Κύριε διευθυντά
Με αφορμή την έρευνα της εφημερίδας σας για τη συντήρηση των κτιρίων γύρω από την Ομόνοια, καταγράφω κι εγώ τις σκέψεις μου για την πλατεία Ομονοίας όπως έχει διαμορφωθεί σήμερα.
Ο ορισμός που δίνει το λεξικό Γ. Μπαμπινιώτη για την πλατεία είναι: «Ο ανοιχτός χώρος που σχηματίζεται στο σημείο όπου τέμνονται δύο ή περισσότεροι δρόμοι, ειδικά διαμορφωμένοι, ώστε να μπορεί ο κόσμος να κάθεται, να κάνει περίπατο κ.λπ.».
Στην περίπτωση της Ομόνοιας συναντώνται οκτώ δρόμοι. Αρα, είναι ένας κόμβος όπως έχει σχεδιαστεί από τους πρώτους πολεοδόμους της Αθήνας, ως πλατεία, όπου πράγματι σε σύγκριση με τις άλλες πλατείες θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε την καρδιά της Αθήνας.
Αυτή λοιπόν η πλατεία με την τελευταία ανάπλασή της, με τη δικαιολογία να την κάνουμε πολυπολιτισμική, καταργήθηκε ουσιαστικά και έγινε ένα φαρδύ πεζοδρόμιο. Οχι μόνο έχασε τη φυσιογνωμία της, αλλά ταυτόχρονα δυσκόλεψε την κανονική ροή των οχημάτων προς τις διάφορες κατευθύνσεις. Ετσι, όταν θέλει να πάει κάποιος από την Πειραιώς στην 3ης Σεπτεμβρίου πρέπει να περάσει από τα Χαυτεία, να πάρει την Πανεπιστημίου για να ξαναβρεθεί στην Ομόνοια ή όταν κατεβαίνει από την Πανεπιστημίου εάν θέλει να πάει στην οδό Αθηνάς υποχρεωτικά περνάει στην Αγίου Κωνσταντίνου για να ξανάρθει από την Πειραιώς στην Ομόνοια. Αυτά είναι σοβαρός κυκλοφοριακός σχεδιασμός!
Ενα άλλο πρόβλημα δημιουργείται όταν ένας πεζός που έρχεται από την 3ης Σεπτεμβρίου στην Ομόνοια, συναντά ξαφνικά μπροστά του έναν τοίχο από μαύρο γρανίτη –«γραμμή Μαζινό» θα την έλεγα– που όχι μόνο δεν τον αφήνει να πλησιάσει την πλατεία, αλλά καλύπτει και τη θέα προς την Ακρόπολη.
Τέλος, αναρωτιέμαι πώς είναι δυνατόν να συντηρούμε τον περιβάλλοντα χώρο (νεοκλασικά κτίρια), που είναι το ένα μέρος της ιστορικής πλατείας όπως τη γνωρίσαμε από τις καρτ ποστάλ του 1900, και το άλλο που είναι η ίδια η πλατεία, να την καταργούμε.
Μήπως, τελικά, θα ήταν προτιμότερο αυτή η ιστορική πλατεία της Αθήνας να γίνει προστατευόμενη όπως τα νεοκλασικά κτίρια, για να γλιτώσει από τις συνεχείς αναπλάσεις ορισμένων «νεωτεριστών» που πειραματίζονται επάνω της τα τελευταία σαράντα χρόνια;
Τακης Κατσουλιδης, Ζωγράφος-χαράκτης