Κύριε διευθυντά
Με αφορμή μερικά πρόσφατα περιστατικά μαθητικής βίας καθώς και ισάριθμες αναφορές σε διαμαρτυρίες γονέων για επιβολή υπερβολικών ποινών εκ μέρους των δασκάλων στα παιδιά-μαθητές τους, που διαβάσαμε στις εφημερίδες ή είδαμε στην τηλεόραση, επιθυμώ να αναφερθώ σε μια παρόμοια προσωπική μου εμπειρία. Την άνοιξη του 1942, ο δάσκαλός μας (Δημήτριος Καράσης) είχε μεταφέρει το σχολείο έξω από το ορεινό χωριό μας (το Μαλακάσι Καλαμπάκας) στην ύπαιθρο, γιατί ακόμη φοβόταν τους βομβαρδισμούς από τα ιταλικά αεροπλάνα. Κάθε πρωί πηγαίναμε για μάθημα στο εξωκκλήσι της Αγίας Τριάδος.
Εκεί, κάτω από τις βελανιδιές, στήναμε τον πίνακα και μπροστά του αραδιάζαμε τα ατομικά μας καθίσματα, τα σκαμνάκια. Για να γράφουμε, στηρίζαμε την πλάκα και τα τετράδια στα γόνατα. Ημουν τότε στη Β΄ τάξη του Δημοτικού. Οταν σχολάγαμε, κλειδώναμε τον πίνακα και τα καθίσματα στην εκκλησία. Δεν ήμασταν πολλοί οι μαθητές εκείνη τη χρονιά, γιατί οι συνθήκες που επικρατούσαν είχαν καταντήσει τη φοίτηση καθαρά εθελοντική. Από αυτά τα υπαίθρια μαθήματα διατηρώ στη μνήμη μου ένα εντελώς προσωπικό στιγμιότυπο του είδους της τιμωρίας που επέβαλε ο δάσκαλος στον μαθητή, αλλά και της απόλυτης εμπιστοσύνης που είχαν οι γονείς στον δάσκαλο. Ενα από τα μαθήματα του αναγνωστικού της Β΄ Δημοτικού είχε ως επικεφαλίδα τη λέξη «Παραμάνα». Εγώ τη μόνη παραμάνα που γνώριζα ήταν ένα είδος καρφίτσας που έβλεπα συχνά στα ρούχα της μάνας μου. Ο δάσκαλος, όμως, μας μιλούσε για μια μητέρα που βύζαινε όχι μόνο το δικό της παιδί, αλλά και ένα άλλο, ορφανό. Φαίνεται ότι επέμενα στην άποψή μου ότι μία λέξη δεν μπορούσε να σημαίνει δύο τόσο διαφορετικά πράγματα, σε σημείο που η υπομονή του δασκάλου εξαντλήθηκε. Για να μπορέσει να συνεχίσει το μάθημα με τιμώρησε. Μου επέβαλε να σταθώ όρθιος, αλλά στο ένα πόδι, λίγο πιο πέρα. Δεν θυμάμαι πόση διάρκεια είχε η τιμωρία μου. Για κακή μου τύχη, εκείνη την ώρα περνούσε έφιππος ο πατέρας μου από τον διπλανό δρόμο. Τον είδε ο δάσκαλος και του φώναξε:
– Θανάση, δες πώς έχω τον γιo σου, στο ένα πόδι.
Και η απάντηση του πατέρα μου:
– Κράτησέ τον έτσι ώς το βράδυ!
Τόσο η τότε τιμωρία μου από τον δάσκαλο όσο και η τότε συνηγορία του πατέρα μου σε αυτή, στην «πολιτισμένη» εποχή μας θεωρούνται τουλάχιστον αυστηρές.
Γεωργιος Τολης, Καρδιοχειρουργός