Κύριε διευθυντά
Διαβάζοντας το σχόλιο του κ. Κασιμάτη (25/9) περί της ομιλίας της Γκρέτα Τούνμπεργκ στη Σύνοδο του ΟΗΕ για το κλίμα θα ήθελα να κάνω δύο σχόλια, απευθυνόμενη σε αυτόν.
1) Ως προς το ότι υποκρίνεται: Ως δρ Κλινικής Ψυχολογίας σας βεβαιώνω ότι, διαγνωστικά και μόνο, ένας άνθρωπος με σύνδρομο Ασπεργκερ δεν είναι ικανός να υποκριθεί σε επίπεδο συναισθημάτων. Είναι μέρος της παθολογίας Ασπεργκερ η «concrete» συναισθηματική έκφραση, η αδυναμία να «ντύσει» κανείς τον τρόπο έκφρασής του με βάση τις ανάγκες της στιγμής.
2) Δεν έχει, όμως, σημασία ποια είναι η γνώμη σας γι’ αυτό το παιδί που ανέλαβε να βγάλει το φίδι από την τρύπα, να αυξήσει το επίπεδο ενημέρωσης δηλαδή, με τρόπο που κανένας ενήλικας δεν κατάφερε μέχρι τώρα στο θέμα της κλιματικής κρίσης.
Με απασχολεί το ότι σας κάνει εντύπωση πως κάποιος (ένα παιδι, όχι ένας ψημένος πολιτικός) μπορεί να κλαίει μιλώντας γι’ αυτό το ζήτημα μπροστά στους ισχυρούς του κόσμου.
Φοβάμαι μήπως η αδυναμία σας να ταυτιστείτε δείχνει απλά ότι δεν έχετε ακόμη πειστεί για το πόσο απειλητική είναι η κλιματική κρίση για το μέλλον των παιδιών μας.
Οτι ίσως δεν έχετε κατανοήσει ξεκάθαρα (κι ας ωρύονται οι επιστήμονες) ότι θα υποφέρουν, ότι ίσως το ερώτημα «δικαιούμαι να κάνω παιδιά ή όχι;»
θα είναι ένα κυριολεκτικό ερώτημα στη ζωή τους και όσον αφορά το οικοσύστημα και την ανθρωπότητα όπως τα γνωρίζουμε. Δεν έχει σημασία, λοιπόν, δεν πρέπει να έχει σημασία, αν εγκρίνουμε την Γκρέτα.
Σημασία έχει να αναλάβουμε την ευθύνη μας στον βαθμό και στην ένταση με την οποία οφείλουμε να το κάνουμε.
Δρ Δαφνη Σταματογιαννη