Κύριε διευθυντά
Ο αριθμός 5.000 ασυνόδευτα παιδάκια· προσφυγάκια που κινδυνεύουν από το κρύο, τις ιώσεις, από βία, από βαρεμάρα και από κάτι χειρότερο.
Ο αριθμός κινδυνεύει να γλιστρήσει στο πίσω μέρος του μυαλού μας και από κει να πέσει στη σκοτεινή άβυσσο, όπου βρίσκονται όλα αυτά που δεν αντέχονται στο φως της μέρας. Παλιός συνηθισμένος μηχανισμός για να τα βγάλουμε πέρα, με μεγάλα αβάσταχτα θέματα.
Ομως, αυτά τα 5.000 ανώνυμα είναι το καθένα το πολύτιμο πολυαγαπημένο παιδάκι ενός άντρα και μιας γυναίκας σαν και εμάς, που το θεωρούν μοναδικό και θα έκαναν τα πάντα γι’ αυτό σαν και εμάς. Και έτσι αρχίζουν τα 5.000 να ξεχωρίζουν ένα ένα.
Και τολμάω να ανασύρω από την άβυσσο που είπαμε, το παιδάκι έξω από τη Μόρια που μου χάρισε ένα από τα τρία στίκερ του, το μοναδικό του παιχνίδι στην αυλή, που κλωτσούσε πέτρες για να περάσει η μέρα. Και το παιδάκι που έπαιζε μέσα σε ένα άδειο κουτί όπως έπαιζαν και τα δικά μου, μόνο που πέρασε ένα φορτηγάκι και το σκότωσε.
Και το μωρό που πέθανε από αφυδάτωση στη Μόρια ποιος ξέρει γιατί. Από έλλειψη πληροφόρησης; Από έλλειψη καθαρού νερού; Από έλλειψη γάλακτος της εξοντωμένης έντρομης μαμάς του; Από έλλειψη μαμάς; Και το άλλο μωρό που το δάγκωσε αρουραίος στη Σάμο; Και σκέφτομαι το πιο μεγάλο παιδί, που άλλαξε τη φωτογραφία του και έβαλε μια κατάμαυρη βούλα για τον θάνατο του δεκάχρονου αδελφού του που μόλις πέθανε. Το τρίτο από τα επτά αδέλφια του που έχουν πεθάνει.
Σκεφτείτε 5.000 τέτοιες αληθινές ιστορίες κάποιων αγνώστων γονιών, μοναδικά μωρά, παιδάκια και παιδιά. Και ξεχάστε τον τρομακτικό μεγάλο αριθμό, που δεν λέει τίποτα, και σκεφθείτε ένα παιδάκι σαν το δικό σας ή το δικό μου να υποφέρει έτσι και που μόνο από σύμπτωση δεν είναι το δικό μας.
Κάπως πρέπει να ξυπνήσουμε από τον δικαιολογημένο ίσως λήθαργο ότι το πρόβλημα είναι τόσο μεγάλο και τα παιδιά τόσο πολλά, που δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Μα είμαστε κι εμείς μεγάλοι και πολλοί… που μπορούμε όλοι μαζί να κάνουμε πολλά. Και όταν σκέφτομαι αυτό το 5.000, δεν μοιάζουν και τόσο πολλά.
Kαι τολμώ να θυμάμαι τα μεγάλα καστανά μάτια του μικρού ξένου παιδιού που μου χάρισε το στίκερ, μάτια παρόμοια με του δικού μου γιου ή του δικού σας.
Ανθη Δοξιαδη