Κύριε διευθυντά
Το Παλιό Λιμάνι των Σπετσών αποτελεί αναμφισβήτητα ένα όλως ξεχωριστό οικιστικό σύμπλεγμα, μνημείο του νεότερου αρχιτεκτονικού πολιτισμού μας. Στην είσοδό του δεσπόζει η μονή του Αγίου Νικολάου, που με τη λιτή κομψότητα της μορφολογίας της και με το λεπταίσθητο καμπαναριό της υποβάλλει μια αίσθηση αρχοντιάς και γαλήνιας εναρμόνισης με το υπέροχο φυσικό περιβάλλον. Δυστυχώς, εδώ και μια πεντηκονταετία περίπου, η ίδια η Εκκλησία αποφάσισε να διαταράξει την εύρυθμη αυτή ισορροπία με την ανέγερση, στα όρια του προαύλιου χώρου της μονής, ενός θηριώδους στις διαστάσεις του τσιμεντένιου νέου ναού, ο οποίος, με την ανοικονόμητη φλυαρία αψιδωτών κατασκευών, θόλων, τρούλων και κιβωρίων, αντιστρατεύεται την ηρεμία των απλών γραμμών του παραπλεύρως ευρισκόμενου μοναστηριακού συγκροτήματος.
Προσφάτως, μάλιστα, κάποιος ρέκτης υπεύθυνος απεφάσισε να «εξωραΐσει» περαιτέρω την κατασκευή αυτή εγκαθιστώντας στα αναρίθμητα τοξωτά παράθυρά της ένα σύστημα από κρυφούς φωτισμούς, οι οποίοι καθ’ όλη τη διάρκεια της νύχτας προσδίδουν στο όλο σύμπλεγμα την απόκοσμη όψη κάποιου αναπάντεχου διαγαλαξιακού επιδρομέα. Ισως η Ιερά Μητρόπολη Υδρας και Σπετσών θα έπρεπε να ξανασκεφτεί το κατά πόσον αυτός ο ανταγωνισμός φωτοχυσίας με τα παρακείμενα νυχτερινά κέντρα της περιοχής συνάδει με τον πνευματικό χαρακτήρα του μοναστηριού και με την ατμόσφαιρα ήρεμης περισυλλογής την οποία υπέβαλλε μέχρι πρότινος ο απέριττος σχεδιασμός του.