Κύριε διευθυντά
Τις τελευταίες εβδομάδες η «Καθημερινή» φιλοξένησε επιστολές τακτικών αναγνωστών οι οποίοι συνιστούν χαλιναγώγηση συντακτών της, ιδία των γελοιογράφων, οι οποίοι διακωμωδούν τα θεία με τα άρθρα ή τα σκίτσα τους. Η επιστολή της κ. Χατζηγεωργίου (27/3/2020) με έκανε να προβληματιστώ με το θέμα, γιατί με εντυπωσίασε το άψογο ύφος της και το γεγονός ότι, παρά το νεαρό της ηλικίας (είναι φοιτήτρια του Μαθηματικού), δεν μένει αδιάφορη με τα τεκταινόμενα γύρω της. Αυτό και μόνο είναι αξιοσημείωτο.
Ο προβληματισμός μου κατέληξε σε μερικά συμπεράσματα τα οποία συνοψίζω εδώ. Κατ’ αρχάς ο ρόλος του γελοιογράφου είναι να αντιμετωπίζει τη ζωή και τα τεκταινόμενα με χιούμορ, κάτι που χρειαζόμαστε καθημερινά μαζί με την πίστη μας στον Θεό, για όσους πιστεύουν.
Αντίθετα από ό,τι συμβαίνει με ένα κείμενο γραπτό, ο αναγνώστης γνωρίζει ότι ένα σκίτσο δεν αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα, δεν μπορεί να θεωρηθεί κακόβουλη ψευδής είδηση (fake news).
Μια άποψη που πρεσβεύω και εγώ μαζί με πολλούς άλλους συμπολίτες μου είναι ότι ο σεβασμός προς τον Θεό δεν εκφράζεται με τους τύπους, αλλά με τα έργα: Φροντίζω καθημερινά να μην κρατώ κακία περισσότερο από 30 δευτερόλεπτα; Κάνω την υπέρβαση να δουλέψω ως εθελοντής είτε στο φιλανθρωπικό έργο της Εκκλησίας είτε σε πολλές άλλες οργανώσεις; Αυτά βλέπει ο Πανάγαθος και Πολυεύσπλαχνος Θεός και από αυτά κρίνει.
Στο φύλλο της 28/3/2020 ο γνωστός και καταξιωμένος κ. Δημήτρης Βανδώρος διερωτάται αναφερόμενος στη δολοφονία των συνεργατών του Charlie Hebdo κατά πόσον οι γελοιογράφοι της «Καθημερινής» θα έφτιαχναν τα επίμαχα σκίτσα αν γνώριζαν ότι οι Ελληνες χριστιανοί σκέπτονταν και δρούσαν όπως οι ισλαμιστές. Δόξα τω Θεώ διανύομε μεν το 1398 έτος Εγίρας των μουσουλμάνων και όχι το 1398 από της γεννήσεως του Χριστού, διότι τότε οι τρεις γελοιογράφοι της «Καθημερινής» θα καίγονταν στην πυρά με τις ευλογίες ή καθ’ υπόδειξιν της Εκκλησίας.
Για τα καθ’ ημάς να πούμε ότι ο Θεόφιλος Καΐρης πέθανε στη φυλακή το 1853 και ετάφη χωρίς νεκρώσιμη ακολουθία, ασβεστωμένος για να μη μολύνει το έδαφος της Σύρου.
Εκτός από τα ιερά και όσια της Εκκλησίας υπάρχουν παρόμοια απαραβίαστα για πολλούς Ελληνες και κανένας δεν θα μπορούσε να τους κατηγορήσει γι’ αυτό. Στις 2/2/2020 ο συνεργάτης της «Καθημερινής» κ. Ιορδανίδης σε αποστροφή άρθρου του («Το κόκκινο και το μαύρο») για τις διενέξεις ελληνικού Βορρά – Νότου έθιξε ευαίσθητες χορδές αναγνωστών σχετικά με τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Η απάντηση τριών αναγνωστών –Γεωργαντάς (6/2/2020), Τσικούρης (22/2/2020) και της ταπεινότητάς μου (8/2/2020)– ήταν καταιγιστική και προπαντός τεκμηριωμένη. Κανένας μας όμως δεν ζήτησε να περιορίσει η διεύθυνση της «Καθημερινής» τον κ. Ιορδανίδη.
Μακάρι να γράφει όσα κατά την άποψή του καλόπιστα γράφει, αρκεί και η εφημερίδα μας να μας δίνει, όπως πάγια κάνει, τη δυνατότητα να τον αντιμετωπίζομε.
Δρ Δημητριος Γ. Καστρινακης