Κύριε διευθυντά
Στην εποχή μας παρατηρούμε –θλιβερή επανάληψη– τo προφίλ των δικτατόρων, με κοινά χαρακτηριστικά μεταξύ άλλων τη μεγαλομανία, τον υπερεθνικισμό, την καταπίεση των λαών, τον ρατσισμό και το όπλο της μπλόφας, όταν οι δημοκρατίες διστάζουν να αντιδράσουν είτε από αφέλεια είτε –κυρίως– από οικονομικά συμφέροντα.
Με αυτή τη λογική, ο Χίτλερ στο πρώτο στάδιο μπλοφάροντας πέτυχε τις πρώτες κατακτήσεις και ίσως θα συνέχιζε εάν μια μειονότης δεν κατάφερνε να μεταπείσει τις κυβερνήσεις της Δύσης να βάλουν ένα τέλος στις βλέψεις της Γερμανίας.
Ο πρόεδρος της Τουρκίας ακολουθεί κατά γράμμα την ίδια μέθοδο και θα πετύχει τα ιμπεριαλιστικά σχέδιά του εφόσον συνεχίζεται η αλλοπρόσαλλη πολιτική των ΗΠΑ και η ρητορική της Ευρώπης, όταν η παραβίαση των διεθνών κανόνων αντιμετωπίζεται με ευχολόγια.
Το συγκεκριμένο ερώτημα που τίθεται είναι: Τι έχει σήμερα ο Ερντογάν να φοβηθεί, όταν οι Αμερικανοί πρόδωσαν τους Κούρδους για να του παραδώσουν τη Συρία; Οταν απειλεί γεωτρήσεις στην κυπριακή ΑΟΖ και οι κυβερνήσεις που έχουν συμβατικά καθορισμένα συμφέροντα εξόρυξης σιωπούν;
Ορθώς η ελληνική διπλωματία εξαντλεί όλες τις δυνατότητες στα διάφορα μέτωπα που αντιμετωπίζει, όπως το μεταναστευτικό και κυρίως το Κυπριακό, συνειδητοποιώντας τον κίνδυνο από τις μελλοντικές, πιθανές, απρόβλεπτες εξάρσεις του Τούρκου προέδρου.
Δεν είναι κυνισμός, παρακολουθώντας τις πρόσφατες δηλώσεις του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών εφησυχασμού της Ελλάδος, να θυμίσουμε ότι η Τουρκία δεν ξεχνά τη «βοήθεια» των συμμάχων μας το 1922 και την προδοσία της «εγγυήτριας» Μεγάλης Βρετανίας, που συνέβαλε αποφασιστικά στον «Αττίλα», μην τολμώντας να αντισταθεί στις αμερικανικές απαιτήσεις.
Εάν επιτρέπεται μια τελευταία παρατήρηση, κερδισμένη από αυτή τη σύγχυση θα είναι και πάλι η ρωσική διπλωματία, αφήνοντας τους Τούρκους να βγάλουν τα κάστανα από τη φωτιά.
Γ. Μελισσινος