Κύριε διευθυντά
Στις 28 Αυγ. έγραψα μιαν επιστολή για τα «Γ.Α.» της «Καθημερινής» εξ αφορμής του κ. Κωνστ. Λύκα, που υπερασπιζόταν με άκρα συγκίνηση («Κ», 26 Αυγ.) τις καμαριέρες και τα γκαρσόνια, των οποίων ασπλάχνως μυκτήριζε τον τίμιο ιδρώτα ο συνεργάτης σας Χρήστος Γιανναράς. Δεν την έστειλα και μετανοώ. Ο κ. Κ. Λύκας, με αφορμή εντελώς άσχετη, βρίσκει πάλι την ευκαιρία να δηλώσει τη θλίψη του για το ότι η «Κ» εξακολουθεί να σέβεται ως ιερή αγελάδα τον επιφυλλιδογράφο της.
Με τον Χρήστο Γιανναρά με συνδέει από τα φοιτητικά χρόνια αδελφική φιλία, η οποία ποτέ δεν με εμπόδισε να επικρίνω από τις στήλες της «Κ» με ιδιαίτερη οξύτητα τις επιφυλλιδογραφικές αστοχίες του, συχνά σοβαρότατες. Θα ευχόμουν να μην επιφυλλιδογραφεί.
Ωστόσο η επιφυλλίδα που εξόργισε, διπλά μάλιστα, τον κ. Κ. Λύκα ήταν άμωμη. Ο Χρ. Γιανναράς, ίσως χωρίς να το αντιλαμβάνεται, έλεγε με πολύ ηπιότερο τόνο, όσα πολύ νωρίς είχαν προβλέψει όχι τυχαία πρόσωπα. Αυτές τις προβλέψεις τις συνόψισε το 1991 ο Χρήστος Βακαλόπουλος στο προορατικό του μυθιστόρημα «Η Γραμμή του Ορίζοντος», ιδιαίτερα στο κεφάλαιο «Γροίκου», όπου είναι παρών και ο πρωτοπόρος «προγραμματιστής» του ελληνικού χώρου Γοδεφρείδος Βιλλεαρδουίνος. Ας σημειώσω εδώ ότι μεταξύ των συνεχιστών του Γοδεφρείδου περιλαμβάνεται και ο Αδόλφος.
Αν ο κ. Κ. Λύκας θεωρεί ότι είμαι εκτός θέματος, ας υποβληθεί στον κόπο να διαβάσει ψύχραιμα το μυθιστόρημα του Χρήστου Βακαλόπουλου και το «Καταφύγιο Ιδεών» του Χρήστου Γιανναρά. Τότε ίσως κατορθώσω κι εγώ, ένας αστός του 1940-1960, να συνεννοηθώ μαζί του λιγότερο αινιγματικά.