δήθεν, συντεχνιακό αίτημα. Μετρώντας απροκάλυπτες και συγκεκαλυμμένες χρεοκοπίες, η ενάτη (1973-1992) και η δεκάτη (2010) χρεοκοπία του ελλαδικού κράτους έλαβαν χώρα στη διάρκεια της μεταπολιτεύσεως, αποδεικνύοντας ότι δεν άλλαξε κάτι ουσιαστικό με τη μεταπολίτευση. Η νεωτέρα Ελλάς θεμελιώθηκε ως κοινωνία προνεωτερικώς αρπακτική και τέτοια παραμένει, ακριβώς όπως την παρουσίασε αλληγορικώς ο Καρκαβίτσας στον «Ζητιάνο» πριν από 124 χρόνια.
Το διαχρονικό πολίτευμά μας, ό,τι κι αν γράφουμε στα Συντάγματα –και από εκεί στα παλιά μας τα παπούτσια– είναι η δικτατορία του ΠΕΛΑταριάτου. Το πόσο δυνατή και ακλόνητη είναι η δικτατορία αυτή φαίνεται από τη δέσμευση των και τάχα μεταρρυθμιστών να κάνουν μεταρρυθμίσεις, χωρίς, όμως, να θίξουν τα κεκτημένα των πλειοψηφούντων (τεσσάρων εκατομμυρίων) και ψηφιζόντων παρασίτων. Ούτε η δεκάτη χρεοκοπία, όπως φαίνεται, κλόνισε την αμετανοησία αυτών των παρασίτων, που καταδυναστεύουν την παραγωγικώς εργαζομένη μειοψηφία των (δύο εκατομμυρίων) κορόιδων. Τα παράσιτα περιμένουν, ορθολογικότατα, να εκλείψει πρώτα ο ξενιστής τους. Τέλος, αν εμείς δεν μπορούμε να αποτινάξουμε τη δικτατορία από το πνεύμα μας και την καθημερινή πρακτική μας, είναι μάταιο να ελπίζουμε ότι θα το κάνουν ξένοι για μας. Η Ευρωπαϊκή Ενωση έχει ζήσει, έχει βολευτεί με την ελλαδική δικτατορία του πελαταριάτου εδώ και 38 χρόνια. Και ανέχεται την Ουγγαρία του Ορμπαν εδώ και εννέα χρόνια. Οποιος δεν έχει νύχια να ξυστεί…
ΥΓ.: Τους όρους «πελατειακό, παρασιτικό παρακράτος» και «δικτατορία του πελαταριάτου» δανείσθηκα, εν αγνοία του, από τον κ. Σακελλάρη Σκουμπουρδή, εργολάβο ιδεοκατασκευών.
Γεωργιος Ιακ. Γεωργανας
