Κύριε διευθυντά
Διάβασα με ενδιαφέρον το πρόσφατο αφιέρωμα στη σελίδα «Ιστορία» της Κυριακής, του κ. Ν. Παπαναστασίου («Η Δυτική Γερμανία και η χούντα») και θα ήθελα να κάνω ορισμένες παρατηρήσεις. Την εποχή στην οποία αναφέρεται βρισκόμουν στη Γερμανία και ασχολήθηκα κυρίως (βέβαια, όχι μόνος) με την προσπάθεια ενημέρωσης των Γερμανών και άλλων Ευρωπαίων πολιτικών. Από την Ελλάδα έφυγα στις 29.10.67, λίγες ώρες πριν έρθουν να με πιάσουν σπίτι μου. Από ό,τι γνωρίζω, δεν υπήρξε πίεση αριστερών βουλευτών του SPD για διακοπή των διπλωματικών σχέσεων Ελλάδας – Γερμανίας.
Το SPD δεν ήταν το μόνο γερμανικό κόμμα εναντίον της χούντας. Η Friedrich Naumann Stiftung του FDP κάλεσε Ελληνες πολιτικούς που ζούσαν στο εξωτερικό (Μυλωνάς, Μητσοτάκης, Λαμπρίας) και άλλους Ελληνες της Γερμανίας για συζήτηση και ενημέρωση με Γερμανούς δημοσιογράφους που ασχολούνταν με το ελληνικό ζήτημα. Το περιοδικό του κόμματος, Liberal, φιλοξένησε πολλές φορές άρθρα κατά της χούντας.
Ως προς το αδελφό κόμμα του CDU, το CSU, με αρχηγό τον Strauss, αρχικά ήταν πράγματι υπέρ της χούντας. Αν θυμάμαι καλά, αρχές του 1970, ο Μητσοτάκης επισκέφθηκε στο υπουργείο του τον Στράους. Η συζήτηση κράτησε, νομίζω, πάνω από μία ώρα. Φεύγοντας ο Στράους είπε στον Μητσοτάκη: «Σας ευχαριστώ πολύ για τη συζήτηση που είχαμε, τώρα κατάλαβα, ο Παπαδόπουλος δεν είναι Φράνκο». Και από τότε άλλαξε η στάση του CSU απέναντι στη χούντα. Ως προς το Συμβούλιο της Ευρώπης, δεν υπήρξαν «πιέσεις των Σκανδιναβών και των Ολλανδών», αλλά δύο αποφάσεις, που καταδίκαζαν τη χούντα: α) Της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του Συμβουλίου της Ευρώπης, που καταδίκασε την Ελλάδα για παραβίαση ανθρωπίνων δικαιωμάτων (πρακτικά και απόφαση 4 τόμοι, τους έχω αλλά βρίσκονται και στο ΑΣΚΙ) και β) της κοινοβουλευτικής συνελεύσεως του Συμβουλίου της Ευρώπης, που ζητούσε την αποπομπή της Ελλάδας. Αρχικά ο Scheel δεν ήταν υπέρ της αποπομπής, αλλά δέχτηκε πολλές πιέσεις όχι μόνον από το κόμμα του αλλά από την κοινή γνώμη (απεργία πείνας του υφηγητή στο Freiburg Gunar Hering και μετέπειτα καθηγητή στο Giessen και στη Βιέννη) και Ελλήνων πανεπιστημιακών στο Ααχεν (Παπαμαντέλος και άλλοι). Οταν η κυβέρνηση πληροφορήθηκε την αλλαγή στάσης του Scheel αποφάσισε να αποχωρήσει από το Συμβούλιο της Ευρώπης με κωδωνοκρουσίες σε όλη την Ελλάδα. Τέλος, ως προς τους αντιεξουσιαστές, γι’ αυτούς ήμαστε η απόδειξη της ορθότητας του ισχυρισμού τους, ότι ο καπιταλισμός οδηγεί αναπόφευκτα στη δικτατορία. Αν πηγαίναμε μαζί τους, είναι σίγουρο ότι όλες οι κυβερνητικές πόρτες στην Ευρώπη θα ήταν για εμάς κλειστές.
Βασιλης Μαυριδης