Κύριε διευθυντά
Γνωστός καθηγητής φέρεται ειπών ότι και αυτός αν βρισκόταν στη θέση του νεαρού Αφγανού, θα έβαζε φωτιά στη δομή της Μόριας.
Τον Νοέμβριο του 1949, το πολωνικό φορτηγό και εν μέρει επιβατηγό πλοίο «Κοσσιούσκο», χωρητικότητας 1.500 ατόμων, με απαίτηση των Ελλήνων κομμουνιστών, και παρά τις σφοδρές αντιρρήσεις του Πολωνού καπετάνιου, μετέφερε από το Δυρράχιο της Αλβανίας 3.000 άτομα, από τα οποία τα περισσότερα είχαν απαχθεί βιαίως από παραμεθόριες περιοχές, που ήλεγχαν στρατιωτικά οι αντάρτες του λεγόμενου ΔΣΕ, και μετεφέρθησαν στις «Λαϊκές Δημοκρατίες» σαν λάφυρα του «απελευθερωτικού» τους αγώνα.
Ακριβώς όπως το 587 π.Χ. ο βασιλεύς των Βαβυλωνίων Ναβουχοδονόσωρ μετέφερε συλλήβδην τους Εβραίους εις την Βαβυλώνα.
Το ταξίδι κράτησε 12 μερόνυχτα και μας αποβίβασε στο πολωνικό λιμάνι Γκντάνσκ. Μεταξύ των ακουσίων επιβατών ήταν και ο υποσημειούμενος ηλικίας 5 ετών τότε!
Οι συνθήκες της διαδρομής; πείνα και δίψα, έμετος και ζάλη και ανυπόφορη βρώμα και δυσωδία. Περνώντας από το Γιβραλτάρ ένας μακρινός συγγενής μου, ο μπαλωματής Σωτηρέλης Βενέτης, είπεν αφελώς ότι οι Αγγλοι θα διενεργήσουν αυτοψία επί του πλοίου και θα επιστρέψουμε έτσι στην Ελλάδα. Αυτό εθεωρήθη από την κομματική ηγεσία του πλοίου (γιατρός Μπαρτζιώτας, Μαλεζάς και Λάμπρος Σαμπάνης), «δάχτυλος της αντίδρασης» και ο άτυχος Σωτηρέλης εγκλείεται στην Ουγγαρία όπου καταλήξαμε, σε φυλακή επί 4 χρόνια, χωρίς δίκη.
Διερωτώμαι, αν σύμφωνα με τη λογική του κ. καθηγητή είχα την ηλικίαν του νεαρού Αφγανού, κατά τη βίαιη μεταφορά μου, από τους «Ιππότες» του ΔΣΕ, από τα βουνά της Μουργκάνας, σε μια άγνωστη χώρα, εν αγνοία του πατρός μου, θα έπρεπε να ενεργήσω ως μπουρλοτιέρης του «Κοσσιούσκο»;