Κύριε διευθυντά
Είναι, νομίζω, πασιφανές πλέον ότι το άλυτον και χρονίζον –όσον αφορά άμεσες πρακτικές λύσεις– μεταναστευτικό πρόβλημα εξερράγη με απρόβλεπτες, επικίνδυνες για όλους συνέπειες «εσωτερικής καύσεως». Η τακτική των συζητήσεων για προηγηθέντες χειρισμούς και αντίστοιχες ευθύνες, τον (υπαρκτό) ευρωπαϊκό χαρακτήρα του προβλήματος, την έλλειψη σχετικής αποτελεσματικής συμπαραστάσεως κ.λπ. δεν έχουν αντίκτυπο στους κατοίκους της Λέσβου, της Σάμου, της Χίου κ.λπ., οι οποίοι εκπέμπουν τώρα το SOS. Χρειάζεται ενεστώσα και συνδυαστική «επιχώρια» αντιμετώπιση του προβλήματος στα νησιά και στην ενδοχώρα, όπως αντιλαμβανόμαστε όλοι, αλλά διστάζουμε προ του «πικρού ποτηρίου».
«Ερασιτεχνικές» –ελλείψει πειστικών και ρεαλιστικών «επαγγελματικών»– ενέργειες ίσως θα ήταν οι εξής, η μια πιο δυσάρεστη από την άλλη:
α) Οι «ερχόμενοι» είναι ίσως συμπαθείς και αξιολύπητοι, αλλά είναι αντικειμενικά και υποχρεωτικά ανεπιθύμητοι. Συνεπώς, δεν τους υποδεχόμαστε ως ταξιδιώτες, τα νησιά και η χώρα δεν τους αντέχουν. Οι ανθρωπιστικές συνειδησιακές αντιρρήσεις ας ξεκινήσουν από την απάνθρωπη διαβίωση στα υπάρχοντα κέντρα υποδοχής, πριν προχωρήσουν στα όρια των χωρικών μας υδάτων ή και τις απέναντι ακτές.
β) Η διάσωσις (ηθελημένα συνήθως) κινδυνευόντων ναυαγών περιορίζεται αυστηρώς στη «λύτρωση από κινδύνου ζωής» (άρθρο 288 Ποιν. Κώδ.) με την ασφαλή μεταγωγή τους σε ξηρά επιλογής του διασώστη. Ακατοίκητες νησίδες, με εξασφάλιση των μέσων στοιχειώδους επιβίωσης, δεν εξαιρούνται.
Το μη χείρον (Μόρια) βέλτιστον.
γ) Αμεση αναγγελία μεταφοράς του υπερπληθυσμού των νήσων σε όλα τα ανενεργά στρατόπεδα της ενδοχώρας, με μετρήσιμες –και εφαρμοζόμενες απαρεγκλίτως– αναλογίες, π.χ., πληθυσμού της περιοχής. Αν εφαρμόζονται ανεξαιρέτως αναμφισβήτητοι αριθμοί, τοπικές αντιρρήσεις δεν πρέπει να υπάρχουν. Η λύση αποφεύγει άσκοπες καθυστερήσεις και δαπάνες. Τα στρατόπεδα ανήκουν στο Δημόσιο, που πρέπει να τα χρησιμοποιεί για την ικανοποίηση ασφυκτικά πιεστικών αναγκών του.
δ) Εσχατον, αλλά όχι ελάχιστον: άμεσος, ενδελεχής και αντικειμενικός έλεγχος της διαχείρισης των κονδυλίων που εισπράθηκαν από την Ε.Ε. για το πρόβλημα αυτό.
Αν συμφωνείτε με (κάποια από) τις προτεινόμενες λύσεις, μπορείτε –ίσως– να τις προβάλετε στους αναγνώστες της «Κ», πέραν των τυχόν αναγνωστών της παρούσας επιστολής.
Κωστας Γ. Μπονιφατσης