Κύριε διευθυντά
Σε λίγες ώρες ξημερώνει μια επέτειος. Εκτη Απριλίου 1941. Εκτη Απριλίου 2020. Εβδομήντα εννέα χρόνια. Το μήκος μιας ζωής «πλήρους ημερών». Ζωής η οποία ήδη κατατάσσεται στην κατηγορία των «ευπαθών ομάδων» και χρειάζεται τις εκκλήσεις για την προστασία τους. Ισως για να αγγίζουν την ευαισθησία όσων δεν ασπάζονται την περί «αγέλης» θεωρία των (παρ)ερμηνευτών του κοινωνικού δαρβινισμού. Ομως και μέσα στον εφιαλτικό ζόφο της πανδημίας η αναπόληση για τους επιζώντες και η ιστορική μνήμη για τους νεότερους ας μην παραλείψουν να αποθέσουν ένα λουλούδι στον νοερό βωμό της θυσίας των σεμνών υπερασπιστών της πατρίδας και της τιμής της στα οχυρά της Γραμμής Μεταξά. Κι αναρωτιέμαι:
Υπάρχει, σώζεται άραγε ακόμη η αίσθηση του ιστορικού περιβάλλοντος της 6ης Απριλίου 1941; Θυμάται κανένας ότι η Αμερική δεν είχε μπει ακόμη στον πόλεμο, ότι το Σύμφωνο Μολότοφ – Ρίμπεντροπ (Στάλιν και Χίτλερ) ήταν σε πλήρη ισχύ, ότι η Γαλλία είχε καταρρεύσει, ότι η Αγγλία ήταν μονάχη και αιμόφυρτη, ότι η Τουρκία είχε μήνα του μέλιτος με τον Φον Πάπεν, ότι η στρατιά του Φον Λιστ είχε κατοικοεδρεύσει στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα, ότι οι στρατιές του Μπενίτο, έστω και ηττημένες, κρατούσαν τις νικήτριες ελληνικές μεραρχίες στο μέτωπο της Βορείου Ηπείρου, έτσι που να μην μπορούν να καλύψουν τα βόρεια σύνορα, ότι το Βελιγράδι αδυνατούσε να προσφέρει σιγουριά όχι στα νότια σύνορά του με την Ελλάδα, αλλά ούτε στον εαυτό του, ότι η Ευρώπη κατέκειτο μισοπεθαμένη κάτω από τις ερπύστριες του Χίτλερ, ότι ο κόσμος ολόκληρος ήταν αιχμάλωτος της γερμανικής πολεμικής ισχύος, όμηρος του φόβου του και δοριάλωτος της προπαγάνδας του Γκέμπελς; Υπάρχει άραγε, σώζεται ακόμη η αίσθηση του φυσικού περιβάλλοντος της 6ης Απριλίου 1941;
Θυμάται κανείς ότι ήταν μια άνοιξη-κάλεσμα νιότης και ζωής, ότι η αμυγδαλιές είχαν μεθύσει, ότι οι καταγάλανοι ουρανοί καθρεφτίζονταν στις λίμνες τις αρρυτίδωτες της Μακεδονίας και οι χιονισμένες βουνοκορφές άστραφταν και έλαμπαν και μελετούσαν το είδωλό τους στα πεντακάθαρα νερά τους, ότι ο λαός έψαλλε τα χαιρονύμφια, ότι τότε ανθίζαν τα κλαδιά κι έβγαζε η γης χορτάρι;
Υπάρχει άραγε, σώζεται ακόμη η αίσθηση του ανθρώπινου περιβάλλοντος της 6ης Απριλίου 1941 στην Ελλάδα; Θυμάται κανείς ότι οι Ελληνες ήξεραν «πως οι Μήδοι θα περάσουν», μα ήταν αποφασισμένοι να φυλάξουν Θερμοπύλες στα οχυρά της Γραμμής Μεταξά, να πέσουν εκεί και να υψώσουν ένα νέο σύμβολο παγκόσμιας δόξας; Αυτό το σύμβολο τιμάται –ΑΝ ΤΙΜΑΤΑΙ– κάθε 6η Απριλίου.
Oσο κι αν δεν θυμόμαστε εμείς, κι αν επιμόνως προσπαθούν να το ξεχάσουν οι Aλλοι, κι αν κάποιοι θέλουν να το ξεχάσουμε κι εμείς, στα Οχυρά υποκλίθηκε η ισχύς της Βίας και της Yλης, για μια φορά ακόμη, μπροστά στο αίσθημα τιμής των Ελλήνων.
Γερασιμος Μιχαηλ Δωσσας, Θεσσαλονίκη