Κύριε διευθυντά
Ισως θεωρηθεί ως απροσδόκητη υπέρ του κ. Γιάνη (με ένα «νυ» ή «νι») Βαρουφάκη συνηγορία, αλλά όχι: Πρόκειται για συνηγορία υπέρ της πολιτικής και των πολιτικών ανδρών (και γυναικών) γενικώς, επειδή είναι πολύ της μόδας να στήνονται στον τοίχο μιας γενικευμένης καταφοράς, ενώ το σωστό είναι να κρίνονται μετά διακρίσεως:
Στις πάντοτε συντεταγμένες με σιδηρά λογική συνοχή «Μάσκες» του κ. Μ. Τσιτσίνη του Σαββάτου 28/9/2019 υπό τον τίτλο «Τιμοκατάλογος», όπου τίθεται υπό το ψυχρό φως εξαρθρωτικής για κάθε αμφιβολία λογικής αναλύσεως η περίπτωση του «Πόθεν έσχες» τού επί ένα καταστροφικό εξάμηνο «Σιαμαίου» συνοδοιπόρου του κ. Τσίπρα υπουργού Οικονομικών, συνάγονται τα ακόλουθα: «Το γεγονός ότι ο πρώην υπουργός δημιούργησε και τόκισε ένα κεφάλαιο προσωπικής διασημότητας διά της πολιτείας του, προέκυπτε από τις εντυπώσεις. Τώρα, η “εξαργύρωση” της φήμης δεν χρειάζεται πια τα εισαγωγικά, έχει τιμή. Και αυτή η τιμολόγηση δεν συνιστά προσωπικό δεδομένο, αλλά τεκμήριο για την πολιτική του αξιολόγηση».
Το συμπέρασμα αυτό θέτει ως προϋπόθεση τη σκόπιμη «διά της πολιτείας» επιδίωξη της διασημότητας για την εξαργύρωσή της στο πεδίο της ωφέλειας (και της οικονομικής). Η ένστασή μου, όμως, είναι ότι η πολιτική μπορεί να έχει δικά της (και υπερκείμενα: τα ιδανικά) κίνητρα, επειδή αλλιώς θα έπρεπε να αποσκορακισθεί παντελώς από τον συλλογικό – κοινωνικό βίο. Υπήρξαν και υπάρχουν πολιτικοί που δεν παράγουν πολιτική για να γίνουν διάσημοι (και να κερδοφορήσουν), αλλά γίνονται διάσημοι γιατί παράγουν πολιτική και μάλιστα υπέρ του κοινού συμφέροντος. Αν αυτό συνεπάγεται και συγγραφική – εισοδηματική επιτυχία, μπορεί να είναι απλή συνέχεια και συνέπεια της εξακολουθητικώς ασκούμενης πολιτικής τους. (Π.χ.: Η μετάφραση του Θουκυδίδη από τον Ελευθέριο Βενιζέλο υπήρξε ένα από τα πιο «ευπώλητα» βιβλία στη νεοελληνική ιστορία των εκδόσεων.)
Γερασιμος Μιχαηλ Δωσσας, Θεσσαλονίκη