Κύριε διευθυντά
Αφορμή για την παρούσα επιστολή είναι ο ενθουσιασμός μου για την προβολή, τον σχολιασμό και την επιχειρηματολογία των αρθρογράφων και συντακτών της «Καθημερινής» στις 29-8-2020 για την πανηγυρική επιβεβαίωση της τραγικής κατάντιας της τριτοβάθμιας μεταλυκειακής (αποφεύγω τον εξωπραγματικό και παραπλανητικό υπερθετικό της ανωτάτης) εκπαίδευσής μας. Συμφωνώ απολύτως ότι «η εικόνα απαξίωσης» «οφείλεται στην αντιμετώπισή της με όρους μικροπολιτικής και πελατειακής στόχευσης».
Στο σημείο που έχουμε φθάσει, ο τρόπος για αποφασιστική βελτίωση των πραγμάτων θα ήταν, ίσως, με ειλικρινή και «τιμία» προσφυγή της πολιτικής τάξης (η εκάστοτε συμπολίτευση έχει αποδειχθεί ότι δεν αρκεί ή δεν τολμά) που μας εκπροσωπεί, στην απαρέγκλιτη και ανεξαίρετη βοήθεια των αδιαμφισβήτητων και απρόσωπων αριθμών σε εθνικό επίπεδο. Η δωρεάν παιδεία στην προαιρετική τριτοβάθμια εκπαίδευση έχει τον χαρακτήρα παροχής υποτροφιών, προφανώς με επιλογή των αναγκαίων, χρήσιμων και άξιων «υποτρόφων».
Από την άλλη πλευρά, η δωρεάν παροχή αυτών των δαπανηρών υποτροφιών από το Δημόσιο προϋποθέτει ότι αυτό γίνεται για την εξυπηρέτηση ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΩΝ αναγκών όλης της κοινωνίας. Στην ουσία είναι άδικο για τους κόπους και τις θυσίες των γονέων των «φοιτητών» που, με μέσο όρο 3-5 μονάδων με άριστα το 20, εισάγονται συνήθως σε άχρηστες σχολές που –κάποτε και αν– θα τους χορηγήσουν άχρηστα πτυχία. Αυτό που χρειάζονται τα παιδιά είναι κατάλληλα εφόδια για μια χρήσιμη για τα ίδια και το σύνολο βιοποριστική απασχόληση. Στο κάτω κάτω, αν η αδυναμία των γονέων (μπορεί να) είναι κατανοητή, η αδικαιολόγητη κατασπατάληση του δημοσίου πλούτου, από εκείνους τους οποίους το εκλογικό σώμα εξέλεξε για να διαφυλάξουν αυτό το προϊόν του μόχθου των πολιτών, είναι ανεπίτρεπτη, και μάλιστα σε βαθμό ποινικού αδικήματος. Οι παραπάνω επιλογές των υποτρόφων σημαίνουν αναπόφευκτα την αξιολόγηση των παιδιών που θέλησαν να συμμετάσχουν στις συγκεκριμένες διαδικασίες επιλογής και αυτό μπορεί να γίνει μόνο με διαγωνιστικές εξετάσεις, στις οποίες άλλοι θα επιτύχουν και άλλοι θα αποτύχουν. Οπως θα γίνεται σε όλη τη ζωή τους. Είναι αναγκαίο, λοιπόν, ο πολιτικός κόσμος (δηλαδή όλοι μας) να αποφασίσει με κοινή αποδοχή να επιστρατεύσει συγκεκριμένα, επιστημονικά και μετρήσιμα κριτήρια (π.χ. ορισμένος αριθμός σπουδαστών, εισακτέων, παρακολουθούντων και αποφοιτούντων) για την ίδρυση, διατήρηση και λειτουργία των αναγκαίων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων όλων των βαθμίδων.
Στον αείμνηστο Γέρο της Δημοκρατίας αποδίδεται η φράση, η οποία προθύμως και από πολλούς επαναλαμβάνεται: «Στην Ελλάδα ευημερούν οι αριθμοί, αλλά δυστυχούν οι άνθρωποι». Ουδέν τούτου ανακριβέστερον. Για να ευημερούν οι άνθρωποι, πρέπει να το επιτρέπουν οι αριθμοί. Μισθοδοσία από κενά ταμεία δεν είναι εφικτή.
Κωστας Γ. Μπονιφατσης