Κύριε διευθυντά
Στην επιστολή του κυρίου Δημητρίου Δημηνά «Ποιος μπορεί να κάνει παζάρια με τον χρόνο;» (4/1) όπου εξαιρετικά περιγράφεται η αξία και η ορθή εκμετάλλευση του χρόνου, θα ήθελα να συμπληρώσω με αναφορά στον Φίοντορ Ντοστογιέφσκι όπως μας τη δίνει στο έργο του «Ο Ηλίθιος».
Είναι η στιγμή όπου ο πρίγκιπας Μίνσκι αφηγείται την ιστορία ενός φίλου του που πρόκειται να εκτελεστεί (μάλλον πρόκειται για αυτοβιογραφικό περιστατικό του ιδίου του Ντοστογιέφσκι, ο οποίος είχε καταδικαστεί σε θάνατο και την τελευταία στιγμή παίρνει χάρη από τον αυτοκράτορα).
«…Δεν του έμεναν καλά καλά ούτε πέντε λεπτά να ζήσει, τα πέντε αυτά λεπτά του φάνηκαν ατελείωτα και νόμιζε πως μέσα στα πέντε λεπτά είχε να ζήσει πολλές ζωές που δεν είχε τον καιρό να σκεφτεί στην τελευταία στιγμή τόσο που χώρισε τα πέντε αυτά λεπτά, δυο για να αποχαιρετήσει τους συντρόφους του, άλλα δύο λεπτά για να αυτοσυγκεντρωθεί για τελευταία φορά, και το τελευταίο λεπτό για να ρίξει τριγύρω του ένα τελευταίο βλέμμα…
Αν μπορούσε να ξαναγυρίσει στη ζωή! Τι αιωνιότητα τότε. Θα ήταν όλα δικά του! Το κάθε λεπτό θα το έκανε ολόκληρο αιώνα. Δεν θα έχανε ούτε μια στιγμή της ζωής του, θα κρατούσε λογαριασμό για το κάθε λεπτό της ώρας για να μην το σπαταλάει τσάμπα…
Δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή που να μπορούμε να την αποτιμήσουμε με χρήματα, και πως πέντε λεπτά της ώρας αξίζουν πολύ περισσότερο από έναν ολόκληρο θησαυρό…».
Ι.Κ. Γεωργιου, Καρδιολόγος