Κύριε διευθυντά
Υπηρέτησα μέρος της στρατιωτικής θητείας μου στην Κύπρο, ως απλός οπλίτης, κατά τη φοβερή χρονιά του 1967: από τον Μάρτιο μέχρι και τον Δεκέμβριο (βασιλικό πραξικόπημα) του ίδιου χρόνου. Το τάγμα μας (στρατόπεδο Καντάρας, με το όνομα «Ισχυρός») είχε την ευθύνη της Καρπασίας.
Τον Νοέμβριο του 1967, με τα γεγονότα στην Κοφίνου και στους Αγ. Θεοδώρους, βρισκόμασταν για μέρες στα ορύγματα με το δάκτυλο στη σκανδάλη. Κάθε μέρα αλλάζαμε θέση και σκάβαμε νέα ορύγματα αλλού, για να μη μας εντοπίζουν οι Τούρκοι με τις παραβιάσεις του εναέριου χώρου της Κύπρου. Η αγωνία του πολέμου ήταν επί 24ώρου βάσεως. Περιμέναμε απόβαση. Η χούντα, μέσω του εκτάκτως Αμερικανού απεσταλμένου Σάιρους Βανς, μας υποχρέωσε –για να αποφευχθεί η τουρκική απόβαση στο νησί, άρα ο πόλεμος– να εγκαταλείψουμε την Κύπρο: η αποχώρησή μας έγινε τον Δεκέμβριο του 1967 από την Αμμόχωστο και μάλιστα ταπεινωτικά, υπό τα ειρωνικά βλέμματα των Τούρκων!
Αδυνατώ, λοιπόν, να κατανοήσω το σκεπτικό της κυβέρνησης για παροχή ισόβιας σύνταξης 200 ευρώ μόνο στους «διαθέτοντες» πιστοποιητικό «Πρόσω Ζώνης», ενώ, σύμφωνα με τον νόμο 2641/1998, άρθρο 21, παράγρ. 1, η τιμή θα έπρεπε να αφορά όλες «τις Ελληνικές Δυνάμεις που ενεπλάκησαν με οποιονδήποτε τρόπο» κατά την περίοδο αυτή που χαρακτηρίζεται ως πολεμική. Αρα, όλοι οι οπλίτες (οι επιζώντες πια) θα έπρεπε να τύχουν του αυτού ευεργετήματος. Διαφορετικά μένει η πίκρα της διάκρισης…
ΥΓ. Το σχετικό άρθρο του ν. 2641/1998 (ΦΕΚ 211/Α΄, 15-9-1998) Αρθρο 21 ν. 2641/1998
1. Για τις Ελληνικές Δυνάμεις που ενεπλάκησαν με οποιονδήποτε τρόπο στα γεγονότα, κατά τη χρονική περίοδο από 20 Ιουλίου 1974 έως 20 Αυγούστου 1974 στην Κύπρο, η περίοδος αυτή χαρακτηρίζεται ως πολεμική. Οι ρυθμίσεις της ως άνω διάταξης ισχύουν και για τα γεγονότα που έλαβαν χώρα το 1964 στην Τυλληρία και Λευκωσία και το 1967 στην Κοφίνου και Αγ. Θεοδώρους, με όλες τις ευεργετικές συνέπειες κατά τις κείμενες διατάξεις.