Κύριε διευθυντά
Πολύ επίκαιρη η προβολή από τις στήλες της «Καθημερινής» (7 Αυγ.) της παρουσίας και του έργου των δύο νοσοκομείων του Πανεπιστημίου Αθηνών («Αρεταίειο» και «Αιγινήτειο»). Ηλικίας 120 ετών τα νοσοκομεία αυτά (κληροδοτήματα δύο καθηγητών της Ιατρικής Σχολής), αποτελούν σήμερα, πέρα από νεοκλασικά «στολίδια», και δύο μάχιμα νοσοκομεία που μαζί και με το τρίτο (επίσης «πανεπιστημιακό») νοσοκομείο της «γειτονιάς», το Νοσοκομείο / Μαιευτήριο «Αλεξάνδρα», συνιστούν κυριολεκτικά μια «τριλογία» που τιμά την ιατρική επί έναν αιώνα και πλέον.
Ομως, δεν πρέπει να παραγνωρίσουμε ότι σήμερα η Ιατρική Σχολή Αθηνών δεν έχει ούτε τις ανάγκες ούτε τη δραστηριότητα της σχολής της (προ του 1900…) εποχής της ιδρύσεως των νοσοκομείων εκείνων. Εχει πάρα πολύ αναπτυχθεί και έχει πολύ μεγάλη δραστηριότητα τόσο στον ακαδημαϊκό τομέα όσο και στον τομέα παροχής ιατρικών υπηρεσιών, και οι ανάγκες της οι σημερινές έχουν εδώ και πολύ καιρό υπερβεί τις φυσικές δυνατότητες εκείνων των νοσοκομείων. Σήμερα, την ένταση και έκταση δραστηριότητας της σχολής, που υπερβαίνει τα όρια της χώρας και έλαβε διεθνή χαρακτήρα, μόνον η υπεράνθρωπη προσπάθεια ολόκληρου του προσωπικού της αλλά και της διοικήσεως του πανεπιστημίου μπορεί να καλύψει. Η διαπίστωση αυτή είναι κοινή συνείδηση και της πολιτείας και όλων των πρυτανικών αρχών εδώ και τουλάχιστον 40 χρόνια. Για τον λόγο αυτό, η ιδέα αναπτύξεως ενός νέου, μεγάλου πανεπιστημιακού νοσοκομείου εδώ και πολύ καιρό απασχολεί και την πολιτεία και το πανεπιστήμιο. Τέτοια μεγάλα νοσοκομεία εκπαιδευτικού χαρακτήρα είναι σήμερα αντικείμενο σχεδιασμού σε όλες πρακτικά τις χώρες του κόσμου. Στην Αθήνα, η ιδέα έχει από καιρό καταλήξει σε συγκεκριμένο ειδικό σχεδιασμό, που δυστυχώς έχει μέχρι σήμερα μείνει στα χαρτιά και στον «θεμέλιο λίθο» (και μάλιστα περισσότερες από μία φορές!). Ομως, οι σταθερά αυξανόμενες ανάγκες για ένα σύγχρονο πανεπιστημιακό νοσοκομειακό κέντρο επιβάλλουν πιεστικά την ενεργοποίηση ενός τέτοιου σχεδίου. Οι δυνατότητες και οι προοπτικές είναι εξαιρετικά ευοίωνες. Ο χώρος που είχε από μακρού επιλεγεί είναι ακόμη ελεύθερος και ακάλυπτος (περιοχή Τρύπιο Λιθάρι – γειτονιά του Νοσοκομείου Σωτηρία). Τα αρχιτεκτονικά σχέδια είναι έτοιμα από καιρό και απλώς απαιτούν τεχνικώς «επικαιροποίηση». Η απαραίτητη συγκοινωνιακή πρόσβαση είναι άριστη (μετρό, Αττική Οδός). Και η γειτνίαση με επιστημονικά κέντρα όπως το Κέντρο Βιολογικών Ερευνών της Ακαδημίας και το Ερευνητικό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας εγγυώνται την απαραίτητη συνεργασία και αλληλοϋποστήριξη. Απομένει μόνον η πολιτεία να ενθαρρύνει αυτή την κίνηση από την οποία θα προκύψει ένα ιατρικό κέντρο που μόνον θετικά πρόσημα θα έχει για την Αθήνα και το πανεπιστήμιό της.
Κ. Κωνσταντοπουλος, Καθηγητής και διευθυντής της Αιματολογικής Κλινικής του ΕΚΠΑ/Λαϊκό Νοσοκομείο Αθηνών