Κύριε διευθυντά
Σε κάποια από τις τυχαίες τηλεοπτικές ενημερώσεις άκουσα από υποψήφιο στέλεχος της Ν.Δ. (νομίζω τον κ. Μάκη Βορίδη) να λέει ότι η πρώτη αξιολόγηση που χρειάζεται ο δημόσιος τομέας δεν είναι εκείνη των υπαλλήλων, αλλά των υπηρεσιών του Δημοσίου.
Νομίζω ότι πράγματι αυτό είναι το πρωτεύον. Πριν πούμε ότι θα προσλάβουμε 10.000 αναπληρωτές καθηγητές, πρέπει να δούμε πόσα και ποια σχολεία –και σχολές– χρειάζεται και αντέχει η χώρα, πόσοι και ποιοι καθηγητές πρέπει να υπηρετούν (όχι απλώς να τοποθετηθούν) σε αυτά και στο τέλος, αν οι διδάσκοντες είναι κατάλληλοι και αποδοτικοί στη δουλειά τους, από την οποία δεν απομακρύνονται με αποσπάσεις και μετατάξεις σε άλλες υπηρεσίες ή γραφεία βουλευτών.
Αν ειλικρινά θέλουμε να έχουμε αποτελέσματα, κατά τη γνώμη μου, το «μυστικό» είναι οι αξιολογήσεις να γίνονται –αποκλειστικά ει δυνατόν– με βάση μετρήσιμους αριθμητικά (και συνεπώς αναμφισβήτητους) παράγοντες πληθυσμού, μαθητών/φοιτητών, αποστάσεων, απόδοσης κ.τ.τ. που να τηρούνται απαρεγκλίτως.
Ο διάβολος δεν κρύβεται μόνο στις λεπτομέρειες, κρύβεται κυρίως στις εξαιρέσεις και παρεκκλίσεις. Θυμάμαι κάτι που εδιηγείτο –και είχε γράψει στον «Δικηγόρο» του– ο αείμνηστος Τρύφων Κουταλίδης.
Η Ολυμπιακή είχε μόνιμο ετήσιο πρόβλημα με τους «εποχιακούς». Προσλαμβάνονταν για το καλοκαίρι και, όταν έπρεπε να φύγουν, είχαμε κινητοποιήσεις, απεργίες κ.λπ. για την παραμονή τους. Μία μόνο φορά δεν συνέβη αυτό. Οταν κατά τη λήξη της εποχιακής απασχόλησης απολύθηκαν όλοι ανεξαιρέτως.
Κωστας Γ. Μπονιφατσης