Κύριε διευθυντά
Εχω το αναφαίρετο δικαίωμα να σπουδάσω, αλλά δεν παίρνω τα γράμματα. Να χτίσω σπίτι, αλλά δεν έχω οικόπεδο και για εισόδημα μόνο το επίδομα ανεργίας. Να ταξιδέψω με αεροπλάνο και πλοίο, αλλά έχω φοβία για τα αεροπλάνα και παθαίνω φοβερή ναυτία στο πλοίο. Να γίνω χειρουργός, αλλά μόλις δω αίμα λιποθυμώ.
Υπάρχουν εκατοντάδες ή χιλιάδες αναφαίρετα δικαιώματα, αλλά δεν μπορούν κάποιοι να τα ασκήσουν διότι δεν έχουν τα κατάλληλα προσόντα, δυνατότητες και ικανότητες. Θέλουν αλλά δεν μπορούν να ασκήσουν το αναφαίρετο δικαίωμά τους.
Εχουμε βαρεθεί τόσα χρόνια να ακούμε κυβερνητικά στελέχη και γενικώς πολιτικά πρόσωπα να τονίζουν, σε κάθε ευκαιρία, προς φίλους και εχθρούς: «Εχουμε το αναφαίρετο δικαίωμα να υπερασπιστούμε τα εθνικά μας συμφέροντα (σ.σ. Δεν είναι δικαίωμα αλλά υποχρέωση) και να επεκτείνουμε τα χωρικά μας ύδατα στα 12 ν. μίλια, όποτε το κρίνουμε αναγκαίο και σε χρόνο που εμείς θα επιλέξουμε».
Χρόνια όμως τώρα δεν το κρίνουν αναγκαίο. Πότε θα κριθεί αναγκαία αυτή η επιλογή άσκησης του δικαιώματός μας, που απορρέει από το διεθνές δίκαιο; Μήπως όταν η Τουρκία κατοικηθεί από Ελβετούς και θα λέγεται Νέα Ελβετία; Πότε, επιτέλους, θα αποκτήσει η πατρίδα μας τις κατάλληλες δυνατότητες και ικανότητες, ώστε να παύσει να είναι αναφαίρετο δικαίωμα, αλλά να ασκηθεί;
Μέχρι τότε καλό θα είναι να μην το ξανακούσουμε ούτε εμείς, ούτε οι φίλοι μας, ούτε οι εχθροί μας. Το να διαλαλούμε και να τονίζουμε ότι θα το ασκήσουμε, χωρίς να το υλοποιούμε, καταντά, με τον επιεικέστερο χαρακτηρισμό, μονότονο και κουραστικό.
Εσχάτως, μη αρμόδιος υπουργός ετόνισε: «Οι εύκολοι λεονταρισμοί για την επέκταση μονομερώς στα 12 μίλια, που αποτελεί δικαίωμα της ελληνικής πολιτείας και το οποίο θα ασκήσει σε χρόνο τον οποίο η ίδια θα επιλέξει, δεν είναι θέμα το οποίο μπορεί να τεθεί εν θερμώ». Θα ήθελα να πω στον κ. υπουργό ότι η επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 ν. μίλια είναι αυτονόητο ότι θα γίνει σε χρόνο που η πολιτεία, η ίδια, θα επιλέξει. Αλλους περιμένει ο κ. υπουργός να της πουν το πότε; Επίσης δεν είναι λεονταρισμός. Είναι ενέργεια που γίνεται και εν θερμώ όταν έχεις τη βούληση, την ικανότητα και τη δύναμη, σε όλα τα πεδία, να την ασκήσεις.
Λεονταρισμός είναι: «Το να εμφανίζεται κάποιος με επιθετικές ή ηρωικές διαθέσεις όταν δεν υπάρχει ή έχει περάσει πια ο κίνδυνος» (λεξικό της νέας ελληνικής γλώσσας Γ. Μπαμπινιώτη). Αυτό δηλαδή που κάνουν όλες οι κυβερνήσεις των τελευταίων 25 ετών, μετά την ανακοίνωση του «Casus belli» από τη γείτονα. Επικαλούνται το δικαίωμα επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 ν. μίλια, αλλά δεν το ασκούν. Ας γίνουμε λοιπόν δυνατοί και τότε θα μπορούμε να ασκήσουμε το αναφαίρετο δικαίωμά μας ακόμη και «εν θερμώ». Είθε κάποτε να το πετύχουμε. Ευτυχώς τον τελευταίο καιρό, έστω και αργά, κάτι κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση, μετά την ολιγωρία των τελευταίων κυβερνήσεων ως προς τον εκσυγχρονισμό και την ενίσχυση των Ε.Δ. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.