Κύριε διευθυντά
Διαβάζοντας «Το κόκκινο και το Μαύρο» του Κώστα Ιορδανίδη στις 2 Φεβρουαρίου, με αφορμή τα θέματα του ποδοσφαίρου, είδαμε και μία ιστορική ανακρίβεια.
Αναφέρεται στην περίοδο του εθνικού διχασμού, που ταλαιπώρησε τότε τη χώρα επί μακρόν. Μιλά για έγκλημα του Βενιζέλου, αθωώνοντας της φιλογερμανικές εμμονές του βασιλιά Κωνσταντίνου που προωθούσε την ουδετερότητα. Επί λέξει: «Το πρώτον μείζον πολιτικό έγκλημα διεπράχθη από τον Ελευθέριο Βενιζέλο, όταν στις 6 Οκτωβρίου 1916, εγκατέστησε στη Θεσσαλονίκη επαναστατική κυβέρνηση του…». Αγνοεί ή αποκρύπτει ο αρθρογράφος βασιλικά ατοπήματα;
Προφανώς ο κ. Ιορδανίδης δεν ανέτρεξε στο εκπληκτικά πλήρες έργο που η «Καθημερινή» στέλνει στους αναγνώστες της για τέσσερις συνεχόμενες Κυριακές «Ελευθέριος Βενιζέλος, ο άνθρωπος, ο ηγέτης».
Φυλλομετρώντας τον δεύτερο τόμο, βλέπουμε τι είχε προηγηθεί του εθνικού διχασμού. Στις 31 Μαΐου 1915, ο λαός έδωσε σαφή πλειοψηφία 186 εδρών στο Κόμμα των Φιλελευθέρων (σελ. 240). Ο μυστικοσύμβουλος του βασιλιά, ο μετέπειτα δικτάτορας «Μεταξάς, όμως, του άλλαξε γνώμη (του βασιλιά). Τον έπεισε να μη δεχθεί τον Βενιζέλο και να προκηρύξει αμέσως εκλογές» (σελ. 241).
Στη σελ. 242 βρίσκουμε την απόφαση του βασιλιά «Ο υπασπιστής του βασιλιά Λεβίδης, έλεγε δεξιά κι αριστερά, μεταξύ άλλων και σε εμένα, πως η Αυτού Μεγαλειότης είχε δηλώσει: – Αφού ο κ. Βενιζέλος επιμένει να δεχθή και δεύτερη κλωτσιά θα του τη δώσω»!
Αλλάζοντας χρόνο στα 1916, μετά τόσα πυκνά γεγονότα σημειώνουμε ότι ο βασιλιάς «συνέχισε να είναι αναποφάσιστος μέχρι τη στιγμή που έγινε γνωστή η παράδοση της Καβάλας στον βουλγαρικό στρατό, στις 30 Αυγούστου, με την ανοχή της ανακτορικής κυβέρνησης και του Επιτελείου» (σελ. 282).
Πιο κάτω ο Κουντουριώτης στάθηκε πλάι του (στον Βενιζέλο). Αηδιασμένος από τον απροκάλυπτο φιλογερμανισμό των ανακτόρων, υπέβαλε την παραίτησή του από τη θέση του γενικού υπασπιστή του βασιλιά (σελ. 282).
Διαβάζοντας τα λίγα που παραθέσαμε για τα προηγηθέντα της ανακήρυξης της προσωρινής κυβέρνησης του Βενιζέλου στη Θεσσαλονίκη στις 6 Οκτωβρίου 1916, κατανοούμε πώς αναγκάστηκε ο εθνάρχης να ακολουθήσει αυτή την πορεία. Εκ του αποτελέσματος και τασσόμενος με την πλευρά των νικητών, παρά τη φιλογερμανική τακτική του Κωνσταντίνου, κατάφερε να οδηγήσει την Ελλάδα στη λεωφόρο της δόξας.
Αδυνατούμε να φανταστούμε τι θα ήταν η τότε Ελλάς, αν ακολουθούσε τα άφρονα σχέδια του βασιλιά.
Επομένως, ο χαρακτηρισμός της ανακήρυξης της τότε κυβέρνησης ως εγκλήματος από τον κ. Ιορδανίδη προφανώς είναι αστήρικτος και δεν εδράζεται σε καμία λογική ιστορική ερμηνεία.
Η «Καθημερινή», βέβαια, φιλοξενεί όλες τις απόψεις και αυτό την κάνει να ξεχωρίζει.
Δημητρης Γεωργαντας, Χειρουργός, Μαρούσι