Πικρές αλήθειες για ένα νοσοκομείο

Κύριε διευθυντά 
Περιέπεσε στην αντίληψή μου μέσω του Διαδικτύου (fb) μια αναφορά για το ερημωμένο και σε πλήρη αχρησία πλέον νοσοκομείο «Παπαδημητρίου» στα Μελίσσια. Επειδή είχα την τιμή να υπηρετήσω επί σειρά ετών και να γνωρίσω από πολλές πλευρές και θέσεις το νοσοκομείο αυτό (από ειδικευόμενος, το 1970, μέχρι επιστημονικός και διοικητικός κατά καιρούς διευθυντής έως το 2003, όταν και συνταξιοδοτήθηκα), αξίζει νομίζω, για την ιστορία, να αναφερθώ σε κάποιες λεπτομέρειες που ίσως έχουν σχέση με τη σημερινή κατάντια του κτιρίου αυτού, που, εάν οι προτάσεις μου για την εξαγορά του από το τότε ΙΚΑ είχαν υιοθετηθεί, πιθανότατα σήμερα θα ήταν ένα στολίδι του ΕΣΥ. 
Εχοντας ως παράδειγμα τη λίαν επιτυχημένη και συμφέρουσα αγορά του 6ου Νοσ. ΙΚΑ, επί διοικήσεως Φοίβου Ιωαννίδη το 1989 (πρ. κλινική «Καραγιάννη» και νυν πτέρυγα του «Αγ. Σάββα» του ΕΣΥ), διατηρούσα το όραμα της απόκτησης από το ΙΚΑ (και αργότερα από το ΕΣΥ) ενός ιδιόκτητου νοσοκομείου που θα απήλλασσε το Ιδρυμα από το επαχθές ενοίκιο 25 ετών. 
Περί το 1994, αν θυμούμαι καλά, πήρα εντολή από τον τότε διοικητή ΙΚΑ, αείμνηστο Γρ. Σολωμό, να διερευνήσω αυτή ακριβώς τη δυνατότητα. Επειτα από επαφές με την ιδιοκτήτρια Παπαδημητρίου Α.Ε., συνέταξα έκθεση προς τη διοίκηση, που συγκάλεσε την αρμόδια επιτροπή σε σύσκεψη για το θέμα. Εκτός από τον διοικητή, τους υποδ/ντές, τους διευθυντές διαφόρων τμημάτων κ.λπ., παρευρίσκοντο και αρκετοί «αρμόδιοι» συνδικαλιστές, συνολικά καμιά τριανταριά άτομα. Τελικά, για να μην σας κουράζω, βρεθήκαμε μόνοι, ο υποφαινόμενος και ο αναπληρωτής μου Αγιουτάντης, να υποστηρίζουμε την αγορά, ενώ όλοι οι υπόλοιποι, του διοικητή συμπεριλαμβανομένου, την απέρριψαν μετά βδελυγμίας!
Περιττό να σας πω ότι οι όροι ήταν τόσο συμφέροντες, ώστε θα μπορούσε και σήμερα ακόμα να εγκαλέσει κάποιος την επιτροπή επειδή δεν προχώρησε στην αγορά: 21 από τα 63 συνολικά πευκόφυτα στρέμματα της ιδιοκτησίας, με ό,τι κτίσμα υπήρχε επ’ αυτών, τουτέστιν 8.000 τ.μ. του 4ώροφου κτιρίου, συν η νέα ημιτελής 4ώροφη επίσης πτέρυγα, αντί συνολικά 1,7 δισ. (εννοείται δραχμές!). Σήμερα θα ήταν ένα υπέροχο νοσοκομείο του ΕΣΥ! 
Κατόπιν αυτών, πολύ σωστά το υπουργείο (νομίζω επί Λοβέρδου) διέκοψε τη λειτουργία του, εν μέσω οικονομικής κρίσεως, το 2011, αφού ήδη από πολλών ετών, με τις ανεξέλεγκτες προσλήψεις και τη (νόμιμη) άσκηση ελευθ. επαγγέλματος από τους γιατρούς, αυτή είχε καταστεί ασύμφορη. 
Ολα αυτά βέβαια, προσωπικά, δεν αντισταθμίζουν τη λύπη μου για την εξαφάνιση του νοσοκομείου της καριέρας μου, αφού η έλλειψη αυτή μου προκαλεί καμιά φορά κάποια αίσθηση κενού στο παρελθόν μου… 
Αλλά, όπως και ο άγνωστος ποιητής λέει:
Μία σταγών εξ αίματος αρκεί 
πλημμύρας συμφορών να προκαλέσει 
και ίνα τις τελείως καταπέση, 
είν’ επαρκής και πλάνη μερική…
Σας ευχαριστώ