Κύριε διευθυντά
Στην «Κ» της 18.10.2020, ο καθηγητής Ν. Μαραντζίδης παρουσιάζων δύο βιβλία αναφερόμενα στον εμφύλιο πόλεμο, χαρακτηρίζει συλλήβδην όλους τους Ελληνες που ευρέθησαν, μετά τον Εμφύλιο, στις λεγόμενες «Λαϊκές Δημοκρατίες» «πολιτικούς πρόσφυγες».
Τούτο είναι απολύτως ανακριβές. Ενας σημαντικός αριθμός εκ τούτων εσύρθησαν εις το σιδηρούν παραπέτασμα βιαίως και παρά τη θέλησή τους από τους ηττημένους αντάρτες του λεγόμενου ΔΣΕ. Εκτιμώ ότι πιθανόν ο αριθμός των πάσης φύσεως απαχθέντων να εκυμαίνετο μεταξύ 30% μέχρι 50% του συνολικού αριθμού των ευρεθέντων εις το ανατολικό μπλοκ.
Η επιστροφή, παρά τη σφοδρή αντίδραση του ΚΚΕ, κατέστη εφικτή μετά τον θάνατο του Στάλιν, τον Μάρτιο του 1953, την ανάληψη της πρωθυπουργίας στην Ουγγαρία –εις την οποίαν είχομεν μεταφερθεί, μεταξύ αυτών και ο υποσημειούμενος–από τον μετριοπαθή Ιμρε Νάγκι, τη μεσολάβηση του Ελλ. Ερυθρού Σταυρού και μια διαδήλωση εκατοντάδων απαχθέντων μπροστά στο Κοινοβούλιο της Ουγγαρίας, τον Νοέμβριο του 1953.Ετσι, τον Φεβρουάριο του 1954, 1.300 απαχθέντες επανήλθομεν εις την Ελλάδα, άπαντες εκ της Ουγγαρίας προερχόμενοι.
Η περίπτωσή μας, νομίζω, κατά κάποιον τρόπο είναι παρόμοια με την αιχμαλωσία των Εβραίων από τον βασιλέα της Βαβυλώνος, Ναβουχοδονόσορα, ο οποίος αφού κατέλαβε την Ιερουσαλήμ το 587 π.Χ. μετέφερε συλλήβδην τους Εβραίους εις τη Βαβυλώνα, απ’ όπου, μετά δεκαετίες, επανήλθον οίκαδε. Ο Ναβουχοδονόσωρ, όμως, μετέφερε στη χώρα του αλλοεθνείς. Αντίθετα, οι αντάρτες μετέφεραν ομοεθνείς, βιαίως, σε άλλες χώρες. Διερωτώμαι, συνέβη παρόμοιο περιστατικό εις την παγκόσμια ιστορία;