Κύριε διευθυντά
Τελευταία ακούγεται όλο και πιο έντονα η άποψη για την επέκταση του Αρχαιολογικού Μουσείου στο συγκρότημα του Πολυτεχνείου. Ακούγεται από δημόσια πρόσωπα με θεσμική θέση. Η άποψη μοιάζει να έχει λογική, καθώς αφενός η περιοχή θα ησυχάσει από την ενόχληση που προκαλεί η παρουσία του ιδρύματος, με την κακώς εννοούμενη χρήση του ασύλου, και αφετέρου θα δοθεί χώρος στο Μουσείο για επέκταση. Θα επιχειρήσω να αντιπαρατεθώ σε αυτή την άποψη. Το Μουσείο έχει επεκτείνει τους εκθεσιακούς του χώρους μετά τη μεταφορά του Νομισματικού Μουσείου στο Ιλίου Μέλαθρον. Δεν προκύπτει ότι διαθέτει τόσα αναξιοποίητα ευρήματα με τα οποία θα μπορούσε να καλύψει τα κτίρια του Πολυτεχνείου. Οσον αφορά το επιχείρημα της ενόχλησης λόγω ασύλου, νομίζω ότι εδώ βρίσκεται η ουσία του προβλήματος και η βάση της πρότασης. Αν τελικά πραγματοποιηθεί η μετακίνηση-κατάργηση του εκπαιδευτικού χαρακτήρα του ιδρύματος, θα είναι η πρώτη φορά παγκοσμίως που κεντρικό κτίριο εμβληματικού πανεπιστημιακού ιδρύματος θα καταργηθεί, γιατί ενοχλεί, και θα μετατραπεί σε επέκταση μουσείου, διότι πολιτεία και ακαδημαϊκή κοινότητα δεν μπόρεσαν έως τώρα να το προστατεύσουν. Θα μου επιτρέψετε να ισχυριστώ ότι αυτή η προσέγγιση είναι προσέγγιση εσωστρεφούς τακτοποίησης ή διευθέτησης προβλήματος και όχι εξωστρεφές όραμα ή στρατηγικός στόχος, όπως θα άξιζε στο Πολυτεχνείο. Αντίθετα, μια ενδεχόμενη αξιοποίηση του συγκροτήματος ως διεθνούς κέντρου διδασκαλίας και έρευνας σε θέματα κλασικής αρχαιότητας, αλλά και για πολιτιστικές – μορφωτικές εκδηλώσεις, θα αποτελούσε στρατηγικό στόχο.
Η Αρχιτεκτονική Σχολή, με ήδη λειτουργούντα προγράμματα σπουδών στην προστασία μνημείων, και η Σχολή Καλών Τεχνών μπορούν να αποτελέσουν τη βάση για παρόμοιο εγχείρημα με τη συμμετοχή του Μουσείου και ενδεχομένως του Πανεπιστημίου. Ακόμη, θα ήταν δυνατή η αξιοποίηση μέρους των κτιρίων από το Πολυτεχνείο ως κέντρου συνεργασίας ερευνητικών μονάδων με startups σε τεχνολογίες αιχμής.
Μιχαλης Σακελλαριου, Ομότιμος καθηγητής ΕΜΠ