Κύριε διευθυντά
Παρακολουθώντας τις τελευταίες δραματικές εξελίξεις στα ελληνοτουρκικά, βλέπουμε μια Τουρκία με τη νεοαποκτηθείσα αυτοπεποίθησή της να αποστασιοποιείται από τον δυτικό κόσμο και να προσπαθεί να πραγματοποιήσει τα νεο-οθωμανικά οράματά της.
Από την άλλη μία Δύση –ειδικώς η Ευρωπαϊκή Ενωση– τόσο ετερόκλητη, γερασμένη και παρηκμασμένη, με διαφορετικά συμφέροντα των επιμέρους κρατών να μην μπορεί, μέσα από συμβούλια και διαβούλια, να αρθρώσει καν συνεκτικό λόγο απέναντι στην ορμητική επιθετικότητα των μουσουλμάνων εθνικιστών που εισέβαλαν πριν από 5-6 αιώνες στην Ιστορία και έχουν διαπαιδαγωγηθεί να πιστεύουν ότι έχουν ιστορικά δικαιώματα στη «Γαλάζια Πατρίδα», τις πατρίδες της καρδιάς τους (που ήταν άλλων πατρίδες βεβαίως) κ.λπ. Σε μια σύγχρονη εκδοχή του «ήλθαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα», όλοι εμείς πρέπει να εξαερωθούμε.
Αυτή η Δύση αγωνιά μη χάσει την Τουρκία των 83 εκατομμυρίων και μόνος του ο ταλαίπωρος Ελληνισμός, αδυνατισμένος οικονομικώς και στρατιωτικώς από τις εγκληματικές αμέλειες όλων των κυβερνήσεων των τελευταίων 10 ετών, κατήντησε να αντιμετωπίζει αυτή την κατάσταση με τη συμπεριφορά των αρχαίων Μηλίων προς τους Αθηναίους. Λόγω αδυναμίας και πριν βρεθούμε, κατά τον «Νεάντερταλ» Μπαχτσελί, στις κοιλιές των ψαριών, γίναμε η ψυχραιμότερη φυλή της οικουμένης.
Απεμπολήσαμε –μόνοι εμείς παγκοσμίως– το δικαίωμά μας στην επέκταση της αιγιαλίτιδός μας στα 12 ναυτικά μίλια (που θα έλυνε αυτομάτως όλα τα ζητήματα στο Αιγαίο), μας λένε ότι τα νησιά δεν έχουν ΑΟΖ και υφαλοκρηπίδα, ούτε καν η Κύπρος (ίσως και η Βρετανία, η Αυστραλία κ.λπ.), ότι το Καστελλόριζο είναι μακριά από την Ελλάδα (λες και δεν είναι το ίδιο Ελλάδα σε μια νησιωτική χώρα σαν την Ελλάδα).
Από την άλλη, λόγω πάντα αδυναμίας –αλλά παρ’ όλα αυτά 9μηνης στρατιωτικής θητείας– έχουμε εφεύρει ναυτικούς νεολογισμούς όπως τις «επακουμβήσεις» πλοίων.
Ο εσκεμμένος εμβολισμός προ καιρού του λιμενικού περιπολικού από τουρκικό, χαρακτηρίστηκε έτσι.
Μάλλον «επακούμβηση» ήταν και το επεισόδιο στις 12/8 μεταξύ της τουρκικής φρεγάτας «Κεμάλ Ρέις» και της ελληνικής «Λήμνος».
Ο Τούρκος προφανώς έκανε ελιγμό-στροφή εμπρός από την πλώρη του «Λήμνος» για να ανακόψει τον πλου του και όπως συμβαίνει στα πλοία που στρέφουν, η πρύμνη του εξέπεσε κατά τη στροφή και έπεσε επάνω στην πλώρη του «Λήμνος».
Δεν ξεύρω πότε θα συνειδητοποιήσει η Δύση ότι η Τουρκία είναι μια χαμένη, γι’ αυτήν, υπόθεση και θα αποφασίσει να την αντιμετωπίσει με κανονικούς τουλάχιστον όρους σχέσεων μεταξύ κρατών.
Μέχρι τότε εμείς… ψυχραιμία!
Μιχ. Λιωσης