Κύριε διευθυντά
Η επαγγελματική αξιολόγηση αναγνωρίζεται ως μία από τις θεμελιωδέστερες λειτουργίες του μάνατζμεντ. Από αυτές που πρωτίστως υπάρχουν επ’ ωφελεία των εργαζομένων. Και που οι τελευταίοι θα έπρεπε να αποζητούν, να απολαμβάνουν και να εύχονται να γίνεται όλο και συχνότερα. Μια μοναδική ευκαιρία για σχολιασμό, κριτική και κυρίως ενθάρρυνση για διόρθωση και βελτίωση της επαγγελματικής τους εξέλιξης.
Πώς γίνεται, λοιπόν, και σε κάθε ευκαιρία που η αξιολόγηση επανέρχεται για διαβούλευση, όπως τρεχόντως από το υπουργείο Παιδείας, τα φοβικά σύνδρομα από την πλευρά των εκπροσώπων των εργαζομένων να είναι πάντοτε παρόντα και τόσο ισχυρά; Τόσο ισχυρά που, στα όρια της αλλοτρίωσης, έχουν οδηγήσει μεγάλες μάζες εργαζομένων ακόμα και στο να μη θέλουν να κρίνονται αξιοκρατικά;
Προφανώς, πρόκειται για κάτι βαθύτερο από την τυπική, κλασική αντίσταση κατά της αλλαγής. Πώς αλλιώς να εξηγηθεί αυτή η έλξη τους προς τη θαλπωρή της αλήστου μνήμης, οιονεί, επετηρίδας; Εκεί όπου εντοπίζεται ένας αποκρουστικός μέσος όρος: αυτός του «χαμηλότερου κοινού παρονομαστή;».
Οταν άλλοι αξιολογούνται και κρίνονται στα όρια της απόλυσης, μια τέτοια θεσμοθετημένη «satisfactory underperformance» (έτσι έχει ευρηματικότατα ονομάσει την κατάσταση που περιγράφουμε ο Ινδός διανοητής Hoshal Sumantra) δεν απέχει και πολύ από το να χαρακτηριστεί ως μια κατάφωρα ανήθικη συνέργεια βιοπορισμού.
Και, μιλώντας ειδικότερα για τους εκπαιδευτικούς της ΟΛΜΕ, τίθεται το ερώτημα: Εν ονόματι ποιων αρχών και πεποιθήσεων, υπέρ των οποίων κόπτονται, οι ίδιοι αποκρούουν την αξιολόγηση, στην οποία όμως υπόκειται, αδιαμαρτύρητα, η πληθώρα των συναδέλφων τους της ιδιωτικής εκπαίδευσης;
Την ίδια δουλειά δεν κάνουν; Γιατί αυτή η διαφοροποίηση;
Γιωργος Ι. Κωστουλας, Βούλα