Κύριε διευθυντά
Μια και η πανδημία του κορωνοϊού μάς υποχρεώνει να μένουμε στο σπίτι, θα ήθελα να μεταδώσω στους αναγνώστες ένα από τα οφέλη της αναγκαστικής αυτής επιλογής, προπαντός σε άτομα υψηλού κινδύνου, στην κατηγορία της οποίας και ανήκω.
Ακούτε μουσική! Παντός είδους μουσική, αυτήν δηλαδή που σας χρειάζεται, διότι η μουσική, σε αντίθεση με το διάβασμα βιβλίου που απαιτεί φαιά ουσία, ξεκουράζει. Η αφεντιά μου είναι λάτρης της μουσικής. Από τον Ζαμπέτα και τον Βαμβακάρη μέχρι την Ισπανίδα Imperio Argentina, τον Γάλλο Αζναβούρ, τους Αγγλους Μπιτλς, τον Αμερικανό Κόουλ Πόρτερ, τους Γερμανούς 3Β (Μπαχ, Μπετόβεν, Μπραμς), τους Αυστριακούς Μότσαρτ και Μάλερ και τέλος τους Ιταλούς της εποχής μπαρόκ, καθώς και τους συνθέτες της όπερας. Διαλέγετε και παίρνετε!
Τις τελευταίες αυτές μέρες, ευτύχησα να παρακολουθήσω στον υπολογιστή μου (ναι, μην εκπλήττεσθε, να ’ναι καλά τα παιδιά μου που μου τον προσφέρουν) παραστάσεις όπερας από τη Μετροπόλιταν της Νέας Υόρκης, υψηλοτάτου επιπέδου, δωρεάν. Είχα, ως εκ τούτου, την ευκαιρία να επιμορφωθώ επάνω στα σενάρια και τους συνθέτες αυτού του κατ’ εξοχήν ιταλικού είδους μουσικής. Δεν ήξερα, π.χ., ότι ο Βέρντι χρειάσθηκε μόνο 4 εβδομάδες για να συνθέσει την «Τραβιάτα» στη Ρώμη όπου βρισκόταν για την πρεμιέρα της άλλης του όπερας, του «Τροβατόρε». Φαίνεται ότι ο Βέρντι ήταν πράγματι μεγαλοφυΐα. Ενας φίλος μάλιστα, που έτυχε να είχε συνδεθεί φιλικά με τον Δημήτρη Μητρόπουλο, μου έλεγε ότι αυτός, ο Μητρόπουλος δηλαδή, εκτιμούσε τόσο τη μουσική ιδιοφυΐα του Βέρντι, που τον κατέτασσε στη χορεία των μεγάλων της μουσικής.
Ακούτε λοιπόν μουσική όσο μπορείτε πιο συχνά. Είναι ο καλύτερος τρόπος να ξεχάσετε αυτήν τη μάστιγα, που όταν με το καλό περάσει, κάτι χρήσιμο θα έχει αφήσει πίσω της.
Ι. Ιωσηφ, Πόρτο Ράφτη