Κύριε διευθυντά
Είχε κατασκευαστεί από επιπλοποιό της Κορίνθου με το χέρι και το κοπίδι για προίκα της Γεωργίας. Ηταν ένα κόσμημα, και η Γεωργία όταν έγινε γιαγιά, το χάρισε στην εγγόνα της στην Αθήνα. Το είχαμε στο σαλόνι και το χαιρόμασταν, τώρα με τον κορωνοϊό είπαμε στην παραδουλεύτρα να ανοίξει και να ψεκάσει τα συρτάρια.
– Να μην πετάξεις τίποτα, της είπαμε, πριν τα δούμε, κι αυτό έκανε.
Στο ένα συρτάρι υπήρχαν: Μία μικρή κασετίνα που στο συρόμενο σκέπασμα είχε καλυμμένη ζωγραφιά ένα αγγελούδι, μέσα υπήρχε μία ξύστρα και μία φαγωμένη γόμα. Υπήρχε μια πλάκα και ένα κοντύλι δεμένο με σπάγκο κι ένα σφουγγαράκι, ένας κοντυλοφόρος με μία πένα κι ένα κουτάκι με πένα καμπουρίτσα και πλάκα. Ενα μελανοδοχείο, ένα στυπόχαρτο, ένα τετράδιο που έγραφε λεύκωμα, κι από κάτω: «Παρακαλώ τις φίλες μου, όσες με αγαπούνε. Στο λεύκωμα να γράψουμε για να τις ενθυμούμε».
Στο άλλο συρτάρι υπήρχαν δύο βελόνες αλουμινένιες, μία σακοράφα, μία βελόνα για σεντόνιασμα, μία κουβαρίστρα, ένα μικρό φυλαχτό με κεντημένο σταυρό, ένα κομπολόι με χάντρες από κεχριμπάρι, μία σπασμένη πίπα, ένα τσακμάκι με ίσκα, ένας καθρέφτης στρογγυλός, πολλά κουμπιά μαύρα, άσπρα, κίτρινα και δώδεκα πετσετάκια λινά με το μονόγραμμα της γιαγιάς: Γ.Γ. Υπήρχε και ένα γράμμα του Κ.Μ. από το μέτωπο που στο υστερόγραφο έγραφε:
ΥΓ.: Γεωργία μου σέρνεται η ισπανική γρίπη, η γιατρειά είναι η μάσκα, φτιάξε πολλές μόνη σου, μοδιστρική ξέρεις, και να τις φοράς παντού. Στείλε μου φωτογραφίες να σε δω.
Η παραδουλεύτρα, αφού τα ψέκασε, είπε, να τα πετάξω τώρα; Οχι, της είπαμε. Θα τα βάλουμε σε βιτρίνα να τα βλέπουν τα παιδιά μας και τα εγγόνια, ήταν το laptop και τα sms της εποχής της γιαγιάς τους.